Είναι κάτι στιγμές που νιώθεις να σπάει μέσα σου, η βιτρίνα της ψυχής σου.
Είναι κάτι στιγμές που ψάχνεις ανάμεσα στα κομμάτια σου να βρεις, τη ρίζα σου για να πιαστείς.
Είναι κάτι στιγμές που όλοι γύρω σου σε χτυπούν, πάνω στα σχοινιά της ζωής.
Είναι κάτι στιγμές που θες να φωνάξεις στη μήτρα που σε γέννησε, να σε κρύψει για να σωθείς...
Αν θα ξανάρθω στη ζωή Θεέ μου να βρεις τον τρόπο κάνε με πάλι Κρητικό κι από τον ίδιο τόπο.
17 Νοέμβρη σήμερα. Επέτειος πολυτεχνείου. Θα έχουμε ξανά μία από τα ίδια. Για τους περισσότερους Έλληνες έχει καταντήσει κουραστικό και άνευ ουσίας.
Πάντα πίστευα ότι πρέπει να διαβάζουμε και να θυμόμαστε την ιστορία μας αλλά όχι να διοργανώνουμε -πάλι και πάλι- επετείους. Ο αγώνας εναντίον της στρατιωτικής χούντας των τότε φοιτητών (τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους), είχε άλλη κατεύθυνση. Ονειρευόντουσαν "ψωμί-παιδεία-ελευθερία". Όχι ακατάσχετους εμπρησμούς στις πόλεις, όχι δολοφονίες τύπου marfin, όχι εμετικά συνθήματα όπως "και τα μικρά αφεντικά κουφάλες είναι", όχι χιτλερο-σταλινικούς ωμούς εκβιασμούς: "ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας", όχι την όποια κυβέρνηση που προκύπτει από δημοκρατική πλειοψηφία, η κάθε μειοψηφία να την βαφτίζει "χούντα". Και σε κάθε περίπτωση δεν θα ήθελαν να έχουμε στον τόπο αυτή την αριστερά που "πάγωσε" την εικόνα της ζωής στο 1989, μην μπορώντας να ακολουθήσει την σύγχρονη κοινωνία με τα προβλήματα της που προχωράει ταχύτατα.
Ένα πολυτεχνείο μας αρκεί για να κάτσουμε να σκεφτούμε πως να μην ξανακάνουμε τα σφάλματα του παρελθόντος. Αντί να γιορτάζουμε(!) "επέτειο", καλό είναι να μπορούμε να βρούμε τον "υπαίτιο" Που ίσως να βρίσκεται και μέσα μας. Γιατί για ότι συμβαίνει γύρω μας είμαστε και εμείς υπεύθυνοι.
Ας παλέψουμε λοιπόν, να δημιουργήσουμε μια καλύτερη και δίκαιη για όλους ζωή και όχι να μισαλλοδοξούμε επιβάλλοντας με την βία "ένα, δύο, τρία...πολλά πολυτεχνεία"...
.jpg)