Πετάξτε ψηλά!...

Αυτές τις ημέρες είναι ευκαιρία να "πετάξουμε" ψηλά την αθωότητα της παιδικής ψυχής μας. Καλό τετραήμερο σε όλους μας!...

Πριν 200 χρόνια γεννήθηκε ο "πατέρας" της αναρχίας...

"Να σε κυβερνούν σημαίνει να σε επιβλέπουν, να σε επιθεωρούν, να σε κατασκοπεύουν,να σε διευθύνουν, να σε νομιμοποιούν, να σε αριθμίζουν, να σε ρυθμίζουν, να σε ομαδοποιούν, να σε κανοναρχούν να σε νουθετούν, να σε σταθμίζουν, να σε πιστοποιούν, να σε προϋπολογίζουν, να σε αξιολογούν, να σε λογοκρίνουν και να σε διατάζουν άτομα που ούτε έχουν το δικαίωμα, ούτε τη σοφία, ούτε την ικανότητα για να τα κάνουν όλα αυτά. Αυτό θα πει κυβέρνηση. Αυτό είναι το δίκαιο της. Αυτή είναι η ηθική της."

Μεγάλε Προυντόν, πόσο εύστοχα έκανες την ουτοπία πραγματικότητα.

Το ποστ αφιερώνεται στη μνήμη του Pierrre-Joseph Proudhon (15/1/1809-19/1/1865), με την ευκαιρία της συμπλήρωσης φέτος, 200 ετών από τη γέννηση του.

Σημ: Για τη ζωή και το έργο του δείτε:
http://translate.google.gr/translate?hl=el&langpair=enel&u=http://en.wikipedia.org/wiki/Pierre-Joseph_Proudhon&prev=/translate_s%3Fhl%3Del%26q%3DPierre-Joseph%2BProudhon%26tq%3DPierre-Joseph%2BProudhon%26sl%3Del%26tl%3Den

Αποκριές χωρίς γαμοτράγουδα δεν γίνονται!...

Τσικνοπέμπτη σήμερα, το τριώδιο έχει ανοίξει και η Καθαρά Δευτέρα είναι κοντά. Ευκαιρία να παραμεριστούν οι σοβαροφάνειες και η δήθεν χριστιανική ηθική μας.
Απο αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, οι λαοί που έζησαν σε αυτή τη γωνιά της γης κάποιες στιγμές της ζωής τους διασκέδαζαν έντονα με σκωπτικά "πειράγματα".

Να ένα δείγμα:

Κίνησα να πάω στο μύλο/ Με τη θειά μου τη Βασίλω/ Και στα κοντοκαναλάκια/ Πιάσαμε τα παιχνιδάκια.Σκουντά κείνη σκούντα 'γώ/ 'πουκάτω αυτή 'πουπάνω εγώ./ Αχ βρε θειά μου νάσαν ξένη/ τι καλά που θέλα γένει.-Κάν' παιδί μου τη δουλειά σου/ και γω θάμαι πάλι θειά σου./ Στράγκα στρούγκα τη μαχαίρα/ Να κι ο μπάρμπας από πέρα.-Τι την κάνεις βρε τη θειά σου/ αχ που να καεί η καρδιά σου./ -Πόνος μπάρμπα μ' τήνε πιάνει/ την πλακώνω για να γιάνει/ -Πλάκωσ' την καλά παιδί μου/ όπου νάχεις την ευχή μου.

Και ένα άλλο:

Δυο κυράδες κάθονταν

έξω από την πόρτα τους,

μια της άλλης έλεγε:

-Έχει ο άντρας σου χοντρή;

-Έχει και παράχ’ μωρή!

-Δεν μου την εδανείζεις;

-Καποιανής τη δάνεισα

και μου την αρρώστησε

κ’ είδαμεν και πάθαμεν

για να την γιατρέψουμε.

Δώκαμεν και γιατρικά

δώδεκα καλάθια αυγά

κ’ έξη οκάδες βούτυρο

όσο να την δούμε ορθή

σαν αγγούρι τρυφερό.

Για πιο "σκληρά" δείγματα ακούστε τον Γιώργο Μελίκη:

"http://www.youtube.com/v/zVdiRHRkkyY&hl=en&fs=1%22%3E%3C/param%3E%3Cparam

Καλές Αποκριές σε όλους!...

"ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13"- Φοβάστε, γελάτε ή και τα δύο;

Παρασκευή και 13, σύμφωνα με τους αμερικανούς είναι μια μέρα ατυχίας και προλήψεων. Η δική μας εκδοχή για την μέρα ατυχίας είναι η Τρίτη και 13 αλλά τείνουμε και εδώ όπως και σε άλλα πράγματα να υιοθετήσουμε την αμερικανική αντίληψη! Ας μην ξεχάσουμε την σειρά ταινιών "Παρασκευή 13" που κάμποσες γενεές έχουν δει και την έχουν συνδέσει με προλήψεις και κακοτυχία. Βέβαια εάν κάποιος είναι γεννημένος Παρασκευή και 13 τότε θα πρέπει να θεωρείται η τυχερή του μέρα. Οι προλήψεις για αυτή τη μέρα έχουν συνδεθεί με γεγονότα πολύ μακριά στην ιστορία....Ξεκίνησαν με το ότι Παρασκευή ήταν η μέρα που η Εύα κορόιδεψε το Αδάμ με το απαγορευμένο Μήλο...επίσης η μεγάλη πλημμύρα που αναφέρεται στη Βίβλο συνέβη και αυτή Παρασκευή.....ενώ η μέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός ήταν σίγουρα Παρασκευή. Τώρα ο αριθμός 13 έρχεται να συνδεθεί με την Παρασκευή και να φτιάξει μια σειρά προλήψεων και αντιλήψεων προς διερεύνηση. Σύμφωνα με χριστιανικές θεωρίες στο μυστικό δείπνο ήταν δώδεκα καλεσμένοι και ο 13ος ήταν ο Ιησούς που προδόθηκε και μετά θανατώθηκε. Εδώ βέβαια εάν ξεκινήσουμε να μετράμε με πρώτο τον Ιησού ο Ιούδας ήταν ο 13ος και εδώ το τέλος το ξέρουμε.
O Jason Voorhees γεννήθηκε την Παρασκευή και 13 του 1946. Από μικρό παιδί τον πειράζανε τα άλλα μικρά παιδιά λόγω του παραμορφωμένου τού προσώπου. Το 1957, κι ενώ ήταν μόλις 11 χρονών πνίγεται στην λίμνη Crystal ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους για κάμπινγκ μετά από συνηθισμένα πειράγματα κάποιων παιδιών κι αυτό είχε σαν συνέπεια να κλείσει η κατασκήνωση.
Αλλά έναν χρόνο μετά τα παιδιά και οι ενήλικες που ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο του Jason βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από μυστήριες συνθήκες. Ο δολοφόνος δεν πιάστηκε ποτέ... 12 χρόνια μετά και η κατασκήνωση της Cystal Lake ξανανοίγει αρχίζει να ξανάρχεται κόσμος. Αλλά σε κάποιον φαίνεται δεν του αρέσει αυτό κι έτσι ο τρόμος σκορπίζει στην περιοχή της κατασκήνωσης και το λουτρό αίματος αρχίζει.
Με ούτε μια, ούτε δύο αλλά δέκα παρακαλώ συνέχειες, η σειρά ταινιών “Friday the 13th” θεωρείται μια από τις πιο μακροχρόνιες σειρές. Η πρώτη ταινία αν και δεν ήταν ο Jason που σκότωνε τα αθώα θύματά του, αλλά η μητέρα του η Pamela Voorhees, έκανε μεγάλη επιτυχία. Ο Jason εξαπόλυσε την δολοφονική του μανία από το δεύτερο μέρος της σειράς αφήνοντας πίσω του πληθώρα πτωμάτων.
Με το αγαπημένο του όπλο, μια τεράστια χαντζάρα, και πάντα φορώντας την μάσκα του χόκεϊ, σήμα κατατεθέν του, δεν άφησε κανέναν χωρίς να τον κάνει «με τα κομματάκια». Ο δημιουργός του ήταν ο Victor Miller και υπήρχαν αρκετοί ηθοποιοί που τον ενσάρκωσαν τον Jason όπως οι Warrington Gillette, Richard Brooker, Ted White, C.J. Graham και Kane Hodder.
Μέχρι το 2001 ο Jason επέστρεφε από την Κόλαση ολοένα και πιο δυνατός. Υπήρχαν αρκετές συνέχειες που κι ακόμα δεν ξέρουμε αν έχουν τελειώσει (άβυσσος η ψυχή των παραγωγών), ένα cross-over με άλλη μια πετυχημένη σειρά τρόμου στο “Freddy Vs. Jason” (ενώ στα σκαριά είναι και μια συνέχεια αυτού) και μια σειρά που αν και είχε το όνομα δεν είχε καμία σχέση με την ταινία, την “Friday the 13th – The Series” (1987-1990). Έτσι ο Jason θεωρείτε από τους πιο φρικιαστικούς και πιο αιμοδαψείς δολοφόνους του κινηματογράφου.Στην Ελλάδα η ταινία είναι γνωστή σαν «Παρασκευή και 13».1. Friday the 13th (1980)2. Friday the 13th Part 2 (1981)3. Friday the 13th Part 3: 3D (1982)4. Friday the 13th Part 4: The Final Chapter (1984)5. Friday the 13th Part 5: A New Beginning (1985)6. Friday the 13th Part 6: Jason Lives (1986)7. Friday the 13th Part 7: The New Blood (1988)8. Friday the 13th Part 8: Jason Takes Over Manhattan (1989)9. Friday the 13th Part 9: The Final Friday (1993)10. Jason X (2001)11. Freddy Vs. Jason (2003)

"Πιο κοντά"... στη ζωή και στο θέατρο...

Περασμένο Σάββατο, όρθιος στην όγδοη σειρά της πλατείας του Θεάτρου Αθηνών, παρακολουθώ με αρκετή ικανοποίηση την αυλαία του έργου "πιο κοντά". Μια ικανοποίηση που πηγάζει από το πολύ γέλιο που έβγαλε ο ρόλος αλλά και το παίξιμο του πρωταγωνιστή Γιώργου Κιμούλη του οποίο χρόνια τώρα, δεν χάνω κάθε νέα παράσταση. Ο κόσμος ο οποίος γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα χειροκροτεί με θέρμη αν και διακρίνω πολλά πρόσωπα κυρίως ανδρών, να είναι λίγο αναψοκοκινισμένα από το σοκ που τους προκάλεσαν οι σκληρές εκφράσεις σεξουαλικού περιεχομένου που ακούστηκαν στη παράσταση.
Καθώς φεύγω με την παρέα που προς την έξοδο αναλογίζομαι αυτά που μου έμειναν από αυτή τη θεατρική μου έξοδο. Εν ολίγοις, ο γνωστός τρελλάρας Κιμούλης, μια θαυμάσια και σχεδόν τέλεια ισορροπημένη στο ρόλο της Ζέτας Δούκα, η καλή στο στριπτίζ(!) αλλά άχαρη στη φωνή της Δώρα Χρυσικού, ο αρρενωπός αλλά κάπως λίγος Νίκος Ψαρράς, η πολύ καλή σκηνοθεσία συνδυασμός θεατρικότητας και κινηματογράφου μαζί, η ε-ξαι-ρε-τι-κή μουσική, η τραβηγμένη διάρκεια της παράστασης και η πολύ μεγάλη αθυροστομία στη μετάφραση, του έργου.
Το έργο «...πιο κοντά...» του Πάτρικ Μάρμπερ, το γνωστό «Closer» είναιβασισμένο στην όπερα του Μότσαρτ «Έτσι κάνουν όλες», το έργο πραγματεύεται την απιστία στον έρωτα. Στην εξέλιξη της ιστορίας τέσσερις ξένοι συναντιώνται σε μια σύγχρονη πόλη που η τύχη τους ενώνει και η προδοσία τους χωρίζει. Το έργο του Πάτρικ Μάρμπερ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1997 και κέρδισε το Βραβείο Olivier ως το καλύτερο της χρονιάς.
Συνιστώ στους θεατρόφιλους να μην το χάσουν!

Διαβάζοντας από το δελτίο τύπου:
Το «...ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ...» είναι η ιστορία τεσσάρων ξένων, σε μία σύγχρονη πόλη, που η τύχη τους ένωσε και η προδοσία τους χώρισε.
« Ο τίτλος «...ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ...» είναι απολύτως σωστός καθώς το έργο φιλοδοξεί πάντα να έρθει πιο κοντά σε μία οριστική αλήθεια των πραγμάτων, ξέρει όμως ότι δεν μπορεί»,υποστηρίζει ο συγγραφέας. Το έργο περιλαμβάνει τις αντιφατικές αναζητήσεις και τις καταδικασμένες προσπάθειες των χαρακτήρων στο να έρθουν πιο κοντά τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, καθώς επίσης και τον τρόπο με τον οποίο η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο.
Η δομή του έργου είναι συμμετρική, σχεδόν μουσική. Τέσσερις χαρακτήρες, τέσσερα ζευγάρια, δώδεκα σκηνές.

Η αντίθεση ανάμεσα στην καλαισθησία του έργου και στην ωμότητα της γλώσσας και της συμπεριφοράς των χαρακτήρων είναι ένα από τα κλειδιά της δύναμής του .

Μια σειρά από ανθρώπινες συγκρούσεις που συμβαίνουν εξηγεί γιατί ο Marber επέλεξε σαν σύμβολο την «Κούνια του Νεύτωνα». Οι τέσσερις κεντρικοί χαρακτήρες-σιδερένιες μπάλες χτυπιούνται μεταξύ τους. O συγγραφέας ήθελε κάθε σκηνή να είναι φορτισμένη με τη δική της ένταση. Να κατασκευάσει ένα έργο χωρίς να έχει απολύτως αρχή μέση και τέλος, αλλά τα στοιχεία αυτά να τα περιλαμβάνει κάθε σκηνή.
Το «Πιο Κοντά» αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο εκατομμύρια από εμάς θυμόμαστε τις ερωτικές μας σχέσεις, όχι σαν ένα σύνολο ημερών αλλά σαν σειρά από ιδιαίτερες στιγμές. Όπως λέει και ο συγγραφέας «πρόκειται για το συναίσθημα που δημιουργείται όταν ρωτάς τον εαυτό σου: Πώς γίνεται κάτι που τότε ήταν τόσο ισχυρό και αληθινό τώρα να είναι απλά γρήγορες ματιές στο παρελθόν;»

Ο Marber ενθουσιάζεται από τον τρόπο με τον οποίο η αγάπη, το πάθος και η ανάγκη για συμβιβασμό στις σχέσεις μπορούν να διαλύσουν την αυτογνωσία κάθε ατόμου. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου πιστεύουν -και σε κάποιες στιγμές παραδέχονται ανοιχτά- ότι δεν είναι οι άνθρωποι που θα έπρατταν ενάντια στην ηθική που έχει ο καθένας, στη συνέχεια όμως βρίσκουν τον εαυτό τους να παραβαίνει ξεκάθαρα τα βασικά τους πιστεύω.
Στον κορμό του έργου υπάρχει διάχυτη η ιδέα ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ακόμη και με τον άνθρωπο που είσαι πιο στενά συνδεδεμένος. Είμαστε καταδικασμένοι; Είμαστε μόνοι μας;

Τα τέσσερα ζευγάρια του έργου έχουν περάσει την πρώτη «παραδεισένια» φάση του έρωτα που έχουν ήδη χαρεί. Στην περίοδο που ακολουθεί, δημιουργείται η εντύπωση ενός αγεφύρωτου χάσματος μεταξύ των ανδρικών και γυναικείων απόψεων για το σεξ και την αγάπη.
Το σεξ έχει μετατραπεί σε κάτι έντονα ανταγωνιστικό και όχι τόσο στενά συνδεδεμένο με την συναισθηματική επαφή, και οι δύο άντρες δείχνουν να μην μπορούν να ικανοποιήσουν τις πιο σύνθετες ανάγκες των δύο γυναικών, οι οποίες θέλουν σεξ και αγάπη να είναι όσο πιο στενά συνδεδεμένα γίνεται, αλλά και να μπορούν να τα διαχωρίζουν όποτε χρειάζεται.

Μια ιδέα που κυριαρχεί επίσης στο έργο είναι το ότι οι χαρακτήρες αποκτούν μεγαλύτερη συνείδηση της θνητότητάς τους. Ο θάνατος στο «Πιο Κοντά» είναι απλά εκεί, τυχαίος και αναπόφευκτος.
Και η ιδέα της τύχης είναι όμως έκδηλη σε σκηνές του έργου. Αυτοί που αγαπάμε είναι τυχαίοι, ευκαιριακοί. Ο Marber οδηγεί τους ήρωές του μέσα από μία σειρά συμπτώσεων. Ό,τι συμβαίνει στο έργο είναι απροσδόκητη τύχη και το «Πιο Κοντά» εκφράζει την έντονη δύναμη που ασκεί η τύχη στις ζωές μας.

Στο έργο υπάρχει η αίσθηση ότι το Λονδίνο είναι ο καθρέφτης των χαρακτήρων, οι οποίοι εξαπατούν ο ένας τον άλλο. Για αυτό και η πόλη όπου διαδραματίζεται το έργο, είναι εξίσου απατηλή. Ωστόσο το «Πιο Κοντά» θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιαδήποτε μεγάλη πόλη. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το γεγονός ότι αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι ζουν σε μία πόλη μαζί με άλλα οχτώ εκατομμύρια.

Κριτικές
John Peter, Sunday Times: «...ο Marber ξέρει ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν λίγα –αν όχι τίποτα- από τις εμπειρίες. Η γλώσσα του είναι με βίαιο τρόπο τολμηρή και πραγματικά ρεαλιστική. Ξέρει την γλώσσα του ενθουσιασμού και της απόγνωσης.»
Alastair Macaulay, Financial Times: «Στην επιφάνεια το έργο είναι ζωηρό, πνευματώδες, ανήθικο, μοντέρνο, άξιο μνείας, καλοστημένο…κάτω από την επιδερμίδα είναι βαθιά συνειδητοποιημένο, γεμάτο πόνο, λύπη και σοφία...Ο Marberδείχνει να έχει την πιο εξακριβωμένη αίσθηση ρυθμού από κάθε άλλο Άγγλο συγγραφέα θεατρικών έργων από την εποχή τουPinter.»
Sheridan Morley, Spectator: «…Ο Marber έχει ένα αξιοσημείωτο ταλέντο να μας κάνει να ερωτευόμαστε φοβερούς ανθρώπους, και εδώ η μοιραία έλξη είναι αυτό που μεταφέρει το έργο πέρα από τα όρια της κωμωδίας ή της τραγωδίας. »
Charles Isherwood, Daily Variety: «...Το λυπητερό μήνυμα του έργου είναι ότι η αλήθεια της καρδιάς αλλάζει διαρκώς και διαβρώνεται από μεταβαλλόμενα συναισθήματα όπως η ζήλια, η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, ο πόθος. Η αγάπη είναι κάτι ασήμαντο που δεν μπορείς να στηριχτείς σ’ αυτήν και είναι γεμάτη πόνο...»
David Patrick Stearns, USA Today: «...Ο άγνωστος στο δρόμο μπορεί να σου αλλάξει την ζωή, αλλά αυτές οι σχέσεις είναι σαν τα ναρκωτικά, έχουν πλάκα για λίγο αλλά αποτελούν πρόσκληση στην αλλοτρίωση...»
Το έργο του Πάτρικ Μάρμπερ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1997 και κέρδισε το Βραβείο Olivier ως το καλύτερο έργο της χρονιάς.
«…αν πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά, δε θα σταματήσεις ποτέ να κοιτάζεις…»
Παίζουν:
Γιώργος Κιμούλης, Ζέτα Δούκα, Νίκος Ψαρράς, Δώρα Χρυσικού
Συντελεστές:
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης
Σκηνικά: Χριστίνα Κωστέα
Κοστούμια: Ιωάννα Τιμοθεάδου
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Καλλιτεχνική Διεύθυνση Θεάτρου: Λάκης Λαζόπουλος
Θεατρικός Επιχειρηματίας: Κάρολος Παυλάκης

Απόψε...

Απόψε, έχω ένα ποτήρι που το γεμίζω συνέχεια με τσίπουρο παγωμένο. Έχω ήδη γευτεί κάμποσο. Απόψε, δεν έχω κανένα καϋμό, κανένα νταλκά. Έτσι απλά αδειάζω τα σφηνάκια. Είχα καιρό να πιω τόσο πολύ. Ίσως γι αυτό ρουφάω ασύστολα αυτό το εξαίσιο διάφανο υγρό. Απόψε η σκέψη μου, δε ξέρω γιατί, χαράζει μονοπάτια χαρούμενα. Οδηγητής μου τα γνήσια λαϊκά τραγούδια που πλημμυρίζουν το μυαλό μου από ένα παλιό ραδιοφωνάκι. Απόψε είμαι εύκολος στη ζωή. Μακάρι να ήμουν πάντα έτσι. Μακάρι να ήμασταν όλοι έτσι.
Έχω καιρό να νοιώσω έτσι. Τόσο γεμάτος, τόσο δυνατός, τόσο αισιόδοξος. Συνήθως παίρνω ένα στυλό για να απλώσω τα συναισθήματα μου στο χαρτί, όταν αισθάνομαι ριγμένος, προδομένος, οργισμένος, όταν πνίγομαι στη μοναξιά μου. Απόψε όμως είναι διαφορετικά.
Έχει περάσει πολύς χρόνος από τότε που μέσα από αυτόν εδώ το χώρο προσπαθούσα να λύσω τα μάγια της ψυχής μου επικοινωνόντας με άγνωστους διαδυκτιακούς φίλους με έναν τρόπο που με λύτρωνε και ανακούφιζε το είναι μου, που με γλύτωνε από τα αδιέξοδα της ύπαρξης μου.
Απόψε είναι κάτι σαν τότε.
Άγνωστε φίλε, άγνωστη φίλη σου στέλνω ένα σημάδι επαφής.
Απόψε δεν είμαστε μόνοι...

Ελεύθερη μένει η ψυχή μου παρ' ολα τα δεσμά μου...

Ζωντάνεψα τους τοίχους

φωνή τους έδωσα

πιο φιλική να γίνουν συντροφιά

Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν

να μάθουνε που βρήκα τή μπογιά

Οι τοίχοι του κελιού

το μυστικό το κράτησαν

κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού

Όμως μπογιά δε βρήκαν

Γιατί στιγμή δέ σκέφτηκαν

στις φλέβες μου να ψάξουν.

Ο Αλέκος Παναγούλης [02.07.1939 - 01.05.1976] στην απομόνωση των φυλακών Μπογιατίου μετά από μια απόπειρα απόδρασης πού έκανε στις 2 Ιουνίου 1971. Δεν είχε ούτε μολύβι ούτε χαρτί και το έγραψε με το αίμα του πάνω σ΄ ένα πακέτο τσιγάρα. Ο τίτλος που του έδωσε: "Η μπογιά".

Αφιερωμένο σε αυτούς που όπως και να κανονίζουν "οι άλλοι" τη ζωή τους, μένουν ελεύθεροι!
Ξέρουν αυτοί...