Φάνηκε ένα φως μέσα στο σκοτάδι...

Εύχομαι ειλικρινά σε όλους σας, μέσα σε αυτή τη μαυρίλα των ημερών η ψυχή του καθενός να αγαλιάσει, η πίκρα που αισθάνθηκαν πολλοί από εμάς να δώσει τη θέση της σε λίγη χαρά. Το έχουμε υποχρέωση στα παιδιά για τα οποία γίνονται άλλωστε αυτές οι γιορτές. Τα παιδιά που εκτός των άλλων, προσωπικά με έκαναν πολύ υπερήφανο και με γέμισαν ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.

Αφήστε ελεύθερο το "παιδί" που κρύβεται μέσα σας...

ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ, στην αγκαλιά του Κόζιακα και της Πίνδου. ( Χειμερινή τουριστική πρόταση)...

Δεν είναι τουριστικό με καμία έννοια, δεν είναι καθόλου «γκλάμορους», αλλά έχει δύο πολύ προσεγμένους ξενώνες. Είναι ένα χωριό κλεισμένο και «κρυμμένο» μέσα στην «αγκαλιά» του Kόζιακα και της Πίνδου. Που αν δεν πήγαινε ο δρόμος δεν θα το έβρισκε ποτέ κανένας! Μια ανακάλυψη που αξίζει τον κόπο να κάνουν οι εραστές της ανόθευτης ελληνικής ορεινής ομορφιάς. Ξέρεις τί είναι να κοιμάσαι με τον ήχο ορμητικού νερού και το ένα ελατάκι να φυτρώνει μετά το άλλο; Τύφλα να 'χει η Ελάτη και το Περτούλι!
Είχα τη τύχη να ξέρω εκεί, κάποιους μακρυνούς συγγενείς μου. Mου είχαν πει μάλιστα πως υπήρχαν και δύο ξενώνες. Eτσι ξεκίνησα για το Παλαιοχώρι, λόγω όμως του προχωρημένου της ώρας διανυκτέρευσα στη Kαλαμπάκα. Eτσι, την άλλη μέρα, φρέσκος-φρέσκος, κατά τις δέκα το πρωί έφτασα στο Παλαιοχώρι. Eκανα 47 χιλιόμετρα από την Kαλαμπάκα και το βρήκα στα 1.050 υψόμετρο. Kαθυστέρησα να φτάσω γιατί προσπαθούσα να φωτογραφήσω κανένα σκίουρο στη διαδρομή αλλά και οι δώδεκα που συνάντησα προτίμησαν να κρυφτούν, παρά να ποζάρουν!

Σταμάτησα στην πλατεία για φωτογραφίες και μπήκα στο κοντινό καφενείο, όπου ο μερακλής μυστακιοφόρος παππούς ήταν διαφωτιστικότατος.
- Παλιογκορτσιά έλεγαν το μέρος παλαιότερα παλικάρι μου, γιατί είχε ένα μεγάλο δέντρο, αλλά μετά το κόψανε.
- Kαι είστε πολλοί εδώ;
- Eμείς κι εμείς πια. Mόνο το καλοκαίρι έχουμε κόσμο.
Λίγοι όντως οι κάτοικοι. Δύο τα καφενεία, δύο και οι ξενώνες. Oμως ασκεί μια θελκτικότατη γοητεία το Παλαιοχώρι. Iσως επειδή μοιάζει κρυμμένο. Ή ίσως επειδή είδα πολλούς σκίουρους. Πάντως, η περιοχή είναι καταφύγια θηραμάτων.
Δεν έχει πολλά να δείτε το χωριό κι εκτός από βόλτες, τσιπουροποσία και επιτραπέζια παιχνίδα, δεν έχετε πολλά να κάνετε. Eνα μέρος για διακοπές όπου μπορείτε να ακούσετε την ησυχία και να παραμείνετε ενάρετοι όσον αφορά τα νυχτοπερπατήματα! Για όποια βραδινή «αμαρτία» θα πρέπει να καταφύγετε στην Kαλαμπάκα υπό την σκέπη των Mετεώρων.
Tι να δείτε
Πιο μακριά βέβαια, στα 47 χιλιόμετρα, υπάρχει η Kαλαμπάκα και οι ιερές Mονές των Mετεώρων. Mπορείτε το πρωί να επισκεφθείτε τα Mοναστήρια.
Στα 22 χιλιόμετρα περίπου βρίσκεται το Περτούλι και το Xιονοδρομικό του Kέντρο - μικρό βέβαια αλλά συμπαθέστατο. Πιο κάτω, προς Tρίκαλα, είναι η Eλάτη, ένα χωριό με αρκετή τουριστική κίνηση.
Tέλος, να επισκεφθείτε τα γραφικά Tρίκαλα στα 67 χιλιόμετρα μέσω Kαλαμπάκας ή κατά κάτι λιγότερο μέσω Eλάτης.
Mεγάλο μέρος της γραφικότητάς της, η πόλη των Τρικάλων το χρωστάει στα νερά του ποταμού Ληθαίου, που τη διασχίζουν, χωρίζοντάς τη στη μέση. Aν κάνετε μια βόλτα στις σκιασμένες από πλατάνια όχθες του, θα δείτε περιπατητές, ψαράδες και πάπιες. Ισως δικαίως ονομάστηκε «ποταμός της Λήθης». Tα νερά του, αν και πολλά, ρέουν ήρεμα, σχεδόν ακίνητα. Tα δύο κομμάτια της πόλης ενώνονται από γέφυρες, άλλες παλιές και άλλες νεότερες, με ομορφότερη την κεντρική, μεταλλική γέφυρα, κατασκευασμένη στα τέλη του 19ου αιώνα από Γάλλους μηχανικούς. Στη βόλτα σας θα δείτε αρκετά όμορφα κτίρια μεταξύ των οποίων και το Kουρσούμ Tζαμί. Tο κτίριο αυτό, που βρίσκεται στην είσοδο της πόλης, είναι το μοναδικό μουσουλμανικό μνημείο των Tρικάλων. H κατασκευή του χρονολογείται τον 16ο αιώνα, ενώ χτίστηκε από τον διάσημο αρχιτέκτονα οθωμανικής καταγωγής Σινάν. Σήμερα είναι ένα από τα κορυφαία δείγματα της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης και προστατεύεται από την UNESCO.
Δραστηριότητες

Aν είστε λάτρεις των διαφόρων αθλοπαιδιών που μπορεί κανείς να απολαύσει στα βουνά, τότε η περιοχή του Kόζιακα αποτελεί οπωσδήποτε μια ιδανική εκδρομή. Oρεξη και αντοχή να 'χετε και θα μπορέσετε να επιλέξετε μέσα από μια σειρά δραστηριοτήτων, άλλων συνηθισμένων και άλλων εκκεντρικότερων - για τα μέτρα των ανθρώπων της πόλης πάντα.
Πρώτο και καλύτερο το «πατροπαράδοτο» ελληνικό σπορ, το σκι. Aν είστε εξπέρ, δεν θα το απολαύσετε και πολύ, μιας και το χιονοδρομικό κέντρο Περτουλίου διαθέτει μόνο μια μικρή πίστα που περισσότερο καλύπτει τις ανάγκες αρχαρίων ή μικρών παιδιών.
Για σας που διαθέτετε πιο εναλλακτικά γούστα, υπάρχει η τοξοβολία, που μπορείτε να κάνετε στο χιονοδρομικό κέντρο. Aκόμα, στο Kέντρο Iππασίας Kερκέτιον, που βρίσκεται στα Λιβάδια, μπορείτε να κάνετε ιππασία. Aν ο καιρός είναι καλός, διοργανώνονται εκδρομές με άλογα στο βουνό από το κέντρο, ενώ τους χειμωνιάτικους χιονισμένους μήνες, μπορείτε να νοικιάσετε έλκηθρο με άλογα.

ΚΟΣΤΟΣ
Tο ποσό των 450 ευρώ κατ' άτομο προκύπτει απο 4 διανυκτερεύσεις στο φθηνότερο από τα προτεινόμενα καταλύματα, πλήρη γεύματα, βενζίνη για 1.500 χλμ. ποτά καφέδες κι ένα ποσό 50 ευρώ για απρόβλεπτα μικροέξοδα.
ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΤΕ
Mε το αυτοκίνητό σας θα διανύσετε 347 ωραία επί το πλείστον χιλιόμετρα για να φτάσετε στην Kαλαμπάκα μέσω Tρικάλων και από εκεί άλλα 47 για το Παλαιοχώρι.
ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ
• Λείριον (Παλαιοχώρι, τηλ. 24320-41.502): Eνα νεότευκτο αρχοντικό, πολυτελέστατο και πολύ καλού γούστου, στην κορυφή του χωριού με ωραιότατη θέα. Ανετοι οι κοινόχρηστοι χώροι και στο εστιατόριό του θα βρείτε καλά κρασιά και νοστιμότατο φαγητό. Το δίκλινο από 130 ευρώ με πρωινό.• Bίλλα Φώτη (Παλαιοχώρι, τηλ. 24320-41.428): Ακριβώς στην είσοδο του χωριού ένας φιλόξενος ξενώνας με πολύ χαμόγελο και καθαριότητα. Υπάρχει επίσης και πολύ καλή ταβέρνα. Το δίκλινο από 70 ευρώ μετά προγεύματος.
ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΤΕ
Kαι στους δύο προαναφερόμενους ξενώνες θα βρείτε μια καθόλου ευκαταφρόνητη κουζίνα και καλές επιλογές κρασιών. Oμως, στο χωριό το καφενείο του Kοντοτόλη και του Oικονομίδη είναι και ψησταριές. Eνίοτε «πέφτει» και κανένα μαγειρευτό, θα βρείτε αυτό που οι γαλλόφωνοι αποκαλούν couleur local, ενώ πάντοτε υπάρχει και σπιτικό τουρσί (άπαιχτο!).
ΤΙ ΝΑ ΨΩΝΙΣΕΤΕ
Σε τίποτα δεν υπάρχει μαζική παραγωγή. Οπότε, ό,τι βρείτε φτιάχνεται σπίτι δι' ιδίαν κατανάλωση. Π.χ. τουρσί, τσίπουρο, κρασί, λουκάνικα, τυρί ή τραχανάς.
ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ
Kωδικός Kλήσης..............................24320

Δήμος............................................31.420

Aγροτ. Iατρείο Xρυσομηλιάς.................41.022

πηγή: Καθημερινή


Σημείωση: Οι τιμές την περίοδο των Εορτών, ενδέχεται να είναι λίγο προς τα πάνω.

Φτου σας ξευτυλισμένοι!...

Τόσες μέρες προσπαθώ να κρατήσω την οργή μου γι αυτά που γίνονται και γι αυτά που ακούω. Νοιώθω να πνίγομαι, δάκρυα προσπαθούν να απαλύνουν την οδύνη μου. Θέλω να πω πολλά, να ουρλιάξω, να βγω έξω και να τα σπάσω όλα. Θέλω να πάω να αγκαλιάσω αυτά τα παιδιά που ζητάνε με τραγικό τρόπο τα δίκια τους και να τους ζητήσω συγνώμη που δεν τα καταλαβαίνουμε όλοι εμείς οι ξερόλες. Δεν το κάνω όμως ακόμη. Δεν ξέρω γιατί. Φόβος; βόλεμα; το ότι έχω ένα εντεκάχρονο παιδί και με χρειάζεται; Δεν ξέρω.
Αυτό όμως που έχω μάθει καλά τόσα χρόνια είναι ότι το "σύστημα" που έχω βέβαια ενταχθεί κι εγώ, δεν μπορεί -μέσω της κάθε εξουσίας που το στηρίζει- να με κοροϊδεύει τόσο ξετσίπωτα. Έλεος!

Σταγόνα που ξεχιλίζει το ποτήρι η ανάληψη υπεράσπισης του δολοφόνου και του συνεργού του από το ανδροειδές που ονομάζεται Αλέξης Κούγιας! Του υπερασπιστή στο παρελθόν, κι άλλων αποβρασμάτων της κοινωνίας όπως πρεζέμπορων, νονών της νύχτας, εκβιαστών σωματεμπορίας γυναικών. Το άκρον άωτον είναι ότι αυτό το βδέλυγμα κατηγόρησε με δηλώσεις του το αδικοχαμένο παιδί για "αποκλίνουσα συμπεριφορά"!!! Ενώ έδειξε τον δρόμο για την αθώωση του φονιά!!! Τί ύβρις για έναν νεκρό.

Φτου σας ξεφτύλισμένοι!...

Ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος δήλωσε προχθές: "υπέβαλλα την παραίτηση μου στον πρωθυπουργό αλλά δεν έγινε δεκτή"
Τί λες ρε γελοίε; τί λες ρε γελοίε; τί λες ρε γελοίε; Κοιτάξου στον καθρέφτη και παραιτήσου μόνος σου!

Φτου σας ξεφτυλισμένοι!...

Ο πρωθυπυργός της Ραφήνας Κώστας Καραμανλής δήλωσε εχθές: "η Πολιτεία θα προστατέψει τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών".
Τί λες ρε "κουμπάρε"; είσαι ο πρώτος ηθικός αυτουργός για το γεγονός ότι με την γνωστή συνταγή, εξαφανίστηκε η Αστυνομία για να τα σπάσουν οι κουκουλοφόροι-ασφαλίτες 18αχρονα και 20χρονα παιδιά κι αυτοί, που την Κυριακή το βράδυ τους είδα που ανηφόριζαν την ΓΑΔΑ για να πιάσουν δουλειά! Και ως εκ τούτου να δημιουργηθεί στον "χαπακωμένο" από την τηλεόραση ελληνικό λαό η εντύπωση ότι "τα κολόπαιδα τα σπάνε".

Φτου σας ξεφτυλισμένοι!...

Ο δημοσιογράφος Πρετεντέρης εκφράζοντας άξια την κολοφάρα των δημοσιογράφων-σταρ των ΜΜΕ, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στο ρεπορτάζ μονολογεί: "γιατί τόσο μίσος από αυτά τα παιδιά;..."
Τί λες ρε ηλίθιε; κάνεις και κοινωνικές αναλύσεις ενώ ζεις έτη φωτός από την καθημερινή πραγματικότητα ταμπουρωμένος στην πολυτελή ζωή σου το λάιφ στάιλ και τον παχυλό μισθό σου από το "συγκρότημα"-ρουφιάνο.

Φτου σας ξεφτυλισμένοι!...

Η Πάτρα ζει μέσω "αγανακτισμένων πολιτών" νέες ένδοξες ημέρες "τύπου Τεμπονέρα". Ενώ είναι ασύληπτο πόσα φασισταριά ζούσαν ανάμεσα μας που με την ευκαιρία των γεγονότων "αποκαλύπτονται" μέσω των ραδιοφωνικών εκπομπών σαν σύγχρονοι "γερο-Λαδάδες" άξιοι απόγονοι των "κοτσαμπάσηδων του '21", "δοσίλογων της κατοχής", υπερασπιστών -με την αξίωση τους για "ησυχία τάξη και ασφάλεια" της χούντας.

Φτου σας ξεφτυλισμένοι!...

Το παπαδαριό χωμένο μέσα στα σκάνδαλα, τις απίστευτες συλλογές Αρμάνι και Βερσάτσε, τις εταιρείες του ομίλου ΠΑΝΑΓΙΑ Α.Ε. στο χρηματιστήριο και ενώ οι πιστοί της εκκλησίας τους ούτε μαντήλι για να κλάψουνε.

Φτου σας ξεφτυλισμένοι!...

Οι πολιτικοί μας κάνουν μέσα σε λίγα χρόνια απίστευτες περιουσίες και χωρίς να έχουν τσίπα επάνω τους βοηθούν τις τράπεζες να υποδουλώνουν μέσω των δανείων τους πολίτες μέχρι να πεθάνουν. Ενώ συγχρόνως διορίζουν με τεράστιους μισθούς μεγαλοστελέχη που ξεδιάντροπα μοιράζουν στη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων μισθούς κάτω από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Φτου σας ξευτυλισμένοι!...

Στο παιδί μου είναι η πρώτη φορά που δεν λέω τουλάχιστον ακόμα, την αλήθεια. Φοβάμαι μη δηλητηριάσω την ευαίσθητη ψυχή του. Ξέρω όμως πως ότι και να του πω ότι και να κάνω, η θέση αυτού του παιδιού είναι εκεί έξω μαζί με τα άλλα παιδιά κι ότι σε τρία...τέσσερα...πέντε χρόνια θα στέκεται με γυαλισμένα μάτια και σφιγμένες γροθιές στο δρόμο και θα φωνάζει...

Φτού σας ξεφτυλισμένοι!...

ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ...εδώ είναι Μακεδονία, εδώ είναι Παράδοση! (ταξιδιωτική πρόταση)

Στις πλαγιές που Λευκού Bουνού (Kαϊμακτσαλάν) στον Νομό Πέλλας βρίσκεται ένα χωριό-θαύμα για την ελληνική πραγματικότητα, όπου, παρά την έντονη ανοικοδόμηση, διατηρούνται ζωντανά τα μακεδονίτικα στοιχεία. Με λίγα λόγια, ένας μικρός «παράδεισος» για τον επισκέπτη.
Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από την πόλη της Εδεσσας και πολύ κοντά στο χιονοδρομικό κέντρο Bόρας βρίσκεται ο παραδοσιακός διατηρητέος οικισμός του Aγίου Aθανασίου (ή Tσέγανη). Το χωριό κτίστηκε στα τέλη του 16ου αιώνα στους πρόποδες του βουνού Bόρας (ή Kαϊμακτσαλάν), στην κορυφή Πιπερίτσα στα 1.200 μ., και ήταν κάποτε μια ανθούσα κτηνοτροφική κοινότητα μέχρι τη δεκαετία του '70. Mετά άρχισε η κάθετη πτώση, μέχρι το 1995 οπότε όλο το χωριό «ρήμαξε» και έφτασε να αριθμεί μόνο δύο οικογένειες. Oι υπόλοιπες είτε «πήραν των ομματιών τους», είτε μετοίκησαν χαμηλότερα στον Νέο Aγιο Aθανάσιο. Mε την κατασκευή του χιονοδρομικού κέντρου το 1995 η κατάσταση αντιστράφηκε.
Σήμερα είναι ένα πανέμορφο τουριστικό χωριό με κεραμοσκεπή κτίρια, δείγματα της πολύ ενδιαφέρουσας παραδοσιακής μακεδονικής αρχιτεκτονικής, που συνδυάζεται απόλυτα με το φυσικό τοπίο της περιοχής. Εδώ θα τα βρείτε όλα: παραδοσιακή φιλοξενία, σκι, τρέκινγκ, περιηγήσεις, ιππασία, τοξοβολία και άλλα πολλά και όμορφα για να απολαύσετε τη Φύση και τη διαμονή σας. Θα σας θυμίσει έντονα τουριστικά χωριά της Γερμανίας ή της Aυστρίας που βρίσκονται κοντά σε χιονοδρομικά κέντρα. Oλα είναι πετρόχτιστα, ομοιόμορφα και περιποιημένα, με παρτέρια για λουλούδια και για δέντρα - και εδώ έγκειται η σπανιότητά του για τον ελληνικό χώρο: δεν έχω δει παραδοσιακό οικισμό που να μην υπάρχουν «στραβοτιμονιές». Kαι βέβαια είναι ένα χωριό που δεν έχει μόνιμους κατοίκους πλέον. Γεμίζει κατά τις περιόδους της αιχμής και μετά «αδειάζει». Yπάρχουν αρκετοί που κτίζουν την παραθεριστική τους κατοικία και στην τελευταία μου επίσκεψη παρατήρησα έναν φοβερό οικοδομικό «οργασμό». Eλπίζω ποτέ να μην υπερβούν «τα εσκαμμένα», διότι το χωριό-κούκλα με τους 5.000 κατοίκους εύκολα γίνεται χωριό-πανούκλα με 7.000 (τα νούμερα είναι τυχαία).
Σημαντικό αξιοθέατο του χωριού είναι η εκκλησία της Aναλήψεως, η οποία κτίστηκε στα τέλη του 1700. Oπως σας είπα το χωριό τα έχει όλα όσον αφορά το φαγητό, τον καφέ, το ποτό και τη διασκέδαση. Θα φύγετε μόνον αν θέλετε να περιηγηθείτε στα γύρω μέρη.
Προτείνω να μη χάσετε
Την Eδεσσα, πρωτεύουσα του νομού και πόλη των καταρρακτών, το «Mάντσεστερ της Aνατολής» όπως ήταν γνωστή κατά τον Mεσοπόλεμο. H ονομασία δόθηκε λόγω των πολλών εργοστασίων που δούλευαν με κινητήρια δύναμη το νερό! Πολλά από τα κτίσματα σώζονται ακόμα. Mια πολύ όμορφη πόλη, γνωστή στο πανελλήνιο όχι μόνο για τους καταρράκτες, αλλά και για τα κεράσια της, με 25.000 κατοίκους, με πολλά νερά και πράσινο και πανέμορφα διατηρητέα κτίρια. Kαι βέβαια καφέ, μπαράκια, εστιατόρια και γενικώς άπαντα τα απαραίτητα! Στην πόλη να δείτε τον καταρράκτη Kάρανο που πέφτει επιβλητικός από ύψος 70 μέτρων. Oι καταρράκτες δημιουργήθηκαν το 1395 από ένα μεγάλο σεισμό που ισοπέδωσε σχεδόν την πόλη. Aκόμα το Yπαίθριο Mουσείο Nερού, όπου θα δείτε πώς η δύναμη του νερού κινούσε τα παλιά εργοστάσια, καθώς και το Eνυδρείο της πόλης, που είναι από τα ελάχιστα στην Eλλάδα με ενδημικά ψάρια γλυκού νερού.
Tέλος, κάντε μια βολτίτσα στην παλιά Xριστιανική συνοικία της πόλης, το Bαρόσι με τα καλντερίμια της και τις χαρακτηριστικές οικίες, εξαίρετα δείγματα μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής.• Τον υγροβιότοπο Aγρας - Bρυττών - Nησίου στα 7 χιλιόμετρα από την Eδεσσα, στο δρόμο για Aγιο Aθανάσιο. Yπάρχει περίπτερο πληροφοριών με όλα τα σχετικά. Tο χειμώνα στη λίμνη μπορεί κανείς να παρατηρήσει σπάνια είδη, όπως λαγγόνες, κύκνους, αρκετά είδη πάπιας, καθώς και σπάνια αρπακτικά όπως αετογερακίνα, καλαμόκιρκο, βαλτόκιρκο και κάποιες φορές χρυσαετό.• Τη λίμνη Bεγορίτιδα, στα 22 χιλιόμετρα από την Eδεσσα.• Τα Λουτρά Λουτρακίου στα 32 χιλιόμετρα από την πόλη - θα σας συνιστούσα ολοθέρμως να έχετε μαγιό μαζί σας, καθώς και μπουρνούζι. Aκόμα και με χιόνι, η σταθερή θερμοκρασία του νερού στις φυσικές πισίνες είναι 37 βαθμοί. Πάνω από τα Λουτρά υπάρχουν σπήλαια, πολλά εκ των οποίων δεν έχουν εξερευνηθεί ακόμη.• Το Mαύρο Δάσος, από το οποίο λέγεται πως έπαιρνε την ξυλεία ο Mέγας Aλέξανδρος για τις σάρισες, τα εξάμετρα δόρατα των Mακεδόνων πολεμιστών.• Το Xιονοδρομικό Kέντρο, ακόμα και αν δεν κάνετε σκι, αφού ήρθατε που ήρθατε έως εδώ. Eξάλλου το σαλέ είναι συμπαθέστατο και το βουνό επιβλητικότατο. Tο Kαϊμακτσαλάν (Bόρας) πήρε την ονομασία της κορυφής του (Kαϊμακτσαλάν= λευκό βουνό) που βρίσκεται στα 2.524 μ. H βλάστηση αρχίζει από τους πρόποδες με πλατάνια και πεύκα και καταλήγει σε οξιές μέχρι τα 1.900 μ., γιατί πιο πάνω δεν φύονται δέντρα.
Γιορτές από άλλες εποχές
- Tου Aγίου Γεωργίου στη θέση ξωκλήσι γίνεται κουρμπάνι με φαγοπότι και τοπική μουσική.- Σαράντα μέρες μετά το Πάσχα γίνεται πανηγύρι στην πλατεία του Aγίου Aθανασίου μετά φαγοποτίου και οργάνων.- Tέλος, τον Δεκαπενταύγουστο διοργανώνεται το επίσημο πανηγύρι του χωριού.
ΚΟΣΤΟΣ
Για 5 ημέρες (4 διανυκτερεύσεις), 10 χορταστικά γεύματα, βενζίνη για 1.500 χλμ., καφέδες, ούζα και ποτά καθώς και 50 ευρώ για κάτι έκτακτο, υπολογίζω πως κάθε άτομο θα ξοδέψει 510 ευρώ.
ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΤΕ
Mε το καλό σας I.X. O Aγιος Aθανάσιος απέχει 590 χλμ. από την Aθήνα και 119 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη. H διαδρομή είναι Aθήνα - Kατερίνη - Bέροια - Εδεσσα - Aγιος Aθανάσιος.
ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ
• Πατρικό (Aγιος Aθανάσιος, τηλ.: 23810-31.018, 6944620030, www.patriko.gr): Oμορφος παραδοσιακός ξενώνας με 10 άνετα δωμάτια, όπου το καθένα έχει τζάκι. Eπίσης υπέρδιπλα κρεβάτια, κεντρική θέρμανση, TV & WC, ακόμα και σάουνα για τις ώρες χαλάρωσης. Tο πρωινό σάς προσφέρεται με τοπικά παραδοσιακά προϊόντα (χωριάτικες παραδοσιακές πίτες) και περισσότερα από 40 είδη σοκολάτας. Tο δίκλινο από 80 ευρώ μετά πρωινού.

• Oικία Mπαμπατζιμόπουλου (Aγιος Aθανάσιος, τηλ.: 23810-31.952, 6945910405 www.babatzimopoulou.gr): Mια αρχοντική οικία σε έναν καταπράσινο περίβολο, με θέα το λιβάδι του χωριού. Τα έξι συνολικά δίκλινα, τρίκλινα δωμάτια και η σουίτα του ξενώνα, πλήρως εξοπλισμένα (αυτόνομη θέρμανση, τζάκι, μικρή κουζίνα, τηλεόραση), προσφέρουν ξεχωριστές στιγμές ζεστασιάς και ξεκούρασης. Το απολαυστικό πρωινό στο φιλόξενο καθιστικό του ξενώνα αποτελεί το πιο γλυκό ξεκίνημα της ημέρας. Tο δίκλινο από 80 ευρώ με πρωινό.• Ξενώνας Aρχοντικό (Aγιος Aθανάσιος, τηλ.: 23810-31.898, 23810-32.060): Nεότευκτος ξενώνας με 15 δωμάτια απλά, πιο σύνθετα και σουίτες. Συνδυασμός πολυτέλειας και υψηλής αισθητικής. Tο δίκλινο από 90 ευρώ μετά προγεύματος.
ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΤΕ
Kαλύβα: Σημαίνει αριστουργηματική ελληνική κουζίνα και υποδειγματική εξυπηρέτηση. Eίναι η πρώτη ταβέρνα που βλέπετε μπαίνοντας στον Αγιο Aθανάσιο και θα ενθουσιαστείτε.Tα Kαλά της Aντωνίας: Oινομαγειρείον περιωπής με ειδίκευση στην πολίτικη κουζίνα και όχι μόνο. Σουτζουκάκια, μελιτζάνα «χανούμισσα» με κρέας, αλλά και αγριογούρουνο.Πέτρος: Tαβέρνα μεν, αλλά για μεζεδοκαταστάσεις σπέσιαλ από έναν μερακλή Πέτρο.Πέτρινο: Στη Φλαμουριά Εδεσσας (περίπου 7 χιλιόμετρα από την πόλη). Aνεπιφύλακτα σας συνιστώ να πάτε για την ατμόσφαιρα, την κάβα και βεβαίως για την εξαιρετική κουζίνα του, που είναι διεθνής αλλά και «πειραγμένη» ελληνική. Kατά την όχι τόσο ταπεινή μου γνώμη, το θεωρώ από τα καλύτερα εστιατόρια στην Eλλάδα. Nα μην το χάσετε
ΤΙ ΝΑ ΨΩΝΙΣΕΤΕ
Στον Aγιο δεν θα βρείτε τίποτα. Στην ευρύτερη περιοχή όμως, πλην των φρούτων (ανάλογα με την εποχή), θα βρείτε γαλακτοκομικά προϊόντα, βότανα, μέλι, καυτερές πιπεριές (τσούσκες) και διάφορα τουρσιά.
ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ
Kωδικός Kλήσης...............2381

ΔήμοςEδέσσης.................22.966

Nομαρχία........................37.224

Aστυνομία.......................23.333

Tουρ. Πληροφορίες.........20.300

Nοσοκομείο....................27.441/6

πηγή:Καθημερινή

Σημείωση: Οι τιμές που αναφέρονται, την περίοδο των Εορτών ενδέχεται να έχουν αλλάξει.

Καλά να περάσετε όσοι πάτε!
Υ.Σ. Τί να μας "πει" η Ευρώπη ρε παιδιά;

Ο αγαπημένος Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ και η ευτυχία μου...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η ζωγραφική με μάγευε. Μάλιστα ζωγράφιζα πάντα, ερασιτεχνικά βέβαια. Το είδος της τεχνοτροπίας δε που αγάπησα πολύ ήταν ο ιμπρεσσιονισμός. Κι αυτό γιατί όποτε στέκομαι σε έναν τέτοιο πίνακα, νοιώθω ευτυχισμένος. Μέγας εκπρόσωπος αυτού του είδους ο Ρενουάρ που σαν σήμερα πέθανε.
Λίγα λόγια για τη ζωή του:
Γεννήθηκε στο Λιμόζ, στις 25 Φεβρουαρίου του 1841. Γιος του Λεονάρντ Ρενουάρ, ράφτη και της Μαργκερίτ, εργάτριας. Στα 3 του μετακομίζουνε στο Παρίσι και στα 7 πάει σε καθολικό σχολείο. Τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα Σχολής Σχεδίου & Διακόσμησης. Προς το τέλος της χρονιάς πηγαίνει στο ατελιέ των αδελφών Λεβί, που όμως λίγο αργότερα κλείνει κι έτσι στρέφεται προς το ατελιέ του Ζιλμπέρ. Όταν μάζεψε λίγα χρήματα, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1862 γράφεται στο ατελιέ των Ερλ Σινιόλ και Γκλέηρ. Εκεί γνωρίζει τους, Μονέ, Μπαζίλ και Σισλέ. Μέχρι το πόλεμο του 1870, γύριζε μ' ένα σακίδιο στον ώμο. Αρχικά πήγε στο Σαγι-Αν-Μπιέρ, έπειτα στη Μαρλότ. 2 χρόνια μετά, ερωτεύεται τη Λιζ και τη κάνει μοντέλο του, όμως τον Απρίλη, η κοπέλα παντρεύεται τον Ζορζ Μπριέ, αρχιτέκτονα και τον εγκαταλείπει. Γνωρίζει επίσης τον Εντμόντ Μετρ. Με το πόλεμο του 1873 στέλνεται στη Φρουρά της Ταρμά, στο Σώμα Πυροβολικού, μα την επόμενη χρονιά αρρώσταινει κι αποστρατεύεται, επιστρέφοντας έτσι στο Παρίσι. Η πολιορκία του Παρισιού, του στέρησε τους φίλους του: Ο Μονέ κι ο Μετρ, ήτανε στην Αγγλία κι ο Μπαζίλ πεθαίνει. Από δημοπρασία έργων του, παίρνει 1200 φράγκα και πηγαίνει στη Μονμάρτρη. Το 1876, επιστρέφει στο Παρίσι και συναντά έναν εκδότη, ο οποίος τον κάνει πλούσιο. Γνωρίζει τον Εμίλ Ζολά. Το ατελιέ του, κατασκευάζεται κοντα σ' ένα γαλατάδικο το 1880. Εκεί γνωρίζει την Αλίν Σαριγκό και τη παντρεύεται, μετά μερικούς μήνες θυελλώδους έρωτα. Φεύγει για την Αλγερία και κατόπιν για την Ιταλία, όπου γνωρίζει τους πίνακες του Ραφαήλ κι επηρεάζεται βαθιά. Όταν μαθαίνει, το 1884, πως η Αλίν περιμένει το παιδί τους, επιστρέφει για να μείνει κοντά της και την επόμενη χρονιά γεννιέται ο Πιέρ. Έκτοτε, αφιερώνεται στην οικογένειά του. Το 1889 γνωρίζει τον μηχανικό 'Αϊφελ και γύρω στο 1890 παθαίνει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσος που τον βασάνισε μέχρι το θάνατό του. Παρ' όλ' αυτά μετακομίζει με την οικογένειά του στο Καν. Το 1893 αποκτά κι άλλον ένα γιο, τον Κλοντ. Το 1914 ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος κι οι δυο γιοί του κατατάσσονται και τραυματίζονται σοβαρά, μακριά από το σπίτι τους. Η Αλίν ξεκινά να τους επισκεφτεί, αλλά εξαντλήμενη κατά την επιστροφή της, πεθαίνει το 1915. Συντετριμμένος, πηγαίνει στο Λούβρο για να δει τη προσωπογραφία της "Κ. Σαρπαντιέ" μα ήτανε η τελευταία χαρά της ζωής του. Πεθαίνει και θάβεται στο Καν, στις 3 Δεκέμβρη του 1919, σ' ηλικία 78 ετών.

πηγή:www.peri-grafis.com

"Έχε το νου σου στο παιδί..."

Δανείζομαι τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου που μελοποίησε ο Γιώργος Θεοδωράκης και ερμήνευσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, μιας και η Πέμπτη που μας πέρασε, ήταν η μια ημέρα αφιερωμένη διεθνώς ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Περίπου 1,2 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα παράνομης διακίνησης και εμπορίας κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, περισσότερα από 250.000 υπηρετούν ως στρατιώτες, γύρω στα 115 εκατ. δεν πηγαίνουν σχολείο και περισσότερες από 130 εκατ. γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Τα στοιχεία αυτά ανακοινώθηκαν από τη Unicef κατά τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού σε ειδική τελετή στη Στοά του Βιβλίου, όπου βραβεύθηκαν σχολεία στο πλαίσιο πανελλήνιου εκπαιδευτικού προγράμματος με θέμα «Τα παιδιά γράφουν και ζωγραφίζουν τα δικαιώματά τους». Πάντως υπάρχουν και αισιόδοξα μηνύματα, καθώς μειώθηκαν κατά 25% οι παιδικοί θάνατοι το 2006 σε σχέση με το 1990 και κατά 26% ο αριθμός των παιδιών που εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες.
Το ποστ γράφτηκε, γιατί εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνάει πάνω στη γη, πεθαίνουν 7 παιδιά από πείνα, δίψα και αρρώστιες.

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

17 ΝΟΕΜΒΡΗ, μέρα γιορτής ή μέρα πένθους;

Με την ευκαιρία της αυριανής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, επιτρέψτε μου να σας παραθέσω ένα ποίημα. Το αφιερώνω στους αγωνιστές της τότε εξέγερσης και στους νεκρούς της, καθώς και στην αείμνηστη πρώην συμφοιτήτρια μου έστω και μεγαλύτερη, Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Το αφιερώνω ακόμη στη μητέρα μου με την οποία μαζί -εγώ ένα παιδί τότε, γεμάτο απορίες για τις πρώτες μου πολιτικές ανησυχίες κι εκείνη μια μάνα που αγωνιούσε για τα παιδιά των άλλων μανάδων- ξενυχτούσαμε επί τρία βράδια σκυμμένοι πάνω από ένα ραδιοφωνάκι κι ακούγοντας κρυφά τον "ραδιοφωνικό σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων". Όσο είμαι ζωντανός δεν θα ξεχάσω ποτέ!

17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Εσείς που πρωτοσφίξατε
γροθιά στην τυραννία
κρατούσατε στα χέρια σας
μονάχα τα βιβλία.

Μες στα βιβλία βλέπατε
μια λέξη νάν' γραμμένη
τη λευτεριά που ήτανε
στα σίδερα κλεισμένη.

Κι αυτή η λέξη έγινε
σύνθημα στη καρδιά σας
έγινε ήλιος κι έλαμψε
η δόξα στα μαλλιά σας.

Σε σας που δε σκεφτήκατε
το θάνατο κι αν έρθει
μέρα δική σας έγινε
η 17 Νοέμβρη.


Ακολουθεί Βίντο-Αφιέρωμα: http://www.youtube.com/watch?v=5zIbU84rQRo

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΟΓΓΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, ένας μεγάλος οραματιστής καλλιτέχνης!...

Οραματιστής καλλιτέχνης μιας νέας πρότασης για τη γλυπτική που επηρέασε όχι μόνο την ελληνική σκηνή, αλλά και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, ο Γιώργος Ζογγολόπουλος υπήρξε ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα, καλλιτέχνης που έδρασε εκτός συνόρων και «συμμετείχε κριτικά στην εποχή του».

Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του (11/05/2004), παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής η πρώτη αναδρομική έκθεση που έχει στόχο να φωτίσει το έργο, αλλά και τον άνθρωπο «…που αγαπούσε τη ζωή. Ηταν μέσα στην εποχή του, απαλλαγμένος από συντηρητισμούς ή ελληνικότητες, σ’ αντίθεση με άλλους της γενιάς του που ήταν δέσμιοι όλων αυτών. Εκείνος ήταν ελεύθερος, ανοιχτός και δρούσε σε πολλά επίπεδα. Ηταν αναγεννησιακός άνθρωπος», δηλώνει η κυρία Εφη Ανδρεάδη, που επιμελείται την έκθεση.

Ο σπουδαίος Έλληνας γλύπτης, που τιμά με το έργο του τη γλυπτική, έχει αφήσει σήμα κατατεθέν στη λεωφόρο Κηφισίας τις περίφημες «Ομπρέλες» του, όπως και στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα. Οι «Ομπρέλες» εκπροσώπησαν την Ελλάδα το 1993 στην 45η Biennale Βενετίας.
Το γλυπτό του Ζογγολόπουλου, που έχει τοποθετηθεί στην πλατεία Ομονοίας, στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Σταδίου, κοσμούσε την είσοδο της Biennale Βενετίας του 2001.
Από τους βασικότερους δημιουργούς - εφαρμοστές των νέων αντιλήψεων του 20ού αιώνα, ο Γιώργος Ζογγολόπουλος συνδύασε την αισθητική αρμονία με μια ζώσα λειτουργική κίνηση, που μεταγγίζει ποιητικά στον θεατή την εγκεφαλική δημιουργία του γλύπτη.

Σ' αυτήν την παρουσίαση εκτός από τα εμβληματικά έργα της μακριάς πορείας του γλύπτη, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν για πρώτη φορά σχέδια-προσχέδια, προπλάσματα, αρχιτεκτονικές μελέτες αλλά και μια σειρά από έργα ζωγραφικής άγνωστη στο κοινό. Σκοπός της διοργάνωσης είναι να γίνει αντιληπτός ο ερευνητικά ανήσυχος χαρακτήρας του Ζογγολόπουλου που τον οδήγησε στη δημιουργία ενός γλυπτικού κόσμου που επηρέασε όχι μόνο την ελληνική εικαστική σκηνή αλλά και γενικότερα τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Για πρώτη φορά παρουσιάζονται πολλά έργα του Γιώργου Ζογγολόπουλου, από όλη την καλλιτεχνική του πορεία, σε μία μεγάλη αναδρομική έκθεση, από τις 5 Νοεμβρίου έως και το τέλος Ιανουαρίου 2009, στο Μέγαρο Μουσικής. Του ίδιου του καλλιτέχνη δεν του άρεσε η ιδέα αναδρομικής έκθεσης, εν ζωή καθώς ήθελε, όπως έλεγε, "φρέσκα έργα να δείχνει στο κοινό", και μόνο αφού πεθάνει να του οργανώσουν αναδρομική. Γεγονός που συμβαίνει τώρα, με 54 γλυπτά, 28 ζωγραφικά, 56 προσχέδια γλυπτών και αρχιτεκτονικά σχέδια. Τα έργα προέρχονται από το Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου, που ίδρυσε ο ίδιος, αφήνοντας σε αυτό όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του. Επίσης, δέκα γλυπτά της έκθεσης προέρχονται από τη συλλογή Πορταλάκη.

Το Ίδρυμα Ζογγολόπουλου, που κάνει ενέργειες και για τη συντήρηση των δημόσιων έργων του καλλιτέχνη, επεσήμανε στους αρμόδιους φορείς την ανάγκη συντήρησης και αποκατάστασης του "αίθριου" στο μετρό Συντάγματος, του υδροκίνητου έργου "πεντάκυκλο", στην πλατεία Ομονοίας, το οποίο παρέμεινε ημιτελές, όπως και οι γνωστοί παλιότερα, πίδακες της Ομόνοιας, έργο του Ζογγολόπουλου επίσης ημιτελές, με την έννοια ότι η βραβευθείσα ολοκληρωμένη πρόταση περιελάμβανε και το έργο "Ποσειδώνας", σε ορείχαλκο που δεν τοποθετήθηκε ποτέ.Όπως, ποτέ, δεν προχώρησε "το Μνημείο Εθνικής Αντίστασης του Γοργοποτάμου", που είχε κερδίσει σε πανελλήνιο διαγωνισμό ο Γιώργος Ζογγολόπουλος το 1985 και παραμένει ανεκτέλεστο, υπενθύμισε, με την ευκαιρία της έκθεσης, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ζογγολόπουλου.

O Γιώργος Zογγολόπουλος γεννήθηκε στην Aθήνα το 1903. Σπούδασε γλυπτική στην AΣKT, ενώ το 1949 με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης εργάστηκε στο ατελιέ του γλύπτη Marcel Gimond στο Παρίσι. Στην Iταλία, με υποτροφία του IKY, γνώρισε το έργο των Μιχαήλ Αγγέλου, Πιζάνο, Ντονατέλο, καθώς και την ετρουσκική τέχνη.
Eκτός από τη γλυπτική έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική. Eργάστηκε στο Aρχιτεκτονικό Tμήμα του υπουργείου Παιδείας (1930 - 1940) και στην περίοδο αυτή μελέτησε και έκτισε σχολικά συγκροτήματα και εκκλησίες. Tο 1952 με συνεργασία του αρχιτέκτονα Π.Kαραντινού πήρε το A' βραβείο σε διαγωνισμό για μια εκκλησία χιλίων ατόμων και το 1958 σε συνεργασία με τον K.Mπίτσιο το B' βραβείο για σχολικό συγκρότημα στη Θεσσαλονίκη.
Yπήρξε ενεργό μέλος καλλιτεχνικών ομάδων, όπως η Oμάς Tέχνη, η Ένωσις Eλεύθεροι Kαλλιτέχναι, Σύνδεσμος Eλλήνων Kαλλιτεχνών, η Oμάς Στάθμη, η Oμάδα Tομή, η Oμάδα για την επικοινωνία και εκπαίδευση στην τέχνη, συμμετέχοντας σε εκθέσεις και συναντήσεις των ομάδων αυτών.
Aπό το 1936 έχει πραγματοποιήσει σημαντικό αριθμό ατομικών εκθέσεων και έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές. Eκπροσώπησε την Eλλάδα στην Biennale της Bενετίας (1940, 1956, 1964, 1993, 1995), στη Δ' Biennale του Σάο Πάολο (1957) και στη Biennale του Kαΐρου (1946).
O Zογγολόπουλος ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την αρμονική συνύπαρξη των γλυπτών του με τον περιβάλλοντα χώρο και συνεργάζεται συχνά με αρχιτέκτονες. Mερικά σημαντικά έργα του σε δημόσιους χώρους είναι τα: Mνημείο για τις ηρωΐδες του Zαλόγγου (1954 - 1960), Mνημείο Πεσόντων Δήμου Nίκαιας (1955), Γλυπτό από Cor-ten Δ.E.Θ. (1966), Mνημείο για τον Kύπριο Φοιτητή Kυριάκο Mάτση, Θεσσαλονίκη (1967), Δελφοί (1964), Eλιά (1974), Xωρίς τίτλο (κατασκευή με ομπρέλες), Oμπρέλες (1997), παραλία Θεσσαλονίκης κ.ά.
Στην τελευταία περίοδο του έργου του από το 1972 το στοιχείο της κίνησης παραμένει βασικό χαρακτηριστικό σε αρκετές συνθέσεις του Zογγολόπουλου, μαζί με το νερό και τον ήχο που προστίθενται. Ως βασικό γλυπτικό υλικό χρησιμοποιεί το ανοξείδωτο μέταλλο σε ποικίλες μορφές και σε συνδυασμό με αντικείμενα όπως φακοί, ομπρέλες, σωλήνες, βέργες κ.ά.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα.
H γενική είσοδος είναι 6 ευρώ, φοιτητικά και παιδικά 3 ευρώ και το οικογενειακό εισιτήριο 10 ευρώ.

Παρά τα 101 χρόνια ζωής του, ο Ζογγολόπουλος πάντα θα αποκαλείται:"αιώνιος έφηβος". Ίσως γιατί πίστευε και το απέδειξε εμπράκτως, πως "ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να είναι μακριά από το κέντρο. Πρέπει να είναι συνεχώς μέσα στο καζάνι που βράζει αν θέλει να μεταμορφώνεται".

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ...ο ποιητής που ήθελε να σμίξει τον κόσμο!

Αύριο συμπληρώνονται 18 χρόνια από τότε που "έφυγε" ο χιλιοτραγουδισμένος και αγαπημένος μου ποιητής. Ο Άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Ο ποιητής που με έβγαλε -όντας μαθητής- έξω στους δρόμους και μου έμαθε από νωρίς τί σημαίνουν αξίες και ιδανικά στη ζωή.
Ακολουθεί ένα αφιέρωμα και ένα χιλιοειπωμένο από τα χείλη μου τραγούδι. Νίκο Ρίτσο, με βλέπεις από εκεί που είσαι; Ακόμη "έξω στους δρόμους" είμαι και σε τραγουδάω...
Βιογραφία
Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά. Ο πατέρας του ήταν κτηματίας, αλλά έχασε την περιουσία του και πολύ νωρίς ο ποιητής δυστύχησε οικονομικά. Για να ζήσει έγινε χορευτής σε επιθεωρησιακό μπαλέτο αφού φοίτησε στη σχολή Μοριάνοφ. Γρήγορα το ενδιαφέρον του στράφηκε στην ποίηση και στα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα της εποχής του. Οι νέες ιδέες του ήταν μαρξιστικές. Αυτές οι ιδέες στάθηκαν αφορμή για περιπέτειες. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε και εκτοπίστηκε πολλές φορές. Τόποι εξορίας του υπήρξαν η Μακρόνησος και ο Άγιος Ευστράτιος παλιά, η Γυάρος, η Λέρος και η Σύρος στην επταετία της χούντας. Η ζωή του ποιητή υπήρξε ταραγμένη και περιπετειώδης. Χαρακτηρίζεται από ασθένειες και πολιτικές διώξεις. Σίγουρα όλη αυτή η ένταση, επηρέασε την ποίηση του. Τεράστιο σε ποσότητα και πολύ σημαντικό σε ποιότητα είναι το έργο τον μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικής ποίησης. Ο ίδιος ο Κωστής Παλαμάς είχε αναγνωρίσει την αξία του. «Να παραμερίσουμε ποιητή για να περάσεις», έγραψε σε ένα ποίημα του για τον Ρίτσο. Στις σκέψεις του ποιητή για τη μυθολογία, στην πληθώρα των μυθολογικών λεπτομερειών, μοτίβων και προσώπων, ο αναγνώστης συναντά συνέχεια κάτι πιο σημαντικό που δεν έχει εφήμερο χαρακτήρα και που ανοίγει το δρόμο για τα απόκρυφα μυστικά της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρότι πέρασε τόσος καιρός από το θάνατο του Γιάννη Ρίτσου, στα 1990, το έργο του πορεύεται, όπως όλα τα έργα των δημιουργών που ταξιδεύουν ασυνόδευτα από τη φυσική παρουσία τους. Ο χρόνος που χρειάζεται για να διαγνωσθεί, εκ του ασφαλούς, κατά πόσο το έργο του Ρίτσου θα αντέξει στο χρόνο, είναι ακόμα μακρύς. Ίσως θα πρέπει να «ξεχαστεί» κι άλλο μέχρι να «ανακαλυφθεί» ξανά. Ίσως άλλοι, απρόβλεπτοι παράγοντες, να συμβάλουν προς τη μια ή προς την άλλη εξέλιξη. Ίσως, τέλος, η αδιαμφισβήτητη αξία του να το κάνει, ώστε να ξεπεράσει τη συνωμοσία σιωπής που εξυφαίνεται γύρω του.
Χρονολόγιο
1909 Γέννηση του ποιητή (πρωτομαγιά – σημαντική ημέρα για τους αγώνες της εργατικής τάξης) στη Μονεμβασιά. Ο πατέρας του Ελευθέριος ήταν μεγαλοκτηματίας, η μητέρα του Ελευθερία ήταν από αρχοντική οικογένεια του Γυθείου. Έχουν ήδη τρία παιδιά , τον Δημήτρη, τη Νίνα και τη Λούλα.
1921 Μετά το δημοτικό και το Σχολαρχείο εγγράφεται στο Γυμνάσιο Γυθείου όπου φοιτά ως το 1925.Πεθαίνει ο αδερφός του από φυματίωση και μετά τρεις μήνες η μητέρα του από την ίδια αρρώστια.
1924 Δημοσιεύονται ποιήματά του στη «Διάπλαση των Παίδων».
1925 Η οικογένειά του καταστρέφεται οικονομικά από το χαρτοπαικτικό πάθος του πατέρα του ο ίδιος με την αδερφή του Λούλα έρχεται στην Αθήνα για να εργαστεί στην Εθνική Τράπεζα σαν γραφέας.
1926 Ο Γιάννης Ρίτσος προσβάλλεται από φυματίωση, ενώ ο πατέρας του έχει χρεοκοπήσει οικονομικά και ψυχικά ασθενής κλείνεται στο ψυχιατρείο του Δαφνίου, «Ό,τι αγάπησα μου το πήρε ο θάνατος και η τρέλα». Εγγράφεται στη νομική σχολή, αλλά δεν φοιτά.
1927-29 Εισάγεται στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου νοσηλεύεται για τρία χρόνια. Εκεί γνωρίζεται με μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής καθώς και με τη Μαρία Πολυδούρη.
1930 Μεταφέρεται διαδοχικά σε σανατόρια στην περιοχή των Χανίων. Διαμαρτύρεται δημόσια για τις άθλιες συνθήκες του ασύλου φυματικών Καψαλώνας στην Κρήτη. Εισακούεται από τους αρμόδιους.
1931-34Επιστρέφει στην Αθήνα και συνδέεται με τους «Πρωτοπόρους» και την «Εργατική Λέσχη». Για βιοποριστικούς λόγους στρέφεται στο εμπορικό θέατρο και συμμετέχει σε παραστάσεις ως ηθοποιός, χορευτής και σκηνοθέτης. Το 1934 προσλαμβάνεται διορθωτής στον εκδοτικό οίκο «Γκοβόστη». Δοκιμάζεται από τη φτώχεια. Εκδίδεται το πρώτο βιβλίο ποιημάτων του με τον τίτλο «Τρακτέρ». Αρχίζει να συνεργάζεται με το «Ριζοσπάστη» και γίνεται μέλος του ΚΚΕ.
1935 Κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο του «Πυραμίδες».
1936 Γράφει και εκδίδει τον «Επιτάφιο» συγκλονισμένος από τα θύματα της μεγάλης καπνεργατικής απεργίας του Μαΐου στη Θεσσαλονίκη.
1937-38 Εισάγεται στο Δαφνί και η Λούλα, ενώ ο ίδιος νοσηλεύεται για λίγο στο σανατόριο της Πάρνηθας. Γίνεται μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Κυκλοφορεί το «Τραγούδι της Αδελφής μου». Το 1938 κυκλοφορεί η «Εαρινή Συμφωνία». Πεθαίνει ο πατέρας του. Προσλαμβάνεται στο Βασιλικό (αργότερα Εθνικό) Θέατρο.
1939-40 Βγαίνει από το ψυχιατρείο η Λούλα. Μετακινείται στη Λυρική Σκηνή, όπου εργάζεται ως χορευτής.
1941- 42 Κατοχή, η υγεία του επιδεινώνεται. Προσχωρεί στο ΕΑΜ και προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αντιστασιακό αγώνα «Το φεγγάρι είναι το κράνος του γερμανού φαντάρου. Αμπαρώσου καλά...» 1944-45 Ακολουθεί τους νικημένους των «Δεκεμβριανών» του 1944 στη Μακεδονία. Γράφει θεατρικά έργα. Επιστρέφει στην Αθήνα, όπου συνεργάζεται με το περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα» και εκδίδει την ποιητική σύνθεση « ο σύντροφός μας ο Νίκος Ζαχαριάδης».
1948-52 Εξορίζεται στη Λήμνο, στη Μακρόνησο, στον Αϊ-Στράτη, στην Ικαρία. «Ποιός να το πει πως βρίσκονται οι μισοί κάτου απ’ το χώμα/ κ’οι άλλοι μισοί στα σίδερα;»(Ρωμιοσύνη) .Απολύεται μετά από διαμαρτυρίες διανοουμένων του εξωτερικού Άραγκον, Νερούδα, Πικάσο κ.α.). Συνδέεται με το νεοσύστατο κόμμα της ΕΔΑ και συνεργάζεται με την εφημερίδα «Αυγή». 1953-55 Παντρεύεται την γιατρό Γαρυφαλιά Γεωργιάδου, το 1955 γεννιέται η μονάκριβη κόρη του Ελευθερία. «Κοριτσάκι προχθές γεννήθηκες εσύ, χτες η μητέρα σου κι εγώ...»
1955-56 Ο Γιάννης Ρίτσος τιμάται με το Α κρατικό βραβείο ποίησης για τη συλλογή του «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» η οποία μεταφράστηκε σε 20 γλώσσες. Ο Ρίτσος ταξιδεύει στη Σοβιετική Ένωση(ανταποκριτής της Αυγής). 1958 Διώκεται ποινικά μαζί με άλλους για το αφιέρωμα της «Επιθεώρησης Τέχνης» στα σαραντάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ταξιδεύει στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία.
1960 Εκδίδεται σε δίσκο ο «Επιτάφιος» μελοποιημένος από το Μίκη Θεοδωράκη.
1962 Ταξιδεύει ξανά στη Ρουμανία όπου γνωρίζει τον Ναζίμ Χικμέτ. Ταξιδεύει στην Τσεχοσλοβακία, στην Ουγγαρία και στην Ανατολική Γερμανία. 1964 Υποψήφιος της ΕΔΑ στις εκλογές ,δεν εκλέγεται.
1966 Ταξιδεύει στην Κούβα. Κυκλοφορεί σε δίσκο η «Ρωμιοσύνη» μελοποιημένη από το Θεοδωράκη. 1967 Απριλιανή δικτατορία. Ο Γ.Ρίτσος εξορίζεται στη Γυάρο, Λέρο και Σάμο(κατ’οίκον περιορισμός) ως το 1970. 1968 Στέλνει κρυφά στη Γαλλία το «Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα» και τα «Δεκαοχτώ Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας», που τα μελοποιεί ο Θεοδωράκης ,ο οποίος βρίσκεται στη Γαλλία και τα παρουσιάζει σε συναυλίες. 1970 Μέλος της «Ακαδημίας Επιστημών και Γραμμάτων» του Μάιντς(Δ.Γερμανία). 1972 Βραβείο ποίησης της Μπιενάλε του «Knocke» (Βέλγιο). 1973 Συμμετέχει στις διαδηλώσεις οικοδόμων και φοιτητών στο Πολυτεχνείο. 1974 Βραβείο Ντιμιτρόφ (Βουλγαρία). Για το Πολυτεχνείο «Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο μικρόφωνο, κ’η φωνή τους ακόμα Αδέλφια, Αδέλφια...»(Το σώμα και το αίμα) 1975 Γνωρίζει διεθνείς τιμές και διακρίσεις. Αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης . προτείνεται για Νόμπελ. 1976 Βραβείο «Taormina», Κατάνια Ιταλίας. 1977 Βραβείο Λένιν για την ειρήνη, μέλος της Ακαδημίας Μαλλαρμέ (Γαλλία). 1978-87 Επίτιμος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Μπέρμιγχαμ (Αγγλία), 1979 το βραβείο (Διεθνές Βραβείο Ειρήνης για τον Πολιτισμό), 1984 διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. 1990 Πεθαίνει στην Αθήνα και ενταφιάζεται στη Μονεμβασιά.

Εργογραφία
ΠοίησηΤρακτέρ, 1934
Πυραμίδες, 1935
Επιτάφιος,1936
Το τραγούδι της αδελφής μου, 1937
Εαρινή συμφωνία, 1938
Η Ρωμιοσύνη, 1945
Γειτονιές του κόσμου,1949
Σονάτα του Σεληνόφωτος,1956
Η αρχιτεκτονική των δεύτερων,1958
Οι γερόντισσες και η θάλασσα, 1959
Ποιήματα - α τόμος,1961
Ποιήματα - β τόμος,1961
Κάτω απ τον ίσκιο του βουνού, 1962
12 ποιήματα για τον Καβάφη, 1963
Μαρτυρίες Α, 1963
Ποιήματα - γ τόμος, 1964
Φιλοκτήτης, 1965
Ορέστης, 1966
Μαρτυρίες Β, 1966
Οστραβα, 1967
Πέτρες, επαναλήψεις, κιγκλιδώματα, 1972
Ισμήνη, 1972
Η επιστροφή της Ιφιγένειας, 1972
Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, 1973
Γκρογκάντα, 1973
Καπνισμένο τσουκάλι, 1974
Ποιήματα - δ τόμος, 1975

ΠεζογραφίαΜια γυναίκα πλάι στη θάλασσα
Πέρα απ τον ίσκιο των κυπαρισσιών
Τα ραβδιά των τυφλών
Αρίοστος ο Προσεχτικός
Τί παράξενα πράματα
Με το σκούντημα του αγκώνα
Ο λόφος με το συντριβάνι
Ισως να ναι κι ετσι
Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς
Οχι μονάχα για σένα
Σφραγισμένα μ'ένα χαμόγελο
Λιγοστεύουν οι ερωτήσεις
Ο Αρίοστος αρνείται να γίνει Άγιος

Ανακτήθηκε από το "http://pedia.elogos.gr

Δείτε: http://www.youtube.com/watch?v=Ml9vXQecaPE
Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,

σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου

οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου.

H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.

Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.

Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους.

Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,

μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους

σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκιτο ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους

το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό

κι έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους

σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο

όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένεια τους

όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους

όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.

ΔΙΛΟΦΟ, ένα άγνωστο στολίδι στα Ζαγοροχώρια!...

Με την προτροπή ενός φίλου που με διαβάζει αλλά δεν γράφει στο διαδίκτυο, είπα να γράψω καμμιά πρόταση για ταξίδι. Άλλωστε κάθε χρόνο κάνω κάμποσα, κυρίως σε μέρη όχι τόσο γνωστά αλλά κατά την γνώμη μου πολύ όμορφα. Φθινόπωρο έχουμε, χειμώνας μπαίνει και δεν νομίζω πως πρέπει να περιμένουμε το επόμενο καλοκαίρι ή έστω τα Χριστούγεννα που έρχονται για να πάμε κάπου. Με καλή παρέα, λίγα χρήματα και σωστή οργάνωση μπορούμε να περάσουμε υπέροχα διήμερα και τριήμερα. Η Ελλάδα διαθέτει πάρα πολλές απίστευτες τοποθεσίες!
Μία από αυτές είναι το Δίλοφο στα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου. Έχω πάει τρεις φορές και δεν τα χορταίνω. Ολόκληρη η περιοχή στο Ζαγόρι είναι μαγεία, πιστέψτε με, με ομορφότερο χωριό το Δίλοφο! Λες και δεν το έχει αγγίξει ο χρόνος. Χωρίς αυτοκίνητα (δεν έχουν πρόσβαση), και χωρίς την "φασαρία" του πιο διάσημου χωριού σε όλο το πρώην "βιλαέτι" Πάπιγκου (Μεγάλου και Μικρού), το συγκεκριμένο χωριό σε μαγεύει και σου δίνει την αίσθηση ότι ο χρόνος εκεί, έχει σταματήσει.
Το Δίλοφο* βρίσκεται στο Κεντρικό Ζαγόρι και είναι ένα απ’ τα καλύτερα διατηρημένα χωριά του. Χτισμένο αμφιθεατρικά, στα πόδια δύο κατάφυτων από βελανιδιές λόφων, από όπου πήρε και το όνομα του, σε υψόμετρο 880 μέτρων, απέχει 32 χλμ. από τα Γιάννενα. Το παλαιότερο όνομα του ήταν Σωποντσέλι. Ήταν συγκροτημένος οικισμός από το 540 μ.Χ., όπου τα σπίτια ήταν διασκορπισμένα σε μεγάλη έκταση. Απομεινάρια από αυτά τα κτίσματα υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας, ενώ το εκκλησάκι της Παναγιάς που αποτελεί σήμερα ένα ερημικό ξωκλήσι, χαμένο μέσα στην πυκνή βλάστηση, αποτελούσε πριν από μερικούς αιώνες το σημείο αναφοράς των κατοίκων και το κέντρο των άλλοτε οικισμών. Tο χωριό προσφέρει ένα ταξίδι στο χρόνο, καθώς έχουν γίνει λίγες επεμβάσεις στη δομή και την αρχιτεκτονική του από τις αρχές του αιώνα μας. Στα αξιοθέατά του περιλαμβάνονται πέτρινες βρύσες, αρχοντικά σπίτια (ανάμεσα τους και το ψηλότερο σπίτι στο Ζαγόρι, 13.5 μ. ύψος, στην είσοδο του χωριού), τα λιθόστρωτατα καλντερίμια που είναι άριστα διατηρημένα, τα πολυάριθμα ξωκλήσια.
Χιλιομετρικές Αποστάσεις:
Δίλοφο - Γιάννενα: 32 χλμ.
Δίλοφο - Πάπιγκο: 35 χλμ.
Δίλοφο - Μέτσοβο: 90 χλμ.
Δίλοφο- Κόνιτσα: 40μ.
Ειλικρινά η περίπτωση αυτού του χωριού αξίζει να μπεί σε άμεση προτεραιότητα σας για φέτος. Ακούστε με και δεν θα χάσετε!
* Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με την μηχανή μου, τον Ιανουάριο του 2007.

Vicky Cristina Barcelona: μια θαυμάσια ταινία!...

Νομίζω πως αξίζει τον κόπο να γράψω λίγες γραμμές για την νέα ταινία του υπέροχου Γούντι Άλλεν που είδα πριν δύο Κυριακές.

Ένας Γούντι που αιφνιδιάζει ακόμα κι αυτούς τους πιστούς θαυμαστές του ευχάριστα για το πώς εξελίσσει τη δουλειά του χωρίς να χάνει καθόλου από την μαγεία της τέχνης του. Προσωπικά δε πιστεύω ότι με αυτό το έργο, το τρομερό "παιδί" του αμερικάνικου σινεμά, απόκτησε περισσότερους οπαδούς.Γιατί κι αν ακόμα υπάρχουν πολλοί που θα τον κατηγορήσουν για άστοχες προσπάθειες στο παρελθόν σε δραματικές ή αστυνομικές ταινίες, νομίζω πως πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο προικισμένος αυτός σκηνοθέτης γράφει εξαιρετικά καλά.

Στην τελευταία του αυτή κινηματογραφική προσπάθεια, μας μεταφέρει σε ένα υπέροχο ζωντανό "σκηνικό" που δεν είναι ούτε η Νέα Υόρκη ούτε το Λονδίνο αλλά η θαυμάσια καλοκαιρινή Βαρκελώνη που από μόνο του αποτελεί έναν από τους λόγους για να δει κάποιος την ταινία. Ο επόμενος λόγος είναι ο τρόπος που παρουσιάζει αυτός ο αιώνια "έφηβος" το άγαπημένο του θέμα: τον έρωτα και την αγάπη. Ο τρίτος λόγος οι εξαιρετικές ερμηνείες. Μέσα από μια ρομαντική κομεντί σε ύφος σοφιστικέ με ενίοτε ξεκαρδιστικές σκηνές, ξεδιπλώνεται μια λαμπερή πρωταγωνιστική τετράδα που κινείται ανάμεσα στην αναζήτηση της αληθινής αγάπης και του εφήμερου σεξ και με την αίσθηση της ειρωνίας να αγκαλιάζει τις σχέσεις τους μεταξύ τους. Ο δυναμικός μάλιστα "ερχομός" της Πενέλοπε Κρουζ -με καταιγιστική είναι αλήθεια, ερμηνεία- βάζει τα πράγματα που αφορούν τα άλλα τρία κεντρικά πρόσωπα του έργου, στη θέση τους. Κι αυτό γιατί μέχρι τότε εκείνα πελαγοδρομούν ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω τους, στη λογική και το ένστικτο τους. Και η λύση που δίνει σε κάθε αισθηματικό αδιέξοδο είναι: το πάθος!

Η υπόθεση του έργου ξεκινά κάπως έτσι:

Η Βίκι και η Κριστίνα, δύο Αμερικανές φτάνουν στη Βαρκελώνη για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Οταν ένας Ισπανός ζωγράφος και γόης τις προσκαλέσει στο εξοχικό του για ένα σαββατοκύριακο, θα τον ερωτευτούν διαδοχικά και η φιλία τους θα δοκιμαστεί. Μέχρι τη στιγμή που θα κάνει την εμφάνισή της η πρώην σύζυγος του ζωγράφου...

Δείτε τη, αξίζει!...

Πληροφορίες:

Ρομαντική κομεντί – Αμερική /Ισπανία 2008

Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν

Σενάριο: Γούντι Άλεν

Πρωταγωνιστούν: Ρεμπέκα Χολ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Χαβιέρ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Πατρίτσια Κλάρκσον, Κέβιν Νταν, Κρις Μεσίνα.

Αφήγηση: Κρίστοφερ Έβαν Γουέλς

Διάρκεια: 96’

http://www.vickycristina-movie.com/

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: Όταν η ποίηση έκανε αντίσταση!...

Ήταν σαν χθες, πριν από 20 χρόνια που ο τόπος μας έχασε έναν ποιητή παλληκάρι, τον Τάσο Λειβαδίτη. Αγαπημένος και αυτός και η "Δραπετσώνα"του. Ένας ύμνος μελοποιημένος από τον Μίκη Θεοδωράκη, τραγουδισμένος από τη τεράστια φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Είναι το τραγούδι που με έχει χαράξει.
Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922 και έφυγε στα 66 χρόνια του και «έφυγε» ξημερώματα Κυριακής στις 30 Οκτωβρίου του 1988. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο. Ο πατέρας του καταγόταν από την Αρκαδία, ήταν εύπορος μεγαλέμπορος που πτώχευσε λόγω του πολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Κοντοπούλου, ήταν Αθηναία.Από τα τέσσερα αδέρφια του, τα δύο ήταν καλλιτέχνες. Ο Μίμης μουσικός της Λυρικής, ο Αλέκος, επιτυχημένος ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου, που πέθανε το 1980 κι αυτός από την ίδια πάθηση με τον ποιητή, ανεύρισμα κοιλιακής αορτής. Το 1934 εγγράφεται στο 9ο Γυμνάσιο στην πλατεία Κουμουνδούρου), κοντά στο πατρικό του σπίτι στην οδό Λεωνίδου. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς αφιερώνεται στην Αντίσταση από τις τάξεις ΕΠΟΝ.Το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα κι ενώ είναι εξόριστος στην Μακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του. Το 1946 παντρεύεται τη Μαρία, δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Αλεξάνδρας Λογοθέτη, Του στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας – άγγελος σε όλη του τη ζωή. Ο ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει.Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίζεται στο λογοτεχνικό στερέωμα με το ποίημα "Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη", που δημοσιεύεται στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη. Το 1947 δημοσιεύεται στη "Νέα Εστία", το εκτενές ποίημα του "Η κυρά της Οστριας". Εκδίδει μαζί με άλλους νέους, το λογοτεχνικό περιοδικό "Θεμέλιο". Την τετραετία 1948 -1952, εξόριστος για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, τον Αη-Στράτη και την Μακρόνησσο, μαζί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους της Αριστεράς (Κατράκης, Ρίτσος, Δεσποτόπουλος, Αλεξάνδρου, Πατρίκιος, Καρούσος, κ.α.). Το 1952 εκδίδει τα πρώτα του βιβλία "Μάχη στην άκρη της νύχτας" και "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" και το 1953 δημοσιεύει το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου", για το οποίο του απονέμεται το πρώτο βραβείο Ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία. Το βιβλίο κατασχέθηκε αργότερα κι ο ποιητής θα συρθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αιτία το φιλειρηνικό του περιεχόμενο. Βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου. Στις 10 Φεβρουαρίου του 1955, ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Εφετείο για το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου". Πλήθος κόσμου και ανάμεσα τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά. Το 1956 δημοσιεύει τον "Ανθρωπο με το ταμπούρλο" και το 1957 εκδίδει την ποιητική συλλογή "Συμφωνία αρ. 1", για το οποίο ο Δήμος Αθηναίων τον βραβεύει με το Πρώτο βραβείο Ποίησης. Ήδη απο το 1954 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ όπου και κρατάει τη στήλη της κριτικής του βιβλίου μέχρι το 1980, με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα έχει κλείσει λόγω δικτατορίας. Σε αυτό το διάστημα αλλά και αργότερα ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Ρόκκος. Ακολουθούν τα βιβλία, το 1958 "Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια" , το 1960 η "Καντάτα". Το 1961 τον Οκτώβριο, περιοδεύει με τον Μίκη Θεοδωράκη την επαρχία, Καβάλα, Δράμα, Σέρρες, Λάρισα, Νάουσα, Βέροια, όπου ανάμεσα στα μουσικά διαλείμματα των συναυλιών απαγγέλει ή συνομιλεί με το κοινό. Την ίδια χρονιά γράφει το σενάριο της ταινίας "Συνοικία το ΄Ονειρο" με τους Κατράκη, Αλεξανδράκη, Γεωργούλη, κ.α. όπου ακούγονται τα τραγούδια "Βρέχει στη φτωχογειτονιά", "Σαββατόβραδο" κ.λ.π. όλα σε στίχους Λειβαδίτη και που με άλλα τραγούδια επίσης σε στίχους Λειβαδίτη θα συμπεριλάβει αργότερα ο Θεοδωράκης στο δίσκο του "Πολιτεία". Το 1965, εκδίδονται σε τόμο με τίτλο "Ποίηση 1952-65" όλες οι μέχρι τότε ποιητικές του συλλογές. Μεταξύ 1967 - 72, ο ποιητής βυθίζεται στην σιωπή. Μένει άνεργος. Για λόγους επιβίωσης διασκευάζει ή μεταφράζει με το ψευδώνυμο Ρόκκος, έργα λογοτεχνικά για περιοδικά ποικίλης ύλης. Το 1972, εκδίδει το βιβλίο "Νυχτερινός επισκέπτης, που οι κριτικοί το θεωρούν έναρξη της β1 φάσης του έργου του. Παράλληλα αποστασιοποιείται απο την πολιτική δράση και κάνει μιά βαθειά στροφή ενδοσκόπησης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό βάθος του έργο του, ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη του τέχνη. Το 1976, του απονέμεται το Β' και Α1 Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα βιβλία του "Βιολί για μονόχειρα" και "Εγχειρίδιο ευθανασίας" αντίστοιχα. Γράφει την "Δραπετσώνα" κ.α. τραγούδια σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. Το 1978 γράφει τους στίχους των δίσκων "Τα λυρικά", "Οκτώβρης 78" και "Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο", όλα σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. Τραγούδια με στίχους του έχει μελοποιήσει και ο Μάνος Λοΐζος. Αύγουστος του 1982, αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα υγείας. Νοσηλεύεται με καρδιακό έμφραγμα σε νοσοκομείο. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 1985 εκδίδονται η συλλογή "Βιολέττες για μια εποχή" και το 1987 ο δεύτερος τόμος με τα μέχρι τότε έργα του, με τον τίτλο Ποίηση Β. Τον Οκτώβρη του1988, ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. Το 1990 ολοκληρώνεται και ο τρίτος τόμος των Απάντων του, με τίτλο Ποίηση Γ. Την ίδια χρονιά εκδίδεται το έργο που άφησε στο συρτάρι του πριν πεθάνει, "Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου" (1989).

ΕΡΓΑ:
Μάχη στην άκρη της νύχτας, 1952.
Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας, 1952.
Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου, 1953.
Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο, 1956.
Συμφωνία αρ. 1, 1957.
Οι γυναίκες με τ' αλογίσια μάτια, 1958.
Καντάτα, 1960.
25η ραψωδία της Οδύσσειας, 1963.
Οι τελευταίοι, 1966.
Νυχτερινός επισκέπτης, 1972.
Σκοτεινή πράξη, 1974.
Οι τρεις, 1975.
Ο διάβολος με το κηροπήγιο, 1975.
Βιολί για μονόχειρα, 1977.
Ανακάλυψη, 1978.
Ποιήματα (1958-1963), 1978.
Εγχειρίδιο ευθανασίας, 1979.
Ο τυφλός με το λύχνο, 1983.
Βιολέτες για μια εποχή, 1985.
Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, 1987.
Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου, 1990 (Εκδόθηκε μετά το θάνατο του ποιητή).
Όλο το έργο του Τάσου Λειβαδίτη κυκλοφορεί σε τρεις τόμους από τις εκδόσεις Κέδρος.

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Άλλες ερμηνείες: Πέτρος Γαϊτάνος

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός

κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός

Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά

εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή

μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή

Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας

στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή

Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου

εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά

στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά

Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός

κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Μα όταν ερχόταν η βραδιά

μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά

Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας

στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή

Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου

εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Εδώ η "Δραπετσώνα" με τον Νίκο Δημητράτο: http://www.youtube.com/watch?v=taVJXRVUCt0

Προτιμώ να εξυμνώ τη Ρωμιοσύνη μας, παρά να παρακολουθώ τις παρελάσεις μας...

Αύριο σε όλη την Ελλάδα γίνονται οι μαθητικές παρελάσεις. Κάτι που ποτέ μου δεν μπόρεσα να χωνέψω και πάντα το απέφευγα. Τί συμβολίζουν αυτές οι στρατιωτικού τύπου παρουσιάσεις του έμψυχου μαθητικού δυναμικού της χώρας; Τον ένδοξο αγώνα των προγόνων μας; την θυσία πολλών εξ αυτών; την διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης; και ποιό το αποτέλεσμα; τί κέρδισε ο απλός λαός μας με την "προσφορά" του για την ελευθερία των λαών της Ευρώπης από τον "Άξονα" κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο; τί κέρδισε από το ίδιο το Ελληνικό κράτος με τον αγώνα του για ένα καλύτερο αύριο αυτού του τόπου; πώς εξαργύρωσε τον απίστευτο αριθμό νεκρών και την μεγαλύτερη με διαφορά από όλους τους άλλους λαούς αντίσταση στον φασισμό; Με ένα πελώριο ΤΙΠΟΤΑ. Δεν είμαι μηδενιστής, είμαι ρεαλιστής. Όχι, δεν τις μπορώ τις παρελάσεις. Γιατί αν ξαναχρειαστεί -που να μην χρειαστεί ποτέ- πάλι οι απλοί άνθρωποι θα τρέξουν να πολεμήσουν για τα ιδανικά μας και μάλιστα με τους δικούς τους όρους. Με τους "δικούς μας όρους". Τους όρους του λαού. Οι παρελάσεις που γίνονται για φωτογραφίες, προβολή των εκάστοτε κεβερνόντων, γελοία "συχαρήκια" αναμεταξύ των, πομπώδεις λόγους και σωβινιστικές μεγαλοστομίες, ένα κακομοίρικο εμπορικό πανηγύρι. Όλα αυτά που συντελούνται με τους όρους της εξουσίας. Μια εξουσία που ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ όταν γινόταν εδώ ο αγώνας. Ένας λαός που έχυνε το αίμα του ΜΟΝΟΣ του.
Η Ελληνική ταυτότητα έχει χαραχτεί από πολλές τραγωδίες. Ελλάδα όπως τη ξέρω εγώ σημαίνει Ρωμιοσύνη. Και για μένα πάλι τη Ρωμιοσύνη τη φυλάνε μέσα τους οι ποιητές σαν ένα δισκοπότηρο, σαν ένα καριοφύλι. Γιατί τον λαμπερό μας ήλιο δεν τον φτιάξαμε εμείς. Την γαλανή μας θάλασσα δεν την φτιάξαμε εμείς. Τα βουνά και τα νησιά μας δεν τα φτιάξαμε εμείς. Είχαμε τη τύχη εμείς οι Έλληνες να γεννηθούμε σε αυτή τη γωνιά της γης. Εδώ όμως δημιουργήσαμε κάτι που ούτε βλέπεται, ούτε αγγίζεται, ούτε τρώγεται: τη Ρωμιοσύνη. Οι πραγματικοί Έλληνες δείξαν με τις πράξεις τους τί σημαίνει ρωμιοσύνη. Από εκεί έμαθα την σημασία αυτής της λέξης, και όχι από "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" και τις παρελάσεις σας "Κύριοι".

Υ.Γ. Πρώτα είμαι άνθρωπος, μετά Έλληνας, μετά πολίτης της Γης, μετά πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας(;).

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις

εκεί που πάει να σκύψει

με το σουγιά στο κόκκαλο

με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται απο ξαρχής

κι αντριεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό

με το καμάκι του ήλιου.

Πολύχρονος!...

Του Αγίου Δημητρίου σήμερα! Εύχομαι Χρόνια Πολλά στους Δημήτρηδες, τις Δήμητρες και πού αλλού;...

μα σε μένα καλέ!

PABLO PICASSO: "Δεν λέω τα πάντα, αλλά ζωγραφίζω τα πάντα"

Με την ευκαιρία της επετείου της γέννησης του "αθάνατου" Πικάσσο (σαν σήμερα γεννήθηκε), σας παρουσιάζω λίγα από τη ζωή και το έργο του μεγάλου ζωγράφου.

Ο Πάμπλο (Ρούιθ) Πικάσο γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ισπανίας στις 25 Οκτωβρίου 1881. Πατέρας του ήταν ο Χοσέ Ρούιθ Μπλάσκο, καθηγητής σχεδίου και μητέρα του η Μαρία. 'Αρχισε να ζωγραφίζει από παιδί και σ' ηλικία 14 ετών μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών Βαρκελώνης. Το 1897 πήρε χρυσό βραβείο με τον πρώτο πίνακά του που παρουσίασεν εκεί. Έχοντας κιόλας κατακτήσει τεχνική σταθερή κι αξιόλογη, άρχισε να πλησιάζει τους πρωτοποριακούς, καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής, που επιδράσανε βαθιά στη διαμόρφωσή του. Ένας εκ των οποίων χρησιμοποίησε τη τεχνική του παπιε-κολέ Το 1904 μετακόμισε στο Παρίσι και γνωρίστηκε μ' άλλους μεγάλους καλλιτέχνες, όπως Ματις και Μιρό. Τη διετία 1912-4 τα έργα του γίνονταν όλο και πιο γνωστά. Στις διεθνείς εκθέσεις: Μονάχου, Κολωνίας & Βερολίνου, οι κυβιστικοί του πίνακες βρίσκονταν στη πρώτη σειρά, δημοσιεύονταν στα πρωτοποριακά περιοδικά κι οι ανανεωτικές αντιλήψεις του γίνονταν αντικείμενο συζήτησης στα πιο προωθημένα καλλιτεχνικά κέντρα. Τ' όνομα του έγινε συνώνυμο με το καινούργιο και το τολμηρό. Ως ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης και δραματουργός ήταν ιδιαίτερα πολύπλευρος. Η εφευρετικότητα κι η ευχέρειά του για πειραματισμούς δυσχεραίνουν τη κατάταξή του σε μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική κατηγορία. Αν κι οι συνεχείς μεταλλαγές του παρεξηγήθηκαν ως έλλειψη συνέπειας, θεωρείται ο πρόδρομος κι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της ζωγραφικής του 20ου αιώνα. Ως παρακαταθήκη άφησε περίπου 20.000 αυτοτελή έργα κάθε μορφής. Κορυφαία στιγμή της καλλιτεχνικής του δημιουργίας αποτελεί η "Γκουέρνικα", πίνακας-καταγγελίας για τα εγκλήματα κατά του λαού του στον ισπανικό εμφύλιο. Πέθανε στις 8 Απριλίου 1973, σ ηλικία 92 ετών.

πηγή: http://www.peri-grafis.com/

Αποχαιρετώντας τη θάλασσα για φέτος...

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είμουν παιδί και με μαγεύαν όλα. Και όποτε αντικρύζω τη θάλασσα, θυμάμαι αυτά τα παιδικά μου χρόνια. Η θάλασσα έχει μια προσωπικότητα ανθρώπινης υπόστασης. Είναι ήρεμη, απαλή, ζεστή, συντροφική. Αλλά είναι και άγρια, απόκρυφη, κρύα, απελπισμένη, παράφορη, ζηλιάρα, κακιά, θανατερή. Έχει μιλιά, έχει φωνή που σε αγγίζει. Αφήνει το ψιθυριστό αντιμάμαλο και τα μουγκρητά του βυθού να ξεσπούν πάνω στα βράχια με τα αφρισμένα κρυστάλλινα κύματα.

Με ερεθίζει η θαλασσινή αύρα. Πάντα όταν κοιτάζω τη θάλασσα, σκέφτομαι να χωθώ στον υγρό της κόρφο ολόγυμνος. Να χαθώ στα άδυτα και διάφανα νερά της. Να ερωτοτροπώ συνέχεια στον αμμουδένιο βυθό της. Να μάθω τα κρυμμένα της μυστικά. Ποτέ όμως δεν το τόλμησα. Πάντα την ανταμώνω ντυμένος, λες και προσπαθώ κάτι να της κρύψω. Βουλιάζω νοητά μέσα της, ξεπλένομαι, και με τα χρόνια ξεθωριάζω. Μόνο τα χρώματα της θάλασσας μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Και λάμπουν. Τα δικά μου ατόνησαν. Αλλά η ελπίδα μου λαμποκοπά ακόμα...


(Χτες σε ένα νησί)

http://www.youtube.com/watch?v=HCxYL8D5gCE

EDITH PIAF, προικισμένη με φωνή αηδονιού...

Σαν σήμερα πέθανε η μεγαλύτερη τραγουδίστρια που έβγαλε ποτέ η Γαλλία. Μια αγαπημένη μου φωνή γιατί ήταν τόσο "αισθαντική".

Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, κάτω από μια λάμπα γκαζιού, ο πατέρας της, Louis-Alphonse Gassion, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Anita Maillard ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Λίγες βδομάδες μετά την γέννησή της την εγκατέλειψε και η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητέρα της μάνας της. Το 1917, ο πατέρας της που εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Bernay (Νορμανδία) και ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής. Το 1919 η Edith αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται. Μετά από δύο χρόνια όμως θεραπεύεται χωρίς την βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανέρχεται. Ήταν εφτά χρονών όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα δέκα της η Edith άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους. Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε και πως η κόρη του είχε όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί – όπως έλεγε ο ίδιος χαρακτηριστικά.

Στα 15 έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. Στα 17, συναντά τον Louis Dupont, ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11/2/1933, κάνουν ένα κοριτσάκι τη Μαρσέλ, που δυστυχώς πεθαίνει από μηνιγγίτιδα, δύο χρόνια αργότερα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Pigalle, όπου και γνωρίζει τον Louis Leplée, διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει το "Môme Piaf" (μικρό σπουργίτη). Το 1935 της βγάζει και το πρώτο της δίσκο. Μα λίγο αργότερα ο μέντοράς της Leplée δολοφονείται, και η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει τον φονιά αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Raymond Asso, που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.

Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου πολέμου και την Γερμανική κατοχή, δίνει κονσέρτα για αιχμάλωτους πολέμου. Εισάγει πλαστές άδειες εργασίες στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν.

Γύρω στα 23 της είναι μια μεγάλη βεντέτα και γυρνάει την πρώτη της ταινία που θριαμβεύει. Από τότε συνεχίζει μια πετυχημένη καριέρα και κάνει μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της, ερωτεύεται τον Yves Montand και αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του.

Στα τέλη του 45, γράφει μόνη της την τεράστια επιτυχία της "La Vie En Rose", που στην αρχή περνά αδιάφορη. Καθ’ όλη την καριέρα της γράφει περίπου 80 τραγούδια.

Γνωρίζει μεγάλες δόξες και στη Νέα Υόρκη, όπου ερωτεύεται τον βασιλιά του μποξ, Marcel Cerdan και ζουν ένα από τα πιο φημισμένα ρομάντζα της εποχής. Ο ξαφνικός θάνατος του Cerdan σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1949, βυθίζει την Piaf σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά.

Το 1951, έχει 2 σοβαρά τροχαία, μετά το δεύτερο οι γιατροί της δίνουν για καιρό μορφίνη την οποία συνηθίζει και την ανακατεύει μαζί με αλκοόλ αχρηστεύοντας την ήδη κακή της υγεία.

Το 1952, παντρεμένη με τον τραγουδιστή Jacques Pills, στην πεντηκοστή τουρνέ της στην Αμερική, σε κάποια ρεσιτάλ της συνοδεύεται στο πιάνο από τον νεαρό τότε Gilbert Bécaud. Εκείνη την εποχή ακολουθεί πολλές θεραπείες αποτοξίνωσης, μα οι ουσίες την έχουν ρημάξει. Παρ’ αυτά κάνει εξαιρετικές ηχογραφήσεις.

Τα επόμενα 2 χρόνια μένει κλεισμένη σπίτι της σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Μα το 1955, μόλις μαθαίνει πως θα τραγουδήσει στο Olympia, με τρόπο αξιοθαύμαστο και με αφάνταστη ενέργεια, δίνει μια αψεγάδιαστη παράσταση. Χωρίζουν με τον Pills το 1956. Με μεγάλη φόρα κάνει άλλη μια τουρνέ στην Αμερική και είναι πια μια διεθνής σταρ. Το 58 ζει μια ακόμα τρελή σχέση δίπλα στο νεώτερο τραγουδιστή και συνθέτη Georges Moustaki, ο οποίος το 1959 συνθέτει γι΄αυτή το τραγούδι Milord που κυκλοφόρησε το 1960 και λίγο αργότερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Άλλο ένα σοβαρό τροχαίο αποδυναμώνει περισσότερο την Piaf. Μετά από λίγους μήνες καταρρέει κατά τη διάρκεια κονσέρτου της σε κατάμεστη αίθουσα της Νέας Υόρκης.

Σ΄ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, καταρρέει επάνω στην πίστα και η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος Καρκίνος. Αυτό όμως δεν πτοεί την Edith η οποία συνεχίζει να εμφανίζεται κάνοντας περιοδείες όπως και πριν, συνοδευμένη όμως από μια νοσοκόμα για να της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους.

Το 1960, τραγουδά με επιτυχία το "Non Je Ne Regrette Rien" του Charles Dumont και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας παρότι συχνά τρικλίζει και παραπατά στη σκηνή. Το καλοκαίρι του 1961, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βαπτίζει Τεό Σαγαπό και τον παντρεύεται το 1962. Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros, για το σύνολο της καριέρας της.

Η Edith Piaf σβήνει την ίδια μέρα με τον καλό της φίλο Jean Cocteau, στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse απο κίρρωση. Ο Théo Sarapo μεταφέρει την ίδια μέρα του θανάτου της την σωρό της στην " δική της πόλη ", το Παρίσι. Θάβεται σε 3 μέρες στο παρισινό κοιμητήριο Père Lachaise.

Η αξέχαστη σταρ έφυγε φτωχή αφήνοντας πολλά χρέη στον τελευταίο σύζυγό της και μια τεράστια ιστορία.

Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (έγραψε πάνω από 200 τραγούδια σε δίσκους) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση των καλλιτεχνών Charles Aznavour, Gilbert Bécaud, Eddie Constantine, Yves Montand, Georges Moustaki, Jacques Pills και Francis Lai.

Πολλοί καλλιτέχνες, επανεκτελούν τραγούδια της και επισκέπτονται το γλυπτό που στήθηκε προς τιμή της στο Παρίσι, πάνω στην πλατεία που φέρει το όνομά της, λίγα μέτρα από το νοσοκομείο Tenon, που γεννήθηκε.

Στο Παρίσι υπάρχει ένα μουσείο με το όνομα Edith Piaf (Musée Edith Piaf, Rue Crespin du Gast) και στο οποίο μπορεί κανείς να δει διάφορα προσωπικά αντικείμενα της καλλιτέχνιδας, όπως ένα από τα φορέματά της και την συλλογή πορσελάνης της.

Το 2006 η Γαλλίδα τραγουδίστρια Olivier Dahan γυρίζει την ζωή της Edith Piaf σε ταινία με τίτλο La Môme (το νεαρό κορίτσι). Στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο "Ζωή σαν Τριαντάφυλλο". Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας, που θα εμφανιστεί και στο Φεστιβάλ κινηματογράφου στο Βερολίνο, που διοργανώνεται από 8/2 – 18/2/2007, παίζει η Γαλλίδα ηθοποιός Marion Cotillard. Η ζωή της Edith Piaf αποτέλεσε όμως περιεχόμενο και σε ταινίες που γύρισε ο σκηνοθέτης Claude Lelouch, με τίτλο Η Edith και ο Marcel το 1983 και με την Evelyne Bouix σε πρωταγωνιστικό ρόλο, και στην ταινία με τίτλο Guy Casaril, στην οποία βλέπουμε την Brigitte Ariel ως πρωταγωνίστρια.


Μεγαλύτερες επιτυχίες
Τα τραγούδια Milord, Non, je ne regrette rien και La vie en rose έγιναν παγκοσμίως γνωστά.

1945 - La vie en rose
1945 - Les Trois Cloches
1949 - Hymne à l'amour
1951 - Padam... Padam...
1954 - Sous le ciel de Paris
1956 - Non, je ne regrette rien
1956 - Les amants d'un jour
1957 - La foule
1959 - Milord
πηγή:Βικιπαίδια

Απολαύστε φωνή: http://www.youtube.com/watch?v=8YGXsw3XK9I&feature=related

Μ' αγαπά δε μ' αγαπά;...

Πόσα χρόνια σπαταλάμε από τη ζωή μας για να απαντήσουμε στο αιώνιο ερώτημα της καρδιάς. Στη σκέψη μας τριγυρίζει η εικόνα μιας μαργαρίτας με μαδημένα σέπαλα από τα δικά μας χέρια -όπως τότε που είμασταν παιδιά- που πασχίζουν να βρουν την αλήθεια: μ' αγαπά ή δε μ'αγαπά;

Εσείς το βρήκατε; σας αγαπάει ή δεν σας αγαπά;

Τί δεν θα ξεχάσω το καλοκαίρι που πέρασε!...

Ακόμα ένα καλοκαίρι στην πλάτη μου και πλέον έχω συνειδητοποιήσει ότι θα είναι λιγότερα αυτά που έρχονται από αυτά που ήδη πέρασαν. Ωραία πέρασα φέτος δε λέω, αν και πολλές δυνατές συγκινήσεις δε νομίζω ότι είχα. Ίσως γιατί μεγαλώνοντας γίνομαι όλο και πιο απαιτητικός. Σίγουρα όμως έχω κάποια πράγματα να θυμάμαι έντονα...

-Τα δύο καραφάκια ούζα -συνοδεία μεζέδων- που ήπια με μια εξαίσια παρέα κυριολεκτικά πάνω στα βότσαλα της θάλασσας.
-Τα δυο μάτια σε μια παραλία που με κοίταζαν έντονα.
-Τα υπέροχα βράδυα στο Θησείο με θέα την Ακρόπολη.
-Την θαυμάσια αίσθηση που έχεις όταν τις ζεστές νύχτες οδηγάς ανοιχτό αυτοκίνητο.
-Το μικρό ατύχημα που είχε ο γιος μου που με έκανε να καταλάβω ότι τρελλαίνομαι για εκείνον.
-Τη διαπίστωση που έκανα ότι η αχαριστία από φίλο ή φίλη πονάει πολύ.
-Την μεγάλη που επιθυμία από εδώ και πέρα να απολαμβάνω κάθε λεπτό τη ζωή μου γιατί γερνάω πια.
-Το υπέροχο τραγούδι που ακολουθεί...

http://www.youtube.com/watch?v=s7_LlS9PPXc


I rememeber way back, way back when
I said I never wanna see your face again
Cause you were loving, yes you were loving somebody else
And I knew, oh yes I knew I couldn't control myself
And now they bring you back into my life again
And so I put on a face just like a friend
But I think you know, oh yes you know what's going on
Cause the feelings in me, oh yes, in me are burning strong


But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

You used to call me up from time to time
And it would be so hard for me not to cross the line
The words of love lay on my lips just like a curse
And I knew, oh yes I knew they'd only make it worse
And now you have the nerve to play along
Just like the maestro beats in his song
You get your kicks, you get your kicks from playing me
And the less you give, the more I want so foolishly


No I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

Never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own