Το βασανιστικό τρίξιμο του χρόνου...

Τα τελευταία χρόνια νοιώθω όλο και πιο πολύ τον χρόνο να με συνθλίβει. Χωρίς να το θέλω φαντάζομαι το σώμα μου σαν μια μυλόπετρα που ενώ νομίζεις θα στέκει στην ίδια θέση για πάντα, ο αμείληκτος χρόνος είναι αυτός που την τσακίζει ναι μεν σιγά-σιγά, αλλά σταθερά. Αν κάνουμε μια σύντομη ανά δεκαετία αναδρομή στην πορεία του ανθρώπου στον πραγματικά μάταιο ετούτο κόσμο, εύκολα καταλήγουμε σε οδυνηρά συμπεράσματα: Στα 10 χρόνια ζωής, κάθε άνθρωπος προσπαθεί ασυναίσθητα να συνειδητοποιήσει την ανάγκη ύπαρξης του πάνω στη γη κι αυτό με κάποιο φόβο αφού όλα γύρω του φαίνονται τεράστια. Στα 20 του, ρουφάει τα άγουρα του χρόνια προκαλώντας συνήθως όλους και όλα κι αυτό επειδή η αυτοπεποίθηση του είναι στην καλύτερη φάση της ζωής του νοιώθωντας συγχρόνως ότι είναι ικανός να κατακτήσει τα πάντα. Στα 30 του όμως, δέχεται το πρώτο ηλικιακό σοκ, και ειδικά αν έχει παντρευτεί σοβαρεύεται πια, και  ξεκινάει το κυνήγι της δημιουργίας. Στα 40 του, δέχεται το δεύτερο σοκ δεδομένου ότι συνειδητοποιεί πως ο χρόνος κινείται εναντίον του, γι αυτό και συνδυάζοντας εμπειρία, όρεξη και μεθοδικότητα δουλεύει πολύ για το "αύριο" αυτού και των παιδιών του όταν υπάρχουν. Στα 50 του, το ψυχολογικό βάρος του χρόνου είναι πια μεγάλο και του δίνει την αίσθηση, ότι τα λάθη απαγορεύονται εντελώς, μιας και θεωρεί ότι ζει τα τελευταία χρόνια γόνιμης δημιουργίας και αγωνιστικής προσφοράς μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Στα 60 του, καταλαβαίνει ότι το μέλλον αρχίζει πια να μην τον αφορά και πολύ, ενώ την κάθε του ενέργεια πριν την κάνει χρειάζεται να την σκεφθεί δύο φορές. Στα 70 του σέρνει τα βήματα του πιο αργά από πριν ενώ το μυαλό του ταξιδεύει συχνά στο παρελθόν το οποίο και εξιδανικεύει. Στα 80 του, έχει πια απορρίψει όλους και όλα που αφορούν το παρόν αφού τίποτα δεν μοιάζει να είναι καλό και ωραίο όπως παλιά. Στα 90 του, έχει ήδη συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα που λέει πως είναι στην πρώτη σειρά της λίστας αναμονής για το τελευταίο του "ταξίδι". Στα 100, ποιά 100; δύσκολο να υπάρξουν 100 και όταν αυτό συμβεί μάλλον μοιάζει για τον ανθρώπινο οργανισμό να είναι πιο πολύ κατάρα παρά ευχή.
Είναι κάποιες φορές που αισθάνομαι  σαν μια πόρτα βαριά που το τρίξιμο που ακούγεται βασανιστικά όταν την ανοιγοκλείνουν, υπενθυμίζει σε όλους πόσο γέρικη είναι, και ότι ίσως χρειάζεται επισκευή ή πέταμα και αλλαγή. Ειδικά το τελευταίο σαν σκέψη είναι πραγματικός εφιάλτης...