Όνειρο καλοκαιρινό αταξίδευτο...

για πόσο ακόμα άραγε;

Ελληνική καταξίωση για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης...

Νοιώθω πολύ τυχερός και συνάμα ευτυχής που σήμερα το πρωί, μπόρεσα -λόγω κάποιας "γνωριμίας"- να περιπλανηθώ έστω για λίγο, σε ένα καταπληκτικό χώρο. Δεν έχω λόγια να εκφράσω αυτό που αισθάνθηκα. Δέος, θαυμασμός, συγκίνηση, υπερηφάνια...είναι μερικές από τις λέξεις που ίσως ταιριάζουν στη περίπτωση. "Ταξίδεψα" στο παρελθόν παρέα με υπέροχα αγάλματα που νόμιζα ότι μιλούσαν μεταξύ τους! "Περπάτησα" στους ίδιους τόπους με αυτά χιλιάδες χρόνια πριν. "Ανάσανα" μαζί τους. "Άγγιξα" το μεγαλείο του έρωτα τους για την Τέχνη.
Έχω επισκεφθεί στο παρελθόν σπουδαία μουσεία σε Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Φλωρεντία κλπ. Αυτό που είδα όμως δεν συγκρίνεται με τίποτα από αυτά. Μέχρι τώρα πίστευα ότι μουσείο σαν το Λόύβρο δεν θα ξαναδώ. Σήμερα διέψευσα τον εαυτό μου!

Τέλος εποχής της αθωότητας...

Δευτέρα χτες, πρώτη μέρα της νέας εβδομάδας, τελευταία μέρα της περασμένης ήδη, σχολικής χρονιάς. Τέλος και για τον γυιο μου μια σημαντική περίοδος της ζωής του, και αρχή μιας άλλης. Το Δημοτικό σχολείο γι αυτόν είναι πλέον παρελθόν. Το Γυμνάσιο θα τον περιμένει στη ανηφόρα του Σεπτέμβρη.
Έχοντας υπσχεθεί πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε εκείνον να είμαι παρών σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής του, είμουν εκεί. Συγκίνηση, αποχαιρετισμοί, ευχές, ραντεβού για μελλοντικές συναντήσεις με την αισιοδοξία να παίρνει τη θέση του άγχους.
Οι σκέψεις μου δεκαετίες πίσω, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια Σχολής Αθηνάς Μπλιάτσου, στο Αιγάλεω. Παρόμοιο με το τώρα, το σκηνικό. Φόρτιση, κλάματα, απελευθερωμένες παιδικές ψυχές να κοιτούν πότε ψηλά προς στον ουρανό και πότε ευθεία προς τη θάλασσα και τον ήλιο, εκλιπαρώντας τις καλοκαιρινές διακοπές να μην αργήσουν ούτε στιγμή.
Περιμένοντας υπομονετικά έξω από μια σχολική αίθουσα τη σειρά μου, προκειμένου να πάρω το "απολυτήριο" μαζί με κάποια άλλα χαρτιά, παρατηρούσα τα παιδιά που έτρεχαν χαρούμενα στο προαύλιο. Ένοιωσα έντονα να ζηλεύω τη ξεγνοιασιά, την νιότη, το φτερούγισμα τους. Αισθάνθηκα πολύ γέρος μπροστά τους. Αλλά και πάλι σκέφθηκα πως ότι γίνεται τώρα πια, είναι γι αυτούς. Είναι οι καινούριοι πρωταγωνιστές στη συνέχεια του μακρινού έργου της ζωής. Είναι οι κληρονόμοι μας.
Σύντομα έφτασα απέναντι από τη δασκάλα της τάξης. Αφού είπαμε ότι λέει κανείς σε τέτοιες στιγμές, μου παρέδωσε τους "βαθμούς" κάνοντας μια μίνι ανασκόπηση των επιδόσεων της χρονιάς. Στο τέλος μου έσπρωξε προς το μέρος μου και ένα πληροφοριακό έντυπο για το Γυμνάσιο. Το χαμόγελο μου, διακόπηκε από τις σκέψεις μου. Τα πράγματα πια, δυστυχώς δεν θα είναι ποτέ ίδια. Το παιδί μου, σύντομα πρόκειται να φύγει από την αγκαλιά μου. Γίνεται σιγά-σιγά άντρας. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ένοιωσα μόνος και ανασφαλής. Αποχαιρέτησα νευρικά την δασκάλα και αμέσως μετά, πήγα στα γραφεία των δασκάλων. Έδωσα το χέρι μου πρώτα σε έναν παλιό δάσκαλο του γυιου μου και κατόπιν στον ίδιο τον Διευθυντή του σχολείου. Εκείνος μου έβαλε στο χέρι ένα μεγάλο χαρτί-έκπληξη. Ένα μικρό κείμενο που ήταν γραμμένο πάνω σε αυτό προέτρεπε τους αποφοιτήσαντες να συναντηθούν στις 15/6/2019. Μετά από δέκα χρόνια! Πάνω από το κειμενάκι στεκόταν μια πραγματικά υπέροχη φωτογραφία που αποθανάτιζε εντελώς πρόσφατα, εικοσιτέσσερις γελαστές παιδικές φατσούλες αγόρια και κορίτσια, να λάμπουν από χαρά και ζωή.
Βγήκα βουρκωμένος από τον χώρο.
Το τέλος εποχής της αθωότητας είχε σημάνει...

http://www.youtube.com/watch?v=eRgcA1ec7Xw&eurl=http%3A%2F%2Fwww%2Elifoland%2Egr%2Fblogs%2Fgreendim%2F17160&feature=player_embedded

Προσκυνητής στην εποχή των μεγάλων ερώτων...

Λύσε τα σχοινιά, άνοιξε τα πανιά σου, σάλπαρε, ταξίδεψε, ονειρέψου. Το καλοκαίρι μόλις άρχισε!
"Κάποιος είπε πως η αγάπη σε ένα αστέρι κατοικεί, αύριο βράδυ θα ΄μαι εκεί..."
Αφιερωμένο σε αυτούς που αγαπούν...
http://www.youtube.com/watch?v=Sw1EWLdR-7Q&eurl=http%3A%2F%2Fwww%2Elifoland%2Egr%2Fblogs%2Fgreendim%2F17140&feature=player_embedded