Εσωτερικό κλάμα...

"Κι αν λυπηθείς κοίτα μην κλάψεις
οι άλλοι έχουν ανάγκη το χαμόγελο σου".
Η φράση που μου έχει μείνει περισσότερο από ότι θυμάμαι από την εποχή που διατηρούσαμε "λευκώματα". Στίχοι που έρχονται να με βοηθήσουν για να αποφύγω το ψυχικό τέλμα από την πίκρα μου.
Εδώ, οι λέξεις στερεύουν στο χαρτί. Δεν υπάρχει φωνή. Η τελευταία έκφραση του προσώπου πάγωσε στον χρόνο. Ακέφαλο στέκει το σώμα. Η ψυχή κείται κατάχαμα. Ο χρόνος κινείται αντίστροφα, προς το παρελθόν . Περιπλανιέμαι στην ηλικία της εφηβείας μου,  στην εποχή των ονείρων, της όμορφης εικόνας της ζωής, των νεανικών ενθουσιασμών, των ερωτικών απογοητεύσεων. Στα χρόνια που το κλάμα εύκολα διαδεχόταν το γέλιο, στα χρόνια των αθώων "λευκωμάτων".
Τώρα όμως, το κλάμα είναι εσωτερικό...
Σαν ερωτικό τραγούδι που αντηχούσε στις γειτονιές στην εποχή της πρώιμης νιότης μου...