"Έχε το νου σου στο παιδί..."

Δανείζομαι τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου που μελοποίησε ο Γιώργος Θεοδωράκης και ερμήνευσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, μιας και η Πέμπτη που μας πέρασε, ήταν η μια ημέρα αφιερωμένη διεθνώς ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Περίπου 1,2 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα παράνομης διακίνησης και εμπορίας κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, περισσότερα από 250.000 υπηρετούν ως στρατιώτες, γύρω στα 115 εκατ. δεν πηγαίνουν σχολείο και περισσότερες από 130 εκατ. γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Τα στοιχεία αυτά ανακοινώθηκαν από τη Unicef κατά τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού σε ειδική τελετή στη Στοά του Βιβλίου, όπου βραβεύθηκαν σχολεία στο πλαίσιο πανελλήνιου εκπαιδευτικού προγράμματος με θέμα «Τα παιδιά γράφουν και ζωγραφίζουν τα δικαιώματά τους». Πάντως υπάρχουν και αισιόδοξα μηνύματα, καθώς μειώθηκαν κατά 25% οι παιδικοί θάνατοι το 2006 σε σχέση με το 1990 και κατά 26% ο αριθμός των παιδιών που εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες.
Το ποστ γράφτηκε, γιατί εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνάει πάνω στη γη, πεθαίνουν 7 παιδιά από πείνα, δίψα και αρρώστιες.

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

17 ΝΟΕΜΒΡΗ, μέρα γιορτής ή μέρα πένθους;

Με την ευκαιρία της αυριανής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, επιτρέψτε μου να σας παραθέσω ένα ποίημα. Το αφιερώνω στους αγωνιστές της τότε εξέγερσης και στους νεκρούς της, καθώς και στην αείμνηστη πρώην συμφοιτήτρια μου έστω και μεγαλύτερη, Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Το αφιερώνω ακόμη στη μητέρα μου με την οποία μαζί -εγώ ένα παιδί τότε, γεμάτο απορίες για τις πρώτες μου πολιτικές ανησυχίες κι εκείνη μια μάνα που αγωνιούσε για τα παιδιά των άλλων μανάδων- ξενυχτούσαμε επί τρία βράδια σκυμμένοι πάνω από ένα ραδιοφωνάκι κι ακούγοντας κρυφά τον "ραδιοφωνικό σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων". Όσο είμαι ζωντανός δεν θα ξεχάσω ποτέ!

17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Εσείς που πρωτοσφίξατε
γροθιά στην τυραννία
κρατούσατε στα χέρια σας
μονάχα τα βιβλία.

Μες στα βιβλία βλέπατε
μια λέξη νάν' γραμμένη
τη λευτεριά που ήτανε
στα σίδερα κλεισμένη.

Κι αυτή η λέξη έγινε
σύνθημα στη καρδιά σας
έγινε ήλιος κι έλαμψε
η δόξα στα μαλλιά σας.

Σε σας που δε σκεφτήκατε
το θάνατο κι αν έρθει
μέρα δική σας έγινε
η 17 Νοέμβρη.


Ακολουθεί Βίντο-Αφιέρωμα: http://www.youtube.com/watch?v=5zIbU84rQRo

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΟΓΓΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, ένας μεγάλος οραματιστής καλλιτέχνης!...

Οραματιστής καλλιτέχνης μιας νέας πρότασης για τη γλυπτική που επηρέασε όχι μόνο την ελληνική σκηνή, αλλά και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, ο Γιώργος Ζογγολόπουλος υπήρξε ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα, καλλιτέχνης που έδρασε εκτός συνόρων και «συμμετείχε κριτικά στην εποχή του».

Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του (11/05/2004), παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής η πρώτη αναδρομική έκθεση που έχει στόχο να φωτίσει το έργο, αλλά και τον άνθρωπο «…που αγαπούσε τη ζωή. Ηταν μέσα στην εποχή του, απαλλαγμένος από συντηρητισμούς ή ελληνικότητες, σ’ αντίθεση με άλλους της γενιάς του που ήταν δέσμιοι όλων αυτών. Εκείνος ήταν ελεύθερος, ανοιχτός και δρούσε σε πολλά επίπεδα. Ηταν αναγεννησιακός άνθρωπος», δηλώνει η κυρία Εφη Ανδρεάδη, που επιμελείται την έκθεση.

Ο σπουδαίος Έλληνας γλύπτης, που τιμά με το έργο του τη γλυπτική, έχει αφήσει σήμα κατατεθέν στη λεωφόρο Κηφισίας τις περίφημες «Ομπρέλες» του, όπως και στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα. Οι «Ομπρέλες» εκπροσώπησαν την Ελλάδα το 1993 στην 45η Biennale Βενετίας.
Το γλυπτό του Ζογγολόπουλου, που έχει τοποθετηθεί στην πλατεία Ομονοίας, στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Σταδίου, κοσμούσε την είσοδο της Biennale Βενετίας του 2001.
Από τους βασικότερους δημιουργούς - εφαρμοστές των νέων αντιλήψεων του 20ού αιώνα, ο Γιώργος Ζογγολόπουλος συνδύασε την αισθητική αρμονία με μια ζώσα λειτουργική κίνηση, που μεταγγίζει ποιητικά στον θεατή την εγκεφαλική δημιουργία του γλύπτη.

Σ' αυτήν την παρουσίαση εκτός από τα εμβληματικά έργα της μακριάς πορείας του γλύπτη, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν για πρώτη φορά σχέδια-προσχέδια, προπλάσματα, αρχιτεκτονικές μελέτες αλλά και μια σειρά από έργα ζωγραφικής άγνωστη στο κοινό. Σκοπός της διοργάνωσης είναι να γίνει αντιληπτός ο ερευνητικά ανήσυχος χαρακτήρας του Ζογγολόπουλου που τον οδήγησε στη δημιουργία ενός γλυπτικού κόσμου που επηρέασε όχι μόνο την ελληνική εικαστική σκηνή αλλά και γενικότερα τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Για πρώτη φορά παρουσιάζονται πολλά έργα του Γιώργου Ζογγολόπουλου, από όλη την καλλιτεχνική του πορεία, σε μία μεγάλη αναδρομική έκθεση, από τις 5 Νοεμβρίου έως και το τέλος Ιανουαρίου 2009, στο Μέγαρο Μουσικής. Του ίδιου του καλλιτέχνη δεν του άρεσε η ιδέα αναδρομικής έκθεσης, εν ζωή καθώς ήθελε, όπως έλεγε, "φρέσκα έργα να δείχνει στο κοινό", και μόνο αφού πεθάνει να του οργανώσουν αναδρομική. Γεγονός που συμβαίνει τώρα, με 54 γλυπτά, 28 ζωγραφικά, 56 προσχέδια γλυπτών και αρχιτεκτονικά σχέδια. Τα έργα προέρχονται από το Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου, που ίδρυσε ο ίδιος, αφήνοντας σε αυτό όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του. Επίσης, δέκα γλυπτά της έκθεσης προέρχονται από τη συλλογή Πορταλάκη.

Το Ίδρυμα Ζογγολόπουλου, που κάνει ενέργειες και για τη συντήρηση των δημόσιων έργων του καλλιτέχνη, επεσήμανε στους αρμόδιους φορείς την ανάγκη συντήρησης και αποκατάστασης του "αίθριου" στο μετρό Συντάγματος, του υδροκίνητου έργου "πεντάκυκλο", στην πλατεία Ομονοίας, το οποίο παρέμεινε ημιτελές, όπως και οι γνωστοί παλιότερα, πίδακες της Ομόνοιας, έργο του Ζογγολόπουλου επίσης ημιτελές, με την έννοια ότι η βραβευθείσα ολοκληρωμένη πρόταση περιελάμβανε και το έργο "Ποσειδώνας", σε ορείχαλκο που δεν τοποθετήθηκε ποτέ.Όπως, ποτέ, δεν προχώρησε "το Μνημείο Εθνικής Αντίστασης του Γοργοποτάμου", που είχε κερδίσει σε πανελλήνιο διαγωνισμό ο Γιώργος Ζογγολόπουλος το 1985 και παραμένει ανεκτέλεστο, υπενθύμισε, με την ευκαιρία της έκθεσης, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ζογγολόπουλου.

O Γιώργος Zογγολόπουλος γεννήθηκε στην Aθήνα το 1903. Σπούδασε γλυπτική στην AΣKT, ενώ το 1949 με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης εργάστηκε στο ατελιέ του γλύπτη Marcel Gimond στο Παρίσι. Στην Iταλία, με υποτροφία του IKY, γνώρισε το έργο των Μιχαήλ Αγγέλου, Πιζάνο, Ντονατέλο, καθώς και την ετρουσκική τέχνη.
Eκτός από τη γλυπτική έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική. Eργάστηκε στο Aρχιτεκτονικό Tμήμα του υπουργείου Παιδείας (1930 - 1940) και στην περίοδο αυτή μελέτησε και έκτισε σχολικά συγκροτήματα και εκκλησίες. Tο 1952 με συνεργασία του αρχιτέκτονα Π.Kαραντινού πήρε το A' βραβείο σε διαγωνισμό για μια εκκλησία χιλίων ατόμων και το 1958 σε συνεργασία με τον K.Mπίτσιο το B' βραβείο για σχολικό συγκρότημα στη Θεσσαλονίκη.
Yπήρξε ενεργό μέλος καλλιτεχνικών ομάδων, όπως η Oμάς Tέχνη, η Ένωσις Eλεύθεροι Kαλλιτέχναι, Σύνδεσμος Eλλήνων Kαλλιτεχνών, η Oμάς Στάθμη, η Oμάδα Tομή, η Oμάδα για την επικοινωνία και εκπαίδευση στην τέχνη, συμμετέχοντας σε εκθέσεις και συναντήσεις των ομάδων αυτών.
Aπό το 1936 έχει πραγματοποιήσει σημαντικό αριθμό ατομικών εκθέσεων και έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές. Eκπροσώπησε την Eλλάδα στην Biennale της Bενετίας (1940, 1956, 1964, 1993, 1995), στη Δ' Biennale του Σάο Πάολο (1957) και στη Biennale του Kαΐρου (1946).
O Zογγολόπουλος ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την αρμονική συνύπαρξη των γλυπτών του με τον περιβάλλοντα χώρο και συνεργάζεται συχνά με αρχιτέκτονες. Mερικά σημαντικά έργα του σε δημόσιους χώρους είναι τα: Mνημείο για τις ηρωΐδες του Zαλόγγου (1954 - 1960), Mνημείο Πεσόντων Δήμου Nίκαιας (1955), Γλυπτό από Cor-ten Δ.E.Θ. (1966), Mνημείο για τον Kύπριο Φοιτητή Kυριάκο Mάτση, Θεσσαλονίκη (1967), Δελφοί (1964), Eλιά (1974), Xωρίς τίτλο (κατασκευή με ομπρέλες), Oμπρέλες (1997), παραλία Θεσσαλονίκης κ.ά.
Στην τελευταία περίοδο του έργου του από το 1972 το στοιχείο της κίνησης παραμένει βασικό χαρακτηριστικό σε αρκετές συνθέσεις του Zογγολόπουλου, μαζί με το νερό και τον ήχο που προστίθενται. Ως βασικό γλυπτικό υλικό χρησιμοποιεί το ανοξείδωτο μέταλλο σε ποικίλες μορφές και σε συνδυασμό με αντικείμενα όπως φακοί, ομπρέλες, σωλήνες, βέργες κ.ά.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα.
H γενική είσοδος είναι 6 ευρώ, φοιτητικά και παιδικά 3 ευρώ και το οικογενειακό εισιτήριο 10 ευρώ.

Παρά τα 101 χρόνια ζωής του, ο Ζογγολόπουλος πάντα θα αποκαλείται:"αιώνιος έφηβος". Ίσως γιατί πίστευε και το απέδειξε εμπράκτως, πως "ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να είναι μακριά από το κέντρο. Πρέπει να είναι συνεχώς μέσα στο καζάνι που βράζει αν θέλει να μεταμορφώνεται".

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ...ο ποιητής που ήθελε να σμίξει τον κόσμο!

Αύριο συμπληρώνονται 18 χρόνια από τότε που "έφυγε" ο χιλιοτραγουδισμένος και αγαπημένος μου ποιητής. Ο Άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Ο ποιητής που με έβγαλε -όντας μαθητής- έξω στους δρόμους και μου έμαθε από νωρίς τί σημαίνουν αξίες και ιδανικά στη ζωή.
Ακολουθεί ένα αφιέρωμα και ένα χιλιοειπωμένο από τα χείλη μου τραγούδι. Νίκο Ρίτσο, με βλέπεις από εκεί που είσαι; Ακόμη "έξω στους δρόμους" είμαι και σε τραγουδάω...
Βιογραφία
Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά. Ο πατέρας του ήταν κτηματίας, αλλά έχασε την περιουσία του και πολύ νωρίς ο ποιητής δυστύχησε οικονομικά. Για να ζήσει έγινε χορευτής σε επιθεωρησιακό μπαλέτο αφού φοίτησε στη σχολή Μοριάνοφ. Γρήγορα το ενδιαφέρον του στράφηκε στην ποίηση και στα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα της εποχής του. Οι νέες ιδέες του ήταν μαρξιστικές. Αυτές οι ιδέες στάθηκαν αφορμή για περιπέτειες. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε και εκτοπίστηκε πολλές φορές. Τόποι εξορίας του υπήρξαν η Μακρόνησος και ο Άγιος Ευστράτιος παλιά, η Γυάρος, η Λέρος και η Σύρος στην επταετία της χούντας. Η ζωή του ποιητή υπήρξε ταραγμένη και περιπετειώδης. Χαρακτηρίζεται από ασθένειες και πολιτικές διώξεις. Σίγουρα όλη αυτή η ένταση, επηρέασε την ποίηση του. Τεράστιο σε ποσότητα και πολύ σημαντικό σε ποιότητα είναι το έργο τον μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικής ποίησης. Ο ίδιος ο Κωστής Παλαμάς είχε αναγνωρίσει την αξία του. «Να παραμερίσουμε ποιητή για να περάσεις», έγραψε σε ένα ποίημα του για τον Ρίτσο. Στις σκέψεις του ποιητή για τη μυθολογία, στην πληθώρα των μυθολογικών λεπτομερειών, μοτίβων και προσώπων, ο αναγνώστης συναντά συνέχεια κάτι πιο σημαντικό που δεν έχει εφήμερο χαρακτήρα και που ανοίγει το δρόμο για τα απόκρυφα μυστικά της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρότι πέρασε τόσος καιρός από το θάνατο του Γιάννη Ρίτσου, στα 1990, το έργο του πορεύεται, όπως όλα τα έργα των δημιουργών που ταξιδεύουν ασυνόδευτα από τη φυσική παρουσία τους. Ο χρόνος που χρειάζεται για να διαγνωσθεί, εκ του ασφαλούς, κατά πόσο το έργο του Ρίτσου θα αντέξει στο χρόνο, είναι ακόμα μακρύς. Ίσως θα πρέπει να «ξεχαστεί» κι άλλο μέχρι να «ανακαλυφθεί» ξανά. Ίσως άλλοι, απρόβλεπτοι παράγοντες, να συμβάλουν προς τη μια ή προς την άλλη εξέλιξη. Ίσως, τέλος, η αδιαμφισβήτητη αξία του να το κάνει, ώστε να ξεπεράσει τη συνωμοσία σιωπής που εξυφαίνεται γύρω του.
Χρονολόγιο
1909 Γέννηση του ποιητή (πρωτομαγιά – σημαντική ημέρα για τους αγώνες της εργατικής τάξης) στη Μονεμβασιά. Ο πατέρας του Ελευθέριος ήταν μεγαλοκτηματίας, η μητέρα του Ελευθερία ήταν από αρχοντική οικογένεια του Γυθείου. Έχουν ήδη τρία παιδιά , τον Δημήτρη, τη Νίνα και τη Λούλα.
1921 Μετά το δημοτικό και το Σχολαρχείο εγγράφεται στο Γυμνάσιο Γυθείου όπου φοιτά ως το 1925.Πεθαίνει ο αδερφός του από φυματίωση και μετά τρεις μήνες η μητέρα του από την ίδια αρρώστια.
1924 Δημοσιεύονται ποιήματά του στη «Διάπλαση των Παίδων».
1925 Η οικογένειά του καταστρέφεται οικονομικά από το χαρτοπαικτικό πάθος του πατέρα του ο ίδιος με την αδερφή του Λούλα έρχεται στην Αθήνα για να εργαστεί στην Εθνική Τράπεζα σαν γραφέας.
1926 Ο Γιάννης Ρίτσος προσβάλλεται από φυματίωση, ενώ ο πατέρας του έχει χρεοκοπήσει οικονομικά και ψυχικά ασθενής κλείνεται στο ψυχιατρείο του Δαφνίου, «Ό,τι αγάπησα μου το πήρε ο θάνατος και η τρέλα». Εγγράφεται στη νομική σχολή, αλλά δεν φοιτά.
1927-29 Εισάγεται στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου νοσηλεύεται για τρία χρόνια. Εκεί γνωρίζεται με μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής καθώς και με τη Μαρία Πολυδούρη.
1930 Μεταφέρεται διαδοχικά σε σανατόρια στην περιοχή των Χανίων. Διαμαρτύρεται δημόσια για τις άθλιες συνθήκες του ασύλου φυματικών Καψαλώνας στην Κρήτη. Εισακούεται από τους αρμόδιους.
1931-34Επιστρέφει στην Αθήνα και συνδέεται με τους «Πρωτοπόρους» και την «Εργατική Λέσχη». Για βιοποριστικούς λόγους στρέφεται στο εμπορικό θέατρο και συμμετέχει σε παραστάσεις ως ηθοποιός, χορευτής και σκηνοθέτης. Το 1934 προσλαμβάνεται διορθωτής στον εκδοτικό οίκο «Γκοβόστη». Δοκιμάζεται από τη φτώχεια. Εκδίδεται το πρώτο βιβλίο ποιημάτων του με τον τίτλο «Τρακτέρ». Αρχίζει να συνεργάζεται με το «Ριζοσπάστη» και γίνεται μέλος του ΚΚΕ.
1935 Κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο του «Πυραμίδες».
1936 Γράφει και εκδίδει τον «Επιτάφιο» συγκλονισμένος από τα θύματα της μεγάλης καπνεργατικής απεργίας του Μαΐου στη Θεσσαλονίκη.
1937-38 Εισάγεται στο Δαφνί και η Λούλα, ενώ ο ίδιος νοσηλεύεται για λίγο στο σανατόριο της Πάρνηθας. Γίνεται μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Κυκλοφορεί το «Τραγούδι της Αδελφής μου». Το 1938 κυκλοφορεί η «Εαρινή Συμφωνία». Πεθαίνει ο πατέρας του. Προσλαμβάνεται στο Βασιλικό (αργότερα Εθνικό) Θέατρο.
1939-40 Βγαίνει από το ψυχιατρείο η Λούλα. Μετακινείται στη Λυρική Σκηνή, όπου εργάζεται ως χορευτής.
1941- 42 Κατοχή, η υγεία του επιδεινώνεται. Προσχωρεί στο ΕΑΜ και προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αντιστασιακό αγώνα «Το φεγγάρι είναι το κράνος του γερμανού φαντάρου. Αμπαρώσου καλά...» 1944-45 Ακολουθεί τους νικημένους των «Δεκεμβριανών» του 1944 στη Μακεδονία. Γράφει θεατρικά έργα. Επιστρέφει στην Αθήνα, όπου συνεργάζεται με το περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα» και εκδίδει την ποιητική σύνθεση « ο σύντροφός μας ο Νίκος Ζαχαριάδης».
1948-52 Εξορίζεται στη Λήμνο, στη Μακρόνησο, στον Αϊ-Στράτη, στην Ικαρία. «Ποιός να το πει πως βρίσκονται οι μισοί κάτου απ’ το χώμα/ κ’οι άλλοι μισοί στα σίδερα;»(Ρωμιοσύνη) .Απολύεται μετά από διαμαρτυρίες διανοουμένων του εξωτερικού Άραγκον, Νερούδα, Πικάσο κ.α.). Συνδέεται με το νεοσύστατο κόμμα της ΕΔΑ και συνεργάζεται με την εφημερίδα «Αυγή». 1953-55 Παντρεύεται την γιατρό Γαρυφαλιά Γεωργιάδου, το 1955 γεννιέται η μονάκριβη κόρη του Ελευθερία. «Κοριτσάκι προχθές γεννήθηκες εσύ, χτες η μητέρα σου κι εγώ...»
1955-56 Ο Γιάννης Ρίτσος τιμάται με το Α κρατικό βραβείο ποίησης για τη συλλογή του «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» η οποία μεταφράστηκε σε 20 γλώσσες. Ο Ρίτσος ταξιδεύει στη Σοβιετική Ένωση(ανταποκριτής της Αυγής). 1958 Διώκεται ποινικά μαζί με άλλους για το αφιέρωμα της «Επιθεώρησης Τέχνης» στα σαραντάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ταξιδεύει στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία.
1960 Εκδίδεται σε δίσκο ο «Επιτάφιος» μελοποιημένος από το Μίκη Θεοδωράκη.
1962 Ταξιδεύει ξανά στη Ρουμανία όπου γνωρίζει τον Ναζίμ Χικμέτ. Ταξιδεύει στην Τσεχοσλοβακία, στην Ουγγαρία και στην Ανατολική Γερμανία. 1964 Υποψήφιος της ΕΔΑ στις εκλογές ,δεν εκλέγεται.
1966 Ταξιδεύει στην Κούβα. Κυκλοφορεί σε δίσκο η «Ρωμιοσύνη» μελοποιημένη από το Θεοδωράκη. 1967 Απριλιανή δικτατορία. Ο Γ.Ρίτσος εξορίζεται στη Γυάρο, Λέρο και Σάμο(κατ’οίκον περιορισμός) ως το 1970. 1968 Στέλνει κρυφά στη Γαλλία το «Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα» και τα «Δεκαοχτώ Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας», που τα μελοποιεί ο Θεοδωράκης ,ο οποίος βρίσκεται στη Γαλλία και τα παρουσιάζει σε συναυλίες. 1970 Μέλος της «Ακαδημίας Επιστημών και Γραμμάτων» του Μάιντς(Δ.Γερμανία). 1972 Βραβείο ποίησης της Μπιενάλε του «Knocke» (Βέλγιο). 1973 Συμμετέχει στις διαδηλώσεις οικοδόμων και φοιτητών στο Πολυτεχνείο. 1974 Βραβείο Ντιμιτρόφ (Βουλγαρία). Για το Πολυτεχνείο «Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο μικρόφωνο, κ’η φωνή τους ακόμα Αδέλφια, Αδέλφια...»(Το σώμα και το αίμα) 1975 Γνωρίζει διεθνείς τιμές και διακρίσεις. Αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης . προτείνεται για Νόμπελ. 1976 Βραβείο «Taormina», Κατάνια Ιταλίας. 1977 Βραβείο Λένιν για την ειρήνη, μέλος της Ακαδημίας Μαλλαρμέ (Γαλλία). 1978-87 Επίτιμος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Μπέρμιγχαμ (Αγγλία), 1979 το βραβείο (Διεθνές Βραβείο Ειρήνης για τον Πολιτισμό), 1984 διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. 1990 Πεθαίνει στην Αθήνα και ενταφιάζεται στη Μονεμβασιά.

Εργογραφία
ΠοίησηΤρακτέρ, 1934
Πυραμίδες, 1935
Επιτάφιος,1936
Το τραγούδι της αδελφής μου, 1937
Εαρινή συμφωνία, 1938
Η Ρωμιοσύνη, 1945
Γειτονιές του κόσμου,1949
Σονάτα του Σεληνόφωτος,1956
Η αρχιτεκτονική των δεύτερων,1958
Οι γερόντισσες και η θάλασσα, 1959
Ποιήματα - α τόμος,1961
Ποιήματα - β τόμος,1961
Κάτω απ τον ίσκιο του βουνού, 1962
12 ποιήματα για τον Καβάφη, 1963
Μαρτυρίες Α, 1963
Ποιήματα - γ τόμος, 1964
Φιλοκτήτης, 1965
Ορέστης, 1966
Μαρτυρίες Β, 1966
Οστραβα, 1967
Πέτρες, επαναλήψεις, κιγκλιδώματα, 1972
Ισμήνη, 1972
Η επιστροφή της Ιφιγένειας, 1972
Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, 1973
Γκρογκάντα, 1973
Καπνισμένο τσουκάλι, 1974
Ποιήματα - δ τόμος, 1975

ΠεζογραφίαΜια γυναίκα πλάι στη θάλασσα
Πέρα απ τον ίσκιο των κυπαρισσιών
Τα ραβδιά των τυφλών
Αρίοστος ο Προσεχτικός
Τί παράξενα πράματα
Με το σκούντημα του αγκώνα
Ο λόφος με το συντριβάνι
Ισως να ναι κι ετσι
Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς
Οχι μονάχα για σένα
Σφραγισμένα μ'ένα χαμόγελο
Λιγοστεύουν οι ερωτήσεις
Ο Αρίοστος αρνείται να γίνει Άγιος

Ανακτήθηκε από το "http://pedia.elogos.gr

Δείτε: http://www.youtube.com/watch?v=Ml9vXQecaPE
Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,

σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου

οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου.

H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.

Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.

Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους.

Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,

μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους

σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκιτο ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους

το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό

κι έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους

σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο

όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένεια τους

όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους

όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.

ΔΙΛΟΦΟ, ένα άγνωστο στολίδι στα Ζαγοροχώρια!...

Με την προτροπή ενός φίλου που με διαβάζει αλλά δεν γράφει στο διαδίκτυο, είπα να γράψω καμμιά πρόταση για ταξίδι. Άλλωστε κάθε χρόνο κάνω κάμποσα, κυρίως σε μέρη όχι τόσο γνωστά αλλά κατά την γνώμη μου πολύ όμορφα. Φθινόπωρο έχουμε, χειμώνας μπαίνει και δεν νομίζω πως πρέπει να περιμένουμε το επόμενο καλοκαίρι ή έστω τα Χριστούγεννα που έρχονται για να πάμε κάπου. Με καλή παρέα, λίγα χρήματα και σωστή οργάνωση μπορούμε να περάσουμε υπέροχα διήμερα και τριήμερα. Η Ελλάδα διαθέτει πάρα πολλές απίστευτες τοποθεσίες!
Μία από αυτές είναι το Δίλοφο στα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου. Έχω πάει τρεις φορές και δεν τα χορταίνω. Ολόκληρη η περιοχή στο Ζαγόρι είναι μαγεία, πιστέψτε με, με ομορφότερο χωριό το Δίλοφο! Λες και δεν το έχει αγγίξει ο χρόνος. Χωρίς αυτοκίνητα (δεν έχουν πρόσβαση), και χωρίς την "φασαρία" του πιο διάσημου χωριού σε όλο το πρώην "βιλαέτι" Πάπιγκου (Μεγάλου και Μικρού), το συγκεκριμένο χωριό σε μαγεύει και σου δίνει την αίσθηση ότι ο χρόνος εκεί, έχει σταματήσει.
Το Δίλοφο* βρίσκεται στο Κεντρικό Ζαγόρι και είναι ένα απ’ τα καλύτερα διατηρημένα χωριά του. Χτισμένο αμφιθεατρικά, στα πόδια δύο κατάφυτων από βελανιδιές λόφων, από όπου πήρε και το όνομα του, σε υψόμετρο 880 μέτρων, απέχει 32 χλμ. από τα Γιάννενα. Το παλαιότερο όνομα του ήταν Σωποντσέλι. Ήταν συγκροτημένος οικισμός από το 540 μ.Χ., όπου τα σπίτια ήταν διασκορπισμένα σε μεγάλη έκταση. Απομεινάρια από αυτά τα κτίσματα υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας, ενώ το εκκλησάκι της Παναγιάς που αποτελεί σήμερα ένα ερημικό ξωκλήσι, χαμένο μέσα στην πυκνή βλάστηση, αποτελούσε πριν από μερικούς αιώνες το σημείο αναφοράς των κατοίκων και το κέντρο των άλλοτε οικισμών. Tο χωριό προσφέρει ένα ταξίδι στο χρόνο, καθώς έχουν γίνει λίγες επεμβάσεις στη δομή και την αρχιτεκτονική του από τις αρχές του αιώνα μας. Στα αξιοθέατά του περιλαμβάνονται πέτρινες βρύσες, αρχοντικά σπίτια (ανάμεσα τους και το ψηλότερο σπίτι στο Ζαγόρι, 13.5 μ. ύψος, στην είσοδο του χωριού), τα λιθόστρωτατα καλντερίμια που είναι άριστα διατηρημένα, τα πολυάριθμα ξωκλήσια.
Χιλιομετρικές Αποστάσεις:
Δίλοφο - Γιάννενα: 32 χλμ.
Δίλοφο - Πάπιγκο: 35 χλμ.
Δίλοφο - Μέτσοβο: 90 χλμ.
Δίλοφο- Κόνιτσα: 40μ.
Ειλικρινά η περίπτωση αυτού του χωριού αξίζει να μπεί σε άμεση προτεραιότητα σας για φέτος. Ακούστε με και δεν θα χάσετε!
* Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με την μηχανή μου, τον Ιανουάριο του 2007.

Vicky Cristina Barcelona: μια θαυμάσια ταινία!...

Νομίζω πως αξίζει τον κόπο να γράψω λίγες γραμμές για την νέα ταινία του υπέροχου Γούντι Άλλεν που είδα πριν δύο Κυριακές.

Ένας Γούντι που αιφνιδιάζει ακόμα κι αυτούς τους πιστούς θαυμαστές του ευχάριστα για το πώς εξελίσσει τη δουλειά του χωρίς να χάνει καθόλου από την μαγεία της τέχνης του. Προσωπικά δε πιστεύω ότι με αυτό το έργο, το τρομερό "παιδί" του αμερικάνικου σινεμά, απόκτησε περισσότερους οπαδούς.Γιατί κι αν ακόμα υπάρχουν πολλοί που θα τον κατηγορήσουν για άστοχες προσπάθειες στο παρελθόν σε δραματικές ή αστυνομικές ταινίες, νομίζω πως πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο προικισμένος αυτός σκηνοθέτης γράφει εξαιρετικά καλά.

Στην τελευταία του αυτή κινηματογραφική προσπάθεια, μας μεταφέρει σε ένα υπέροχο ζωντανό "σκηνικό" που δεν είναι ούτε η Νέα Υόρκη ούτε το Λονδίνο αλλά η θαυμάσια καλοκαιρινή Βαρκελώνη που από μόνο του αποτελεί έναν από τους λόγους για να δει κάποιος την ταινία. Ο επόμενος λόγος είναι ο τρόπος που παρουσιάζει αυτός ο αιώνια "έφηβος" το άγαπημένο του θέμα: τον έρωτα και την αγάπη. Ο τρίτος λόγος οι εξαιρετικές ερμηνείες. Μέσα από μια ρομαντική κομεντί σε ύφος σοφιστικέ με ενίοτε ξεκαρδιστικές σκηνές, ξεδιπλώνεται μια λαμπερή πρωταγωνιστική τετράδα που κινείται ανάμεσα στην αναζήτηση της αληθινής αγάπης και του εφήμερου σεξ και με την αίσθηση της ειρωνίας να αγκαλιάζει τις σχέσεις τους μεταξύ τους. Ο δυναμικός μάλιστα "ερχομός" της Πενέλοπε Κρουζ -με καταιγιστική είναι αλήθεια, ερμηνεία- βάζει τα πράγματα που αφορούν τα άλλα τρία κεντρικά πρόσωπα του έργου, στη θέση τους. Κι αυτό γιατί μέχρι τότε εκείνα πελαγοδρομούν ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω τους, στη λογική και το ένστικτο τους. Και η λύση που δίνει σε κάθε αισθηματικό αδιέξοδο είναι: το πάθος!

Η υπόθεση του έργου ξεκινά κάπως έτσι:

Η Βίκι και η Κριστίνα, δύο Αμερικανές φτάνουν στη Βαρκελώνη για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Οταν ένας Ισπανός ζωγράφος και γόης τις προσκαλέσει στο εξοχικό του για ένα σαββατοκύριακο, θα τον ερωτευτούν διαδοχικά και η φιλία τους θα δοκιμαστεί. Μέχρι τη στιγμή που θα κάνει την εμφάνισή της η πρώην σύζυγος του ζωγράφου...

Δείτε τη, αξίζει!...

Πληροφορίες:

Ρομαντική κομεντί – Αμερική /Ισπανία 2008

Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν

Σενάριο: Γούντι Άλεν

Πρωταγωνιστούν: Ρεμπέκα Χολ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Χαβιέρ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Πατρίτσια Κλάρκσον, Κέβιν Νταν, Κρις Μεσίνα.

Αφήγηση: Κρίστοφερ Έβαν Γουέλς

Διάρκεια: 96’

http://www.vickycristina-movie.com/