Τι κι αν περνούν τα χρόνια, τι κι αν οι χαρές της καθημερινότητας υπολείπονται κατά πολύ της λύπης, τι κι αν η εσωστρέφεια νικάει συνήθως την εξωστρέφεια. Είναι στιγμές που η ανάταση των αισθήσεων γίνεται ανάσταση της ψυχής. Γιατί εκεί που οι ανθρώπινες αδυναμίες μου με οδηγούν πολλές φορές στο μαυρισμένο τοπίο της ερημίας μου, ένα αόρατο χέρι με βοηθάει να συναρμολογήσω τα θραύσματα των συναισθημάτων μου και να οδηγηθώ στη λύτρωση. Μια λύτρωση που είναι η αιτία να ανθίσει ότι πιο όμορφο υπάρχει μέσα μου.
Τότε είναι που θέλω να βγω έξω στο κενό και να φωνάξω: "Δεν είμαι εγώ. Είμαι ένας άλλος"!
Ο τίτλος του ποστ είναι από ένα ποίημα του Αρθούρου Ρεμπώ.
