Το καλοκαίρι που αργεί...

Παγωμένος ο καιρός τελευταία. Να το πω συμπαράσταση της φύσης στην παγωμένη διάθεση όλων μας; Να το πω ειρωνεία στην παγωμένη οικονομία μας; Να το πω ευκαιρία για να μαζευτεί παρέα τρωγοπίνοντας  ρεφενέ (γιατί όχι;), γύρω από ένα τζάκι με σβηστά καλοριφέρ; Να το πω αιτία για απομόνωση και μελαγχολικά σαββατόβραδα στο σπίτι; Όπως και να το πω, φέτος μετά από πολλά χρόνια, αποζητώ γρήγορα το καλοκαίρι.
Θέλω να αφεθώ ξανά μισόγυμνος στο πορτοκαλί του πρωινού, στην κάψα του μεσημεριού, στα αρμυρά απογεύματα της θάλασσας, στη βραδινή φωνή του Γκιώνη.
Να νιώσω τη ζέστη του κορμιού σου να ξεπαγώνει την ερημιά μου και να ριχτώ στον οίστρο του χρωματιστού θέρους.

Ναι, πεθύμησα μια όμορφη έστω και μελαγχολική θάλασσα. Μελαγχολική σαν τα τραγούδια του Μάνου.

υ.σ. το ποστ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του μεγάλου ανθρώπου και τραγουδοποιού Μάνου Λοϊζου.