Μιζεραμπιλισμός...

                  
Αθήνα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η απόδειξη της τακτικής της καμμένης γης. Ελλάδα του σήμερα, η πορεία πίσω στο χθες. Περασμένη Τετάρτη λίγο μετά τις επτά το απόγευμα και ερχόμενος από το Σύνταγμα, αρχίζω να κατεβαίνω αργά την Πανεπιστημίου οδηγώντας την μηχανή μου. Στο ύψος της Βουκουρεστίου, αρχίζουν τα μάτια μου έντονα να τζούζουν. Προς στιγμήν απορώ αλλά αμέσως σκέπτομαι ότι σήμερα είχαμε για πολλοστή φορά πορεία που στιγμάτησαν οι συγκρούσεις των γνωστών "επαναστατών" της καταστροφής με τα ματ. Παντού κατά μήκος της λεωφόρου καμμένα σκουπίδια, κάδοι εξαυλωμένοι, σπασμένα φανάρια, πεταμένα σίδερα, πέτρες. Κόσμος λιγοστός που γυρίζει από τη δουλειά του ψάχνοντας έναν τρόπο αφού δεν υπάρχουν συγκοινωνίες, να φτάσει σπίτι του. Μετανάστες απλωμένοι παντού είτε εκθέτοντας το ταπεινό τους εμπόρευμα είτε την φοβισμένη μοναξιά τους. Παντού βρωμιά. Εικόνες μιζέριας που πληγώνουν αυτούς που ονειρεύονται μιαν άλλη πόλη και όχι αυτή που βλέπουμε να σέρνεται αλυσοδεμένη στο θλιβερό κάρο της εξουσίας της.
Είναι ανήκουστο σε αυτόν εδώ τον τόπο κουμάντο να κάνουν οι νταβατζήδες της πολιτικής, του συνδικαλισμού, της δημοκρατίας. Μια χούφτα άνθρωποι έχουν να έχουν δέσει πισθάγκωνα όλους εμάς τους συντριπτικά περισσότερους, κρατώντας μας όμηρους στις αποφάσεις τους και αφήνοντας μας την πρωτοβουλία μόνο για ένα πράγμα: να τους πληρώνουμε. Κάποτε το παρακράτος συμμαχούσε με το κράτος. Το εργατικό κίνημα έχυνε ποτάμι το αίμα του για να κερδίσει ένα εκατοστό ελευθερίας πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη. Σήμερα όμως προσκολλάται στις επετείους αιματηρών γεγονότων. Σε τί χρησιμεύει η λατρεία μαρτύρων, κατασκευασμένων πολλές φορές; Γιατί τέτοια λαγνεία για τον θάνατο και τα θύματα της βίας; Το επιχείρημα για αντίσταση στη λήθη και ξεκίνημα για νέους αγώνες είναι για μένα το καλύτερο πρόσχημα για εκδηλώσεις βαθειάς ψυχοπάθειας. Η αριστερά σήμερα επειδή δεν έχει κάτι νέο να προτείνει, παρελθοντολογεί. Προβάλλει ιερά μανιφέστα, μεσσίες, μάρτυρες, αίμα και λείψανα. Αποτελεί μια μορφή θρησκείας. Πίστη για τους ήρωες της που ανακυρήσσονται άγιοι μετά το θάνατο τους με μια παγανιστική διαδικασία. Και επειδή για μένα όλες οι θρησκείες του κόσμου είναι ίδιες, άρα είναι κι επικίνδυνες. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που οδηγήθηκε στην εκτέλεση κάτω από την αδιαφορία της τότε ηγεσίας  του ΚΚΕ, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο θύμα-μάρτυρας. Σημειωτέον πουθενά σχεδόν δεν μνημονεύευται ότι μαζί με τον "άνθρωπο με το γαρύφαλλο" εκτελέσθηκαν οι Δημήτρης Μπάσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος. Όλα στο βωμό κατασκευής μαρτύρων.
Απέναντι σε όλα αυτά ο βίαιος θάνατος ενός αστυνομικού οργάνου δεν έχει την ίδια αξία. Η κοινή γνώμη φρονεί ότι το επάγγελμα έχει τους κινδύνους του. Οπότε καλά να πάθει! Επίσης αν καίγεσαι ζωντανός  επειδή εργάζεσαι σε μέρα απεργίας κανείς δεν αντιδρά ούτε ενδιαφέρεται να βρεθούν οι ένοχοι. Ο όχλος που εκείνη την ημέρα εγκλημάτισε ειδεχθώς, απαλλάσσεται. Ούτε συμβαίνει τίποτα όταν δολοφονείται μετανάστης από το Μπαγκλαντές ή ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου Αφγανός. Ο "περήφανος λαός" εκεί σιωπά.
Και μένουμε όλοι εμείς θεατές στο σχεδόν καθημερινό μακάβριο θέαμα του κινήματος των ακροτήτων  που παρασύρει την Ελλάδα να συσσωρεύει "ήρωες" εμπλουτίζοντας το μαρτυρολόγιο. Παρακολουθούμε μια διαρκή άρνηση στη βελτίωση της ζωής και μια συνεχή αναβολή κάθε αλλαγής μέχρι την πολυπόθητη "επανάσταση" ή την κατάλυση κάθε έννοιας κράτους. Κι αυτό γιατί από τη μία μας πλευρά έχουμε τις ακροαριστερές ηγεσίες να πέφτουν κυριολεκτικά σαν γύπες πάνω σε κάθε νέο θύμα που πληροί τις παραπάνω προυποθέσεις. "Το κίνημα" τρέφεται με κρέας κατά προτίμηση νεανικό. Όπως στην περίπτωση του αθώου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που θα ήταν διαφορετική αν στη θέση του βρισκόταν ένας συνταξιούχος. Και από την άλλη μας πλευρά έχουμε τις ακροδεξιές και φανατικές θρησκευτικές ηγεσίες να καραδοκούν εξαπολύοντας δημόσια λόγους μίσους, να πάρουν το αίμα τους πίσω εδραιώνοντας την δικιά τους "νέα τάξη" πραγμάτων.
Όλοι αυτοί έχουν σαν σύμμαχο τους τα ΜΜΕ με τους κατευθυνόμενους δημοσιογράφους και την σιωπή όλων μας πλην ελαχίστων. Γιατί έτσι κι αλλοιώς σε αυτή τη χώρα, ενώ οι μισοί κραυγάζουν κακόφωνα, οι άλλοι μισοί έχουν πιει το αμίλητο νερό. Και όλοι μαζί ζούμε χαλαρά μέσα στη μιζέρια μας.
Ευχαριστώ την εξαίρετη Σώτη Τριανταφύλλου για την "βοήθεια" της.