Γονατισμένος πλάι στο άταφο σώμα της Αθήνας...

Απόψε, το χρέος προς την πόλη που με μεγάλωσε, με οδήγησε μέσα από μαύρες διαδρομές σε τόπους εγκλημάτων. Την βομβαρδισμένη από τις ορδές των νεο-βανδάλων Πανεπιστημίου, ακολουθεί η καμένη Κοραή και μετά από αυτήν η λεηλατημένη Σταδίου. Οργή και θλίψη μαζί σκάβουν το μυαλό μου. Τα γρήγορα βήματα μου με σπρώχνουν μπροστά στο ζωντανό παρελθόν της πόλης, στο παμπάλαιο κτίριο που στεγάζεται το "Αττικόν". Κινηματογράφος αγαπημένος, δυναμικό ορμητήριο της τρέλας των φοιτητικών μου χρόνων. Η εικόνα για τα μάτια μου ξεθωριασμένο αρνητικό. Νοιώθω αηδία για το ανθρώπινο είδος. Ερωτήσεις αναπάντητες τρέχουν μέσα στο κεφάλι μου. Ποια είναι αυτά τα κτήνη που κάτω από την ανθρωποειδή μορφή τους κρύβουν τέτοια διαστροφή; πόσο λίγο απέχουν μεταξύ τους η κόλαση και ο παράδεισος; πόσο πολύ ένοχοι είμαστε όλοι μας για την κοινωνία που φτιάξαμε;
Πλησιάζω τον μαυρισμένο τοίχο. Γύρω μου πυροσβέστες εποπτεύοντες, φιγούρες από την κόλαση του Δάντη. Αλλά και μέσα στα χαλάσματα εργάτες, σαν καπνισμένα τσουκάλια πάνω από τη φωτιά που μόλις έχει σβήσει. Ακουμπώ στον τοίχο και γονατίζω. Οσμίζομαι τον αέρα πνιχτό που φέρνει φαρμάκι μες στο στόμα. Κοιτάζω κατάχαμα το πεζοδρόμιο. Νοιώθω την Αθήνα να είναι εκεί εγκαταλελειμμένη κι αβοήθητη. Ξαπλωμένο το σώμα της να στέκει νεκρό και με βλέμμα παγωμένο να με κοιτά. Βουρκώνω.
Αθήνα μου, συγνώμη για το κακό που σου κάναμε...