Ανεκπλήρωτος κι εκπληρωμένος έρωτας μαζί...

Άραγε πότε δεν έχει αύριο ο έρωτας; πότε τελειώνει η προσφορά; πότε σταματάει η ζήτηση; πότε το κορμί παραδίδεται στη μοίρα του; πότε πεθαίνει η ορμή της λαχτάρας; πότε σταματάνε τα θέλω σου; πότε σε εγκαταλείπουν για πάντα οι συσπάσεις των νευρώνων σου; πότε παύεις να μυρίζεις τους χυμούς του δέρματος; πότε χάνεις αυτήν την αίσθηση που ηλεκτρίζει όταν νοιώθεις το άγγιγμα του άλλου; πότε ξεχνάς να ερεθίζεσαι από αυτό που βλέπεις; πότε τη φαντασία σου δεν μπορείς πλέον να την κάνεις πράξη; πότε αισθάνεσαι να έχεις χορτάσει αυτό που τώρα δεν χορταίνεις ποτέ; πότε εκπληρώνεις το ανεκπλήρωτο;
Ποτέ! Δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να νοιώσω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να ζήσω κάτι τέτοιο. Κι όσο κι αν βιολογικά από τη φύση του αυτό είναι αδύνατο, ξέρω πως από την στιγμή που θα γίνουν όλα αυτά εγώ ήδη θα αρχίσω να ετοιμάζομαι για να πάρω τη "βάρκα" για το τελευταίο μου ταξίδι. Γιατί ζωή είναι -εκτός από όλα τ΄αλλα- κατά βάση έρωτας. Κινητήρια δύναμη. Αρχή, μέση και τέλος.

Οι παρακάτω στίχοι, αφιερωμένοι σε "εκείνη":

Εγώ άμα σε φιλώ
θα είμαι πια παιδί δικό σου
και όταν καίει το μέτωπό σου
Εγώ θα σε φιλώ
και θα σου παίρνω τον καημό σου




Εγώ που σε μισώ
θα μάθω το συνδυασμό σου
ν' ανοίξω ένα γυρισμό σου
Εγώ που σε μισώ
χαϊδεύω κάθε φέρσιμό σου




Εγώ σ' ευχαριστώ
που κολυμπάω στο βυθό σου
σαν κύμα φτάνω ως το λαιμό σου
Εγώ σ' ευχαριστώ
και ας πνιγώ για το καλό σου