Απόψε...

Απόψε, έχω ένα ποτήρι που το γεμίζω συνέχεια με τσίπουρο παγωμένο. Έχω ήδη γευτεί κάμποσο. Απόψε, δεν έχω κανένα καϋμό, κανένα νταλκά. Έτσι απλά αδειάζω τα σφηνάκια. Είχα καιρό να πιω τόσο πολύ. Ίσως γι αυτό ρουφάω ασύστολα αυτό το εξαίσιο διάφανο υγρό. Απόψε η σκέψη μου, δε ξέρω γιατί, χαράζει μονοπάτια χαρούμενα. Οδηγητής μου τα γνήσια λαϊκά τραγούδια που πλημμυρίζουν το μυαλό μου από ένα παλιό ραδιοφωνάκι. Απόψε είμαι εύκολος στη ζωή. Μακάρι να ήμουν πάντα έτσι. Μακάρι να ήμασταν όλοι έτσι.
Έχω καιρό να νοιώσω έτσι. Τόσο γεμάτος, τόσο δυνατός, τόσο αισιόδοξος. Συνήθως παίρνω ένα στυλό για να απλώσω τα συναισθήματα μου στο χαρτί, όταν αισθάνομαι ριγμένος, προδομένος, οργισμένος, όταν πνίγομαι στη μοναξιά μου. Απόψε όμως είναι διαφορετικά.
Έχει περάσει πολύς χρόνος από τότε που μέσα από αυτόν εδώ το χώρο προσπαθούσα να λύσω τα μάγια της ψυχής μου επικοινωνόντας με άγνωστους διαδυκτιακούς φίλους με έναν τρόπο που με λύτρωνε και ανακούφιζε το είναι μου, που με γλύτωνε από τα αδιέξοδα της ύπαρξης μου.
Απόψε είναι κάτι σαν τότε.
Άγνωστε φίλε, άγνωστη φίλη σου στέλνω ένα σημάδι επαφής.
Απόψε δεν είμαστε μόνοι...