17 ΝΟΕΜΒΡΗ, μέρα γιορτής ή μέρα πένθους;

Με την ευκαιρία της αυριανής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, επιτρέψτε μου να σας παραθέσω ένα ποίημα. Το αφιερώνω στους αγωνιστές της τότε εξέγερσης και στους νεκρούς της, καθώς και στην αείμνηστη πρώην συμφοιτήτρια μου έστω και μεγαλύτερη, Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Το αφιερώνω ακόμη στη μητέρα μου με την οποία μαζί -εγώ ένα παιδί τότε, γεμάτο απορίες για τις πρώτες μου πολιτικές ανησυχίες κι εκείνη μια μάνα που αγωνιούσε για τα παιδιά των άλλων μανάδων- ξενυχτούσαμε επί τρία βράδια σκυμμένοι πάνω από ένα ραδιοφωνάκι κι ακούγοντας κρυφά τον "ραδιοφωνικό σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων". Όσο είμαι ζωντανός δεν θα ξεχάσω ποτέ!

17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Εσείς που πρωτοσφίξατε
γροθιά στην τυραννία
κρατούσατε στα χέρια σας
μονάχα τα βιβλία.

Μες στα βιβλία βλέπατε
μια λέξη νάν' γραμμένη
τη λευτεριά που ήτανε
στα σίδερα κλεισμένη.

Κι αυτή η λέξη έγινε
σύνθημα στη καρδιά σας
έγινε ήλιος κι έλαμψε
η δόξα στα μαλλιά σας.

Σε σας που δε σκεφτήκατε
το θάνατο κι αν έρθει
μέρα δική σας έγινε
η 17 Νοέμβρη.


Ακολουθεί Βίντο-Αφιέρωμα: http://www.youtube.com/watch?v=5zIbU84rQRo