Δονούσα, ένας ξεχασμένος παράδεισος. Παντού η Ελλάδα κρύβει απίστευτες ομορφιές. Όμως το καλοκαίρι πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω σε μικρά νησάκια. Σε μικρούς κρυμμένους "παραδείσους"! Καλές δακοπές σε όλους!...
Οι φωτογραφίες είναι δημιουργία ενός καλού φίλου και μεγάλου ταλέντου. (Κλικάρετε πάνω τους για να τις δείτε πολύ μεγαλύτερες.)
"Τα νερά εδώ έχουν ένα υπέροχο βαθυγάλαζο χρώμα, είναι δε τόσο βαθιά που είναι αδύνατο να αγκυροβολήσει πλοίο. Καμιά άγκυρα δε μπορεί να φτάσει ως τον πάτο της θάλασσας. Πολλοί ταξιδιώτες προσπαθησαν μάταια να ρίξουν άγκυρα, δένοντας το ένα σκοινί με το άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν το σκοινί αυτό να γίνεται τόσο βαρύ που ήταν αδύνατο να το συγκρατήσουν και τελικά τους ξέφευγε από τα χέρια. Το κέντρο του νησιού λέγεται Απάνω Θήρα*. Τα σπίτια της είναι όπως στην Απάνω Μεριά**, είναι όμως κτισμένη ψηλότερα. Στην Απάνω Θήρα οδηγεί ένας αρκετά φαρδύς δρόμος, μάλλον μια δρομόσκαλα που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Όλα τα σπίτια μοιάζουν με εκκλησάκια, γιατί η στέγη τους είναι θολωτή και το κάθε δωμάτιο έχει τη δική του κάμαρα. Αυτός ο τρόπος κατασκευής οφείλεται στο ότι χρησιμοποιείται ως οικοδομικό υλικό το κυρτό ξύλο της συκιάς, του μόνου δέντρου που υπάρχει στο νησί. Επίσης ένας άλλος λόγος είναι ότι τα θολωτά σπίτια είναι δροσερά και περισσότερο ανθεκτικά στις σεισμικές δονήσεις που είναι πολύ συχνές στο νησί αυτό. Σε ολόκληρο το νησί δεν υπάρχει ούτε μια πηγή και οι κάτοικοι έχουν μόνο βρόχινο νερό που συγκεντρώνεται σε μεγάλες δεξαμενές, πολύ βαθειές. Οι κάτοικοι ήταν καλοσυνάτοι και μας χαιρετούσαν σα να γνωριζόμαστε από παλιά. Οι δρόμοι είναι στενοί αλλά καθαροί. Παντού πλακόστρωτα από μαύρο μάρμαρο, λάβα στην ουσία δηλαδή γιατί, όπως είναι γνωστό, το νησί είναι ηφαιστειογενές. Τα σπίτια είναι κτισμένα από αυτό το μαύρο πέτρωμα και από θηραϊκή γη που έχει λευκό χρώμα. Έτσι μοιάζουν να είναι πιτσιλωτά. Στο εσωτερικό, το πάτωμα είναι πάλι από θηραϊκή γη, κατάλευκο και πολύ όμορφο. Την ώρα της λειτουργίας τόσο οι καθολικοί που είναι περίπου 600, όσο και οι Έλληνες, πήγαν ο καθένας στις δικές του εκκλησίες..."
"Η Χώρα της Πάρου ή Παροικιά, είναι κτισμένη χαμηλά, στην παραλία, και όταν την βλέπει κανείς από τη θάλασσα, δεν κάνει καμία ιδιαίτερη εντύπωση. Στο εσωτερικό όμως οι δρόμοι της είναι πολύ πιο πρόσχαροι από αλλού. Κάθε σπίτι έχει έναν εξώστη που τον αγκαλιάζει και μια κληματαριά. Είναι πολύ όμορφο και συγχρόνως εμποδίζει το δυνατό ήλιο να μπαίνει στα δωμάτια. Μαζεύονται όμως πολλές μύγες και κουνούπια. Δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Λίγο πιο έξω από τη Χώρα, ο δρόμος είναι όμορφος, γεμάτος αμπέλια, ελαιόδεντρα και συκιές. Υπάρχουν και αρκετοί ανεμόμυλοι... "
Αν και έχω αρχίσει από καιρό τις εβδομαδιαίες μου "αποδράσεις", έφτασε ο καιρός να λείψω για περισσότερο διάστημα. Κατά την διάρκεια όμως της απουσίας μου θα στείλω κάποιες "ανταποκρίσεις" καθώς και 2-3 ποστάκια-αφιερώματα ή ότι άλλο σημαντικό προκύψει. Βέβαια για κάποιο καιρό αναμένεται να "κατεβάσω διακόπτες".
Καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές σε όλες και όλους σας. Κι όσοι δεν πάτε κάπου, να περάσετε καλά ότι κι αν κάνετε. Μέσα από την καρδιά μου, να είστε πάντα καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας!...
Πρόκειται για το γυναικείο "είδωλο" μου στη λατινοαμερικάνικη μουσική. Γυναικάρα με τα όλα της, με πάθος για τη ζωή, το χορό και κυρίως το τραγούδι έως το τέλος του βίου της.
Η Κουβανέζα Celia Cruz* (Σίλια Κρούζ), το αστέρι της σάλσα, σπούδασε τραγούδι και θεωρία της μουσικής στο ωδείο της Αβάνα, ξεκινώντας την καριέρα της στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.Η μουσική αποτέλεσε μέρος της ζωής της από τα παιδικά της χρόνια, αλλά η μουσική της καριέρα προέκυψε μάλλον κατά τύχη. Έχοντας 13 αδέλφια, η Cruz τραγουδούσε για να κοιμίζει τους αδελφούς της, και ο κόσμος στεκόταν στην πόρτα όταν άκουγε την φωνή της, ώσπου ο ξάδερφος της πρόσεξε ότι έχει ταλέντο. Τραγούδησε ένα ταγκό σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό και βραβεύτηκε. Μια καριέρα γεννιόταν.Το πρώτο βραβείο για το ταλέντο της το κέρδισε το 1947, στην πατρίδα της την Αβάνα. Λίγο μετά, γράφτηκε στο Εθνικό Ωδείο Μουσικής, όπου σπούδασε θεωρία της μουσικής, τραγούδι και πιάνο. Σύντομα τη μουσική της την ζητούσαν στο ραδιόφωνο, σε ταινίες και στην τηλεόραση.Στην αρχή της δεκαετίας του ’50, έγινε μέλος του συγκροτήματος La Sonora Matancera και μαζί έγραψαν μερικά από τα πιο αλησμόνητα κεφάλαια της Αφροκουβανέζικης μουσικής. Στις 15 Ιουλίου 1960 έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου συνέχισε να γράφει ιστορία. Εκείνη τη δεκαετία, ηχογράφησε αρκετούς δίσκους, με το μαέστρο Τito Puente και μαζί ξύπνησαν το ενδιαφέρον για τη σάλσα σε Αγγλόφωνα και Ευρωπαικά ακροατήρια, με τραγούδια όπως το La Bamba. Αυτό το φαινόμενο ήταν γνωστό ως «η Σάλσα της δεκαετίας του ’70». Ξεχωριστές συνεργασίες της με άλλους μουσικούς ήταν με τον Τζώνυ Πατσέκο, το Γουίλι Κόλον και τους Φάνια Ωλ Σταρς.Τιμήθηκε με αστέρια και το όνομά της δόθηκε σε οδούς σε κάποιες από τις πολυσύχναστες λεωφόρους του κόσμου. Το 1987 το Χόλιγουντ της αφιέρωσε ένα αστέρι στο Walk of fame. Χρόνια μετά, η calle ocho του Μαϊάμι μετονομάστηκε σε οδός Celia Cruz και το 1991 η ίδια πόλη της αφιέρωσε και αυτή ένα αστέρι. Μια τιμή που της έχει επίσης απονεμηθεί από το Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα και την Πλάζα Γκαλερία στην πόλη του Μεξικού. Αν και κέρδισε πολλές διακρίσεις, η δεκαετία του ’90 ήταν μια ιδιαίτερη περίοδος στην καριέρα της. Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν της απένειμε Βραβείο για επιτεύγματα ζωής, η Κολομβία της απένειμε το Προεδρικό Μετάλλιο των τεχνών και ο δήμος του Σαν Φρανσίσκο ονόμασε την 25η Οκτωβρίου 1997 «ημέρα της Celia Cruz».Αλλά αναμφίβολα, μια από τις πιο αξέχαστες στιγμές στη ζωή της ήταν το 1994, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπίλ Κλίντον, τη δέχθηκε στο Λευκό Οίκο και της απένειμε την υψηλότερη τιμές που μπορεί να αποδοθεί σε έναν καλλιτέχνη στις ΗΠΑ : το βραβείο του Εθνικού Κληροδοτήματος για τις Τέχνες.Η Cruz μες τολμηρό φωνητικό έλεγχο, πάθος και αυτοσχεδιαστικό ταλέντο, είχε πλέον γίνει συνώνυμη με τη σάλσα και την κουβανέζικη μουσική κουλτούρα. Ηχογράφησε σχεδόν 75 δίσκους και κέρδισε αρκετούς επαίνους, μεταξύ τους και ένα Γκράμι. Επιλέχθηκε για την ταινία που βασίστηκε στο μυθιστόρημα «Οι Μάμπο Κίνγκς παίζουν τραγούδια της αγάπης», πλάι στον βασιλιά του μάμπο Τίτο Πουέντε. Η συνεργασία της με τον Πουέντε ξεκίνησε ήδη τη δεκαετία του ’50, ενώ ήταν ακόμη στην Κούβα.Δεν είναι σαφές πότε ακριβώς άρχισαν να την αποκαλούν «βασίλισσα της Σάλσα», αλλά έφερε αυτόν τον τίτλο με αρχοντιά και τιμή. Η Celia συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της μουσικής όπως με : την Dionne Warwick , την Patty Lambel, τον David Burn, την Gloria Estefan κτλ…Η φωνή της, το ταλέντο της και το χάρισμά της μαζί δημιούργησαν μια από τις πιο εντυπωσιακές πορείες επιτυχιών της μουσικής βιομηχανίας. Πολλοί από τους δίσκους της έγιναν χρυσοί και πλατινένιοι. Προτάθηκε για τα GRAMMY AWARDS (Βραβεία Γκράμι) 12 φορές και κέρδισε το πρώτο της το 1989.Στη Celia Cruz απονεμήθηκαν τιμής ένεκεν πτυχία από το πανεπιστήμια Γέηλ, Φλόριντα Ιντερνάσιοναλ και Μαϊάμι. Εμφανίστηκε σε 10 ταινίες, μια από τις πιο πρόσφατες ήταν βέβαια το Μάμπο Κίνγκς.Η Cruz απεβίωσε στις 16 Ιουλίου του 2003 εξαιτίας καρκίνου στον εγκέφαλο, σε ηλικία 78 ετών. Άφησε πίσω της μια κληρονομιά με σπουδαία επιρροή στη μουσική όλης της Λατινικής Αμερικής.
* το κείμενο είναι μετάφραση από ξένο (σχετικό με το θέμα) ιστότοπο.
Απολαύστε την εδώ με τον ανεπανάληπτο Τίτο Πουέντε...
Σαν εχθές 17 Ιουλίου 1959, πέθανε μια ντίβα της τζαζ μουσικής.
Αυτό εδώ είναι ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη της:
Το πραγματικό της όνομα δεν ήταν ούτε Μπιλι ούτε Χολιντει, αλλά Ελεονόρα Φέιγκαν Γκόου, απόγονος μιας παράνομης επιμειξίας μεταξύ μιας μαύρης σκλάβας κι ενός Ιρλανδού γαιοκτήμονα που την είχε υπό την επίβλεψη του. Οι γονείς της ήταν αντίστοιχα 15 και 17 όταν την απέκτησαν. Άλλα ήθη κι άλλα έθιμα για την Αμερική των μαύρων της εποχής του Μεσοπολέμου. Ο πατέρας της Κλαρενς Χολιντει ηταν κιθαρίστας στην ορχήστρα του Φλετσερ Χεντερσον, πότης και γυναικάς. Εγκατέλειψε την συζυγική εστία άμα τη γεννήσει της μικρής Ελεονόρα, αφήνοντας την στο έλεος της ανεύθυνης μητέρας της Σειντι, η οποία δεν αποτέλεσε και το καλύτερο δυνατό παράδειγμα γι’ αυτήν. Η μικρή μεγάλωσε σχεδόν ολομόναχη, ποτέ δεν γνώρισε την αποδοχή και την αγάπη από κανέναν γύρω της και διαμόρφωσε μια προσωπικότητα αφενός αυτόνομη, αλλά εξαιρετικά αυτοκαταστροφική και ευάλωτη.«Ποτέ δεν είχα την δυνατότητα να παίξω με τις κούκλες όσο ήμουν μικρή. Άρχισα να δουλεύω όταν ήμουν 6 ετών». Όταν έφτασε 10 χρόνων, το 1925, ένας γείτονας την βίασε. Το δικαστήριο έδειξε επιείκεια απέναντι του, αλλά όχι απέναντι στη μικρή υιοθετώντας την λογική «γυναίκα (;;;) είναι, εκείνη τον προκάλεσε». Είπαμε, άλλα ήθη, πόσο μάλλον όταν η κατηγορούμενη δεν έχει ίδιο χρώμα δέρματος με αυτό του δικαστή. Το δικαστήριο την έστειλε εσώκλειστη σε ένα Παρθεναγωγείο, το οποίο εγκατέλειψε λίαν συντόμως γιατί η μητέρα της από την Νέα Υόρκη όπου βρισκόταν την διεμήνυσε ότι η οικογένεια χρειαζόταν χρήματα. Η Ελεονόρα κατέληξε -άγνωστο πως– στον οίκο ανοχής της Αλις Ντιν στην γενέτειρα της, την Βαλτιμόρη, προσφέροντας από την τρυφερή κιόλας ηλικία των 12 τις υπηρεσίες της σε κυρίους όλων των φυλών, των εθνικοτήτων και των ηλικιών. Είναι η εποχή που η –σωματώδης και υπερανεπτυγμένη για τα δεδομένα της ηλικίας της –Ελεονόρα υιοθετεί το όνομα Μπιλι, λόγω της αγάπης που έτρεφε για την –λευκή- ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Μπιλι Νταβ και στα διαλείμματα της δουλειάς της ακούει μανιωδώς τζαζ και ραγκταιμ μουσική στο παλιό γραμμόφωνο. Ενίοτε κάθε Δευτέρα βράδυ που οι οίκοι ανοχής είχαν ρεπό, ανέβαινε στις πίστες των τοπικών νυχτερινών κέντρων, έπαιρνε το μικρόφωνο και τραγουδούσε τα τραγούδια της Μπεσι Σμιθ και της Εθελ Γουοτερς.
Η ζωή της αλλάζει ξαφνικά όταν μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και αρχίζει τις οντισιόν σε μικρά και περισσότερο γνωστά κλαμπ του Μεγάλου Μήλου. Ο Μύθος λέει ότι κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης της για χορεύτρια στο κλαμπ Pod & Jerry's ο ιδιοκτήτης, απογοητευμένος από τις επιδόσεις της άχαρης, πανύψηλης και ευτραφούς 18χρονης, της πρότεινε να τραγουδήσει κάτι μπας και σώσει τα προσχήματα. Τη στιγμή που από το λαρύγγι της βγήκαν οι πρώτες νότες του "Trav'lin All Alone" της πρότεινε αμέσως συμβόλαιο συνεργασίας. Και τότε εμφανίζεται ο Τζον Χαμοντ, αρθρογράφος της Αγγλικής εφημερίδας Μelody Maker και κυνηγός ταλέντων συν τοις άλλοις –και ο ίδιος άνθρωπος που κάποιες δεκαετίες αργότερα ανακάλυψε τον Μπόμπ Ντιλαν και τον Μπρους Σπρινγκστιν. Και την επιλέγει για να τραγουδήσει δίπλα στον ίδιο τον Βασιλιά του Σουίνγκ, τον Μπενυ Γκουντμαν. Είναι το σημείο που αρχίζει η καριέρα της κι επίσημα πια.Τα 4 πρώτα χρόνια της καριέρας της ηχογραφεί μαζί με τις ορχήστρες του Τεντυ Ουιλσον, του Αρτι Σω, εμφανίζεται στο Apollo Theatre ως πρώτο ονομα στην μαρκίζα και συμμετέχει με τον Ντιουκ Ελινγκτον στην εννιάλεπτη ταινία Symphony In Black, όπου ερμηνεύουν το κλασικό Rhapsody In Negro Life. Ο ρατσισμός όμως ακόμη κι όταν είσαι ένα εδραιωμένο όνομα της τζαζ είναι πανταχού παρών. Η παραμονή της στο διάσημο κλαμπ Famous Door στο πλευρό λευκών μουσικών αποδεικνύεται βραχύβια όταν της απαγορεύουν να συγχρωτίζεται με τους θαμώνες του μπαρ και της επιβάλουν να παραμένει σε χώρο που προορίζεται για άτομα της ίδιας με αυτήν απόχρωσης δέρματος. Ίδια κι απαράλλακτη η κατάσταση και στο Onyx Club που εμφανίζεται το Σεπτέμβριο του 1936 μαζί με τον βιολονίστα Σταφ Σμιθ. Το κοινό υποκλίνεται μπροστά στο ταμπεραμέντο της Μπιλι και ο Σμιθ, θορυβημένος από τις αντιδράσεις του κόσμου και φοβούμενος ότι η νεαρή τραγουδίστρια του κλέβει την παράσταση, την απολύει.
Η ζωή στο δρόμο την δεκαετία του ’30 ήταν σκληρή ακόμη και για τον πιο ακούραστο και σκληραγωγημένο άντρα μουσικό. Για μια γυναίκα ήταν ένας εφιάλτης. Για μια μαύρη γυναίκα όμως ήταν κάτι παραπάνω: κόλαση. Ίσως η χειρότερη στιγμή στην καριέρα της ηταν κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής περιοδείας της μαζί με τον Καουντ Μπεισι. Άτακτες ώρες παραστάσεων, ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης, έλλειψη προσωπικού χώρου, ταξίδια με ετοιμόρροπα λεωφορεία σε δρόμους ελληνικού επαρχιακού / νησιωτικού δικτύου. Το μοναδικό καλό πράγμα που συνέβη στη Μπιλι τα τέσσερα αυτά χρόνια ήταν η γνωριμία της με τον καλύτερο της φίλο, τον Λεστερ Γιανγκ, ο οποίος και την έδωσε το παρατσούκλι Lady Day. Η δεκαετία του ’40 μπήκε για την Μπιλι με τις καλύτερες προοπτικές: όλα τα καμπαρέ της Νέας Υόρκης την ήθελαν για πρώτο όνομα στις πιστές τους, αλλά το Cafe Society ήταν τελικά αυτό στο οποίο έγραψε ιστορία. Ένα πολυτελές κλαμπ στην περιοχή του Μανχάταν, ίσως το μοναδικό το οποίο επέτρεπε να βρίσκονται λευκοί και μαύροι στον ίδιο χώρο και το μέρος όπου για πρώτη φορά ακούστηκε το γνωστότερο τραγούδι της, το "Strange Fruit", ένα κομμάτι-κόλαφος ενάντια στο ρατσιστικό καθεστώς του Αμερικανικού Νότου –κι όχι μόνο. Είναι η εποχή όπου η προσωπική της ζωή βρίσκεται σε μια στοιχειώδη αρμονία και η Μπιλι έβγαινε στη σκηνή με τις χαρακτηριστικές λευκές γαρδένιες να μπλέκονται στα μακριά της μαλλιά υπό τη συνοδεία της ορχήστρας του Φρανκι Νιουτον. Μια πενταετία με σπουδαίες ηχογραφήσεις στην εταιρεία Decca - "Fine and Mellow", "God Bless the Child", "Lover Man", "Don't Explain," "Good Morning Heartache", "Ain't Nobody's Business If I Do,", "Them There Eyes", "Crazy He Calls Me."- αλλά και με πρωτοφανή εμπορική επιτυχία. Πρόλαβε ακόμη και να παίξει στην ταινία New Orleans, στο πλευρό του νεανικού της ειδώλου του Λουις Άρμστρονγκ, υποδυόμενη την μαύρη υπηρέτρια – ρόλος που μετέπειτα παραδέχτηκε ότι καθόλου δεν χάρηκε. Από το σημείο εκείνο κι έπειτα αρχίζει ο προσωπικός, καλλιτεχνικός και εμπορικός της κατήφορος.
Ήταν λίγο πολύ μόδα στο κύκλωμα των μουσικών της τζαζ η χρήση μαριχουάνας και λοιπών απαγορευμένων ουσιών. Το τέλος του πόλεμου βρίσκει τον Αμερικανικό υπόκοσμο απόλυτα εξοικειωμένο με ένα νέο ναρκωτικό, την ηρωίνη. Η Μπιλι δεν ήθελε και πολύ για να ενδώσει στον πειρασμό της δοκιμής, παρασυρμένη ίσως κι από την ταραχώδη προσωπική της ζωή. Βλέπετε, ο γάμος της με τον Τζιμι Μονρο είχε λήξει και ο άνθρωπος, ο οποίος λίγο μετά θα γινόταν δεύτερος σύζυγος της, ο τρομπετίστας Τζο Γκαι, ήταν για τα καλά χωμένος στο νέο αυτό ναρκωτικό. Η εξάρτηση της όσο πήγαινε και μεγάλωνε. Το Εθνικό Γραφείο Για Τα Ναρκωτικά ήταν καλά ενήμερο για το γεγονός αυτό και το Μάιο του 1947 η Κύρια συλλαμβάνεται στη Φιλαδέλφεια για κατοχή ηρωίνης και καταδικάζεται σε δεκάμηνη φυλάκιση -χωρίς αναστολή. Το χειρότερο δεν είχε έρθει ακόμη: το μητρώο της είχε ένα βαθύ μελάνωμα που της απαγόρευε την είσοδο της σε όλα τα κλαμπ και τα καμπαρέ της Νέας Υόρκης. Η Πρώτη Κύρια δεν είχε μέρος να τραγουδήσει. Πάλι καλά που βρέθηκε στο δρόμο της ο Τζον Λεβυ, ιδιοκτήτης του Ebony Club και κατόρθωσε να αποσπάσει από τις αστυνομικές αρχές την πολυπόθητη άδεια να εμφανιστεί στο μαγαζί του. Όταν όμως το επόμενο έτος οι Ομοσπονδιακοί πράκτορες την έπιασαν επ’ αυτοφώρω στο ξενοδοχείο της την στιγμή που κάπνιζε όπιο, το πήρε καλά απόφαση ότι δεν πρόκειται να ξανανέβαινε στο σανίδι, τουλάχιστον στην πατρίδα της. Η ευρωπαϊκή περιοδεία της το 1954 ήταν ίσως η τελευταία αξιοπρεπής παράσταση ενώπιον κοινού. Οι ηχογραφήσεις της στην νέα δισκογραφική της στέγη, την θρυλική Verve δεν έχουν την ποιότητα προηγούμενων στιγμών της. Αποπροσανατολισμένη από τη ρήξη με το σύζυγο της, την εξάρτηση της και τον ολοένα κι αυξανόμενο αλκοολισμό της, πέρασε μια σύντομη αναλαμπή με το "Fine and Mellow" του 1957 αλλά το τελευταίο της άλμπουμ Lady in Satin αποκαλύπτει την 43χρονη Μπιλι να ακούγεται σαν 73, να μασάει σχεδόν τις συλλαβές και αρκετές φορές να καταρρέει εν ώρα ηχογραφήσεων. Πέθανε τη Παρασκευή 17 Ιουλίου 1959 στο Δωμάτιο 6Α12 του Ξενοδοχείου Μετροπολιταν της Νέας Υόρκης. Στο πόδι της βρέθηκε δεμένο ένα σεβαστό χρηματικό πόσο, το οποίο είχε εισπράξει λίγες ώρες νωρίτερα από ένα ατζέντη ο οποίος θα είχε δικαίωμα να εκδώσει την αυτοβιογραφία της. Μπιλι Χολιντει: ανήλικη πόρνη, αλκοολική. ηρωινομανής, μεγάλη φωνή. Προπαντός όμως μια ακόμη χαμένη ψυχή.Για περαιτέρω διάβασμα: • Η Κυρία Τραγουδάει Τα Μπλουζ, Εκδόσεις Άγρα, μτφ. Ιουλία Ραλλίδη.
Το κείμενο που ακολουθεί το αφιερώνω σε μια σπουδαία τραγουδίστρια που περιμένω να επανέλθει στο προσκήνιο και να την χαρούμε κι από κοντά!... Η Amy Winehouse μία γυναίκα με πολύ συναίσθημα, μυστήριο, πόθο, πόνο και απίστευτη διαπεραστικότητα, στοιχεία τα οποία την κάνουν εξίσου αποδεκτή και αγαπητή στον κόσμο. Πρόκειται κατά την ταπεινή μου άποψη, για μία πολύ μεγάλη φωνή που έλειπε από την παγκόσμια μουσική σκηνή και που σίγουρα θα μείνει στην ιστορία. Μια φωνή τεράστια στο είδος της και μια γυναίκα που χωρίς να είναι ιδιαίτερα όμορφη, βγάζει ένα πλάσμα που πάλετται από θηλυκότητα και μια μυστική γοητεία. Η φωνή της, που θυμίζει έγχρωμες jazz τραγουδίστριες από άλλες εποχές, δεν είναι το μόνο ατού της. Η Amy είναι ένα τρελό τυπάκι που δεν κολλάει πουθενά και αυτό είναι το πιο αξιοπρόσεκτο πάνω της. Είναι τόσο επιρρεπής στα πάθη, όλων των ειδών, που εκτός από μπελάδες και μπλεξίματα της δίνουν και βιώματα τα οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να τα κάνει τραγούδια. Βγήκε πολύ μικρή στο "κουρμπέτι" αφού όταν ήταν δέκα χρόνων(!) έγινε μέλος του rap συγκροτήματος Sweet 'n' Sour το οποίο όμως πολύ σύντομα διαλύθηκε. Στα δώδεκα της, αφού ήταν ξεκάθαρη η κλίση της, οι γονείς της την έγραψαν σε μουσικό σχολείο από το οποίο ένα χρόνο μετά αποβλήθηκε, επειδή έδειξε ανάρμοστη συμπεριφορά και έκανε τρύπα στη μύτη της, κάτι που δεν επέτρεπαν οι κανονισμοί του σχολείου, γιατί από μικρή δεν ήταν από τα κορίτσια που συμμορφώνονται με κανονισμούς! Στα δεκατρία της πήρε την πρώτη της κιθάρα και στα δεκαέξι της ήταν ήδη επαγγελματίας τραγουδίστρια. Όταν ο φίλος της Tyler James έστειλε ένα demo της σε δισκογραφική εταιρία, ήταν η αρχή για την άνοδο προς την κορυφή της πιτσιρίκας Amy. Στα είκοσι της κάνει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά με το album "Frank" το οποίο ήταν κάτι σαν ζέσταμα για τη συνέχεια, αλλά ήταν και αυτό που την έβαλε στο παιχνίδι αφού πούλησε τρελά και της χάρισε πολλά βραβεία. Ο πανικός με την Amy έγινε μερικά χρόνια αργότερα, το 2006, με το επόμενο album της, το Back to Black, στο οποίο στίχοι και μουσική προσδιόριζαν απόλυτα την Amy, όπου αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι το αυθεντικό στοιχείο της soul λείπει από τη σημερινή μουσική και ο κόσμος το νοσταλγεί αισθητά. Αν προσέξει κανείς τη μουσική σύνθεση του δίσκου, πολύ εύκολα θα αμφιβάλλει και θα αναρωτηθεί για το αν έχει γραφτεί τίποτα μετά το 1967. Το πρώτο single που έκανε και την Amy Winehouse ευρέως γνωστή είναι το Rehab. Ένα κοκτέιλ στοιχείων που το καθιστά classic της εποχής μας: η ζωντάνια που θυμίζει Motown, οι παραγωγοί-εγγύηση Mark Ronson και Salaam Remi, τα πληθωρικά και δυναμικά φωνητικά που φέρνουν κάτι λίγο από Lauryn Hill, λίγο από Beth Gibbons και λίγο Etta James και όλα αυτά μαζί με μοντέρνους στίχους, στους οποίους περιγράφεται η απιστία, ο εθισμός σε ουσίες αντί σε σύντροφο και η ανεξαρτησία/φεμινισμός (“I am my own man”). Ποιος θα τολμούσε να της πάει κόντρα; Στο "Rehab", περιγράφει την άρνηση της (που ήταν πραγματική) να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Δεν φοβάται να δείξει ποια είναι ούτε να πει πως δεν είναι τέλεια και ότι έχει τα δικά της ελαττώματα. Και μόνο που ακούει κανείς από μια 22χρονή κοπέλα στίχους του στυλ "What kind of fuckery is this?" και "You made me miss the Slick Rick gig", δεν μπορεί να μην του κινηθεί η περιέργεια να θέλει να μάθει κάτι παραπάνω γι’ αυτή. Να σημειώσουμε ότι το ντεμπούτο της πριν 3 χρόνια μπορεί να μην έκανε παγκόσμια και αντίστοιχη επιτυχία αλλά σίγουρα δεν επικεντρώθηκε στην προσωπικότητα της περισσότερο από ότι στις μουσικές ικανότητες της. Το 2003 ήταν υποψήφιο για 2 Brit Awards, ενώ με το Back to Black φέτος έκλεψε, όχι μόνο τη παράσταση, αλλά και τον τίτλο της χρονιάς( ουσιαστικά μέσα από τα χέρια της Lilly Allen). Τα θέματα που πρωταγωνιστούν στους στίχους δεν είναι άλλα παρά ανησυχίες της ηλικίας της- είναι νέα, άχαρη, ερωτεύεται, ποθεί, αγαπά και απατά. Από το ‘Just Friends, μέχρι το "You Know I'm No Good", συμπεραίνει κανείς ξεκάθαρα ότι η star προειδοποιεί για τη προβληματική προσωπικότητα της. Παρ’ όλο που αναγνωρίζει τα λάθη της, αρνείται να αλλάξει και απλά κάθεται και υποφέρει για της αμαρτίες της. Αυτό είναι το μήνυμα που περνάει. Στο πιο δυνατό κομμάτι από όλα, το "You Know I'm No Good", με πλήρη αυτογνωσία, δηλώνει ότι κορόιδεψε τον εαυτό της σε πράγματα που είχε υποσχεθεί να κάνει, όπως ήξερε κιόλας ότι θα κάνει. Ξέρει ότι τα πάθη της είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφικά, αφού έχει μπει και βγει από τα κέντρα αποτοξίνωσης αρκετές φορές. Στο δεύτερο μισό ο δίσκος χάνει λίγο τη μαγεία που δημιούργησε στην αρχή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ξεθωριάζει η γοητεία της φωνής της. Απλά δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να σ’ εντυπωσιάσει περισσότερο από τα πρώτα, είναι πάνω κάτω όλα στο ίδιο μοτίβο. Αν παρακολουθήσει κανείς την Amy Winehouse να ερμηνεύει κάποιο απ’ τα κομμάτια της, ίσως στιγμιαία να μπερδευτεί μ’αυτό που θα δει: Μια αδυνατούλα άχαρη και τσατισμένη έφηβη, με τη φωνή μιας 40άρας μαύρης γυναίκας από το Brooklyn. Είναι σίγουρα μαγευτικό θέαμα και αναμφισβήτητα ξεχωριστό. Η Amy Winehouse πληρεί όλες τις προϋποθέσεις που την καθιστούν μοντέρνα soul diva. Έχει επιβλητική φωνή, εντυπωσιακή εμφάνιση και δυναμική προσωπικότητα. Η προσωπικότητα που βγάζει προς τα έξω μπορεί να είναι το μεγαλύτερο ατού της αλλά ταυτόχρονα και ο χειρότερος οιωνός. Ας ελπίζουμε ότι οι καταχρήσεις και οι αλλοπρόσαλλες εμφανίσεις οφείλονται στο νεαρό της ηλικίας της και πως αυτού του είδους οι συμπεριφορές δεν θα επηρεάσουν το κύρος της και τον επαγγελματισμό της. Είναι μεγάλη αξία να αποκαλείται μία καλλιτέχνης soul diva και θα πρέπει να τιμήσει τον τίτλο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παρά τις περιπέτειες και τους μπελάδες που συνηθίζει να μπλέκει, τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει την αξία της φωνής της. Αν την πετύχεις σε κάποιο σταθμό δυνάμωσε την ένταση, αλλά καλύτερα τρέξε για το CD της και απόλαυσε το!
BACK TO BLACK
Απίστευτη εσωτερική δύναμη διαθέτει ο άνθρωπος, τόση που δεν μπορείς να το φανταστείς. Το διαπιστώνεις μόνο όταν δοκιμάζεσαι στα δύσκολα. Κι είναι πάρα πολλά τα άτιμα. Και για να τα αντιμετωπίσεις αναγκάζεσαι πολλές φορές να παραστήσεις ότι είσαι άλλος, ότι δεν είσαι ο ίδιος σου ο εαυτός. Οργανώνεις την άμυνα σου για να αντέξεις και ντύνεσαι ένα σκληρό περίβλημα για να αποφύγεις τον πόνο που σου προκαλούν οι άλλοι άνθρωποι και οι συν αυτώ καταστάσεις. Δείχνεις απ' εξω ότι είσαι σκληρός, σιδερένιος ή από ατσάλι, ότι δε λυγάς ποτέ, ενώ κατά βάθος είσαι από ζυμάρι, ένα εύπλαστο ζυμαράκι. Καμώνεσαι ότι δεν σε επηρεάζει τίποτα και εσύ μέσα σου υποφέρεις. Προσποιείσαι ότι όλα πάνε καλά κι εσύ μέσα σου ματώνεις. Γελάς και από μέσα σου κλαις. Παριστάνεις τον γενναίο χαρακτήρα και από μέσα σου φοβάσαι. Φωνάζεις ότι είσαι ανίκητος και μέσα σου σιγοψιθυρίζεις την ήττα σου. Κι όμως μ' αυτά και μ' αυτά τα καταφέρνεις στο τέλος. Καταφέρνεις να πετύχεις αυτό που θέλουν όλοι οι άλλοι να βλέπουν: έναν δυνατό άνθρωπο. Εσύ όμως νοιώθεις τόσο αδύνατος. Και υπομένεις. Υπομένεις τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, υπομένεις τη χυδαιότητα, υπομένεις την αναξιοπρέπεια, υπομένεις την αχαριστία, υπομένεις...Νοιώθεις διαφορετικός, προσπαθείς να προσαρμοστείς, συμμετέχεις, κάνεις κουράγιο...Όμως χάνεται ο αυθορμητισμός σου, καταρρακώνεται το μέσα σου, ελαττώνεται το είναι σου, τραυματίζεται η ψυχή σου, πληγώνεται η καρδιά σου. Ψυχή...δέν υπάρχει ψυχή. Καρδιά...δεν υπάρχει καρδιά. Μόνο ύλη υπάρχει. Παραδίδεις το πνεύμα σου. Και ξαφνικά κάτι γίνεται που σε ξεγελάει. "Θα φτιάξουν τα πράγματα" λες. Πας πάλι από την αρχή, πάλι καινούργιες ελπίδες, πάλι καινούργια όνειρα. Αλλά φευ, μετά από λίγο καιρό και μάλιστα σύντομο, πάλι πικραίνεσαι. Και ξανά κάνεις τον σκληρό ενώ δεν είσαι, και ξανά παίζεις έναν ρόλο που δε σου ταιριάζει. Κάποιες φορές σπας, φεύγεις μακρυά για να μή σε δούνε. Και κλαις, ναι μόνος σου κλαις. Κι όλα αυτά γιατί; Ίσως γιατί θέλεις να σώσεις την αξιοπρέπεια σου, ίσως γιατί θέλεις να υποστηρίξεις ένα παιδί που σε χρειάζεται...
Ξαπλώνω για να κλείσω τα μάτια, να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ. Όμως θύμησες έντονες στροβιλίζουν στο μυαλό μου, σαν ερινύες που ζητούν εξηγήσεις. Η σκέψη μου ένα τσιγάρο σκέτο, άφιλτρο με γεύση πικρή. Προσπαθώ να μήν συλλογιέμαι ούτε το παρελθόν, ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον. Δεν θέλω να με αιφνιδιάσουν πάλι όπως στο χθές, ούτε στο σήμερα, ούτε στο αύριο. Θα σταθώ άγρυπνος φρουρός του οχυρού της ψυχής μου. Θα ονειρεύομαι πλέον με τα μάτια ανοιχτά. Το μόνο που θέλω απ' τη ζωή μου να μείνω ξύπνιος να μήν σκέφτομαι...
Ένας αγαπημένος μου ιμπρεσσιονιστής ζωγράφος, ο Τουλούζ Λωτρέκ "έχει έρθει" εδώ και καιρό, στην Αθήνα. Είναι ευκαιρία για όλους εμάς που αγαπάμε αυτό το είδος της ζωγραφικής, το Παρίσι και την Μπελ Επόκ να τα απολαύσουμε από κοντά.
Με αφορμή λοιπόν, την παρουσίαση 70 περίπου πρωτότυπων έργων του Ανρί ντε Τουλούζ-Λοτρέκ, η έκθεση που παρουσιάζεται στο Μουσείο Ηρακλειδών από τις 6 Δεκεμβρίου 2007 προσπαθεί να τοποθετήσει τις δημιουργίες αυτές στο καλλιτεχνικό πλαίσιο της εποχής, καθώς και να εξετάσει τις επιδράσεις της γαλλικής Belle Epoque στην Αθήνα. Τα έργα του Λοτρέκ που παρουσιάζονται στην έκθεση «Ο Toulouse Lautrec και η Belle Epoque στο Παρίσι και την Αθήνα»(διαφημιστικές αφίσες, χαρακτικά και σχέδια) αντλούν τη θεματολογία τους από την παρισινή καθημερινότητα και ψυχαγωγία. Διαφημίσεις νυχτερινών κέντρων ή εντύπων συνυπάρχουν με πορτρέτα γνωστών ηθοποιών και τραγουδιστών της εποχής του, καθώς και σκίτσα και καρικατούρες. Τα έργα του Λοτρέκ πλαισιώνονται από επιλεγμένα γαλλικά λογοτεχνικά κείμενα, φωτογραφίες και άλλα στοιχεία που προσπαθούν να βοηθήσουν το θεατή να κατανοήσει καλύτερα την ατμόσφαιρα της εποχής. Για τη σύνδεση της γαλλικής Belle Epoque με την ελληνική πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκε σπάνιο αρχειακό υλικό, προερχόμενο από διάφορες συλλογές. Αυτό το αρχειακό υλικό ανασυνθέτει αστικές συνήθειες και τρόπους ψυχαγωγίας στην Ελλάδα κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Η έκθεση περιλαμβάνει διαφημίσεις προϊόντων, φιλοτεχνημένες συχνά από σημαντικούς Έλληνες δημιουργούς, όπως ο Ν. Γύζης και ο Δ. Γαλάνης, εξώφυλλα ημερολογίων, φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ, θεατρικά προγράμματα με έμφαση στο γαλλικό ρεπερτόριο και λογοτεχνικά χωρία. Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 6 Δεκεμβρίου 2007 έως τα τέλη Οκτωβρίου 2008.
Βιογραφία O Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa, 24 Νοεμβρίου 1864 - 9 Σεπτεμβρίου 1901) ήταν Γάλλος ζωγράφος. Γεννήθηκε στο Αμπλί, προάστιο του Παρισιού, γιος του Κόμη Αλφόνσου και της Κόμισσας Αντέλ ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Adèle de Toulouse-Lautrec), γόνος ιστορικής και αριστοκρατικής οικογένειας, η οποία ωστόσο την περίοδο της γέννησης του, είχε ήδη χάσει μέρος του παλαιότερου κύρους της. Οι γονείς του συνδέονταν μεταξύ τους με συγγένεια πρώτου βαθμού, πρακτική που ήταν ευρύτερα διαδεδομένη εκείνη την εποχή προκειμένου να διατηρηθεί η περιουσία της οικογένειας μεταξύ των μελών της. Το γεγονός αυτό ωστόσο οδηγούσε σε γενετικές ανωμαλίες, όπως και στην περίπτωση του Λωτρέκ, του οποίου τα πόδια σταμάτησαν να αναπτύσσονται φυσιολογικά, μετά από ρήξεις που υπέστη στο αριστερό και δεξί του πόδι, σε ηλικία 12 και 14 ετών αντίστοιχα. Το ύψος του Λωτρέκ έφθανε μόλις το 1.5 μέτρο ενώ σε αντίθεση με τα πόδια του, το υπόλοιπο σώμα του είχε φυσιολογική ανάπτυξη. Εξαιτίας αυτής της ανωμαλίας στη σωματική του διάπλαση, αδυνατούσε να ακολουθήσει μία συμβατική κοινωνική ζωή, γεγονός που πιθανά λειτούργησε καταλυτικά στο να αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Αποτέλεσε σημαντικό καλλιτέχνη του μετα-ιμπρεσιονισμού ενώ θεωρείται από πολλούς και ο επίσημος εικονογράφος της νυχτερινής ζωής εκείνης της εποχής – της λεγόμενης Μπελ Επόκ (belle epoque) – στα καμπαρέ του Παρισιού. Οι πίνακές του χαρακτηρίζονταν από έντονα χρώματα και ανθρώπινες παρουσίες. Θεωρείται επιπλέον ένας από τους πρωτοπόρους στην τέχνη της αφίσας, γνωστός κυρίως για τις αφίσες που φιλοτέχνησε για το καμπαρέ Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge). Ασχολήθηκε ακόμα με την τεχνική της λιθογραφίας, επηρεασμένος από την ιαπωνική τέχνη και τα ιαπωνικά χαρακτικά. Έζησε κυρίως στη Μονμάρτρη, που αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αντιμετώπισε πρόβλημα αλκοολισμού και πέθανε σε ηλικία 37 ετών, έχοντας προσβληθεί από σύφιλη.
Όταν πέθανε ο Polo Montanez, όλη η Κούβα τον έκλαψε. Τέτοιος τεράστιος τραγουδιστής είναι δύσκολο να ξαναβγεί. Και μάλιστα χάθηκε έχοντας δώσει δισκογραφικά, ένα μικρό μόνο μέρος από το τεράστιο ταλέντο της φωνής του. Μια φωνή που όταν την άκουγες, πότε έκανε τη ψυχή σου να κλαίει και πότε να θέλεις να βγεις στους δρόμους από χαρά και να χορέψεις, ενώ η μουσική που έγραφε ήταν απίστευτη ερωτική. Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα το 2002 έδωσε τραγικό τέλος στη ζωή του ταλαντούχου Κουβανού τραγουδιστή και συνθέτη Polo Montanez. Το πρώτο του cd κυκλοφόρησε το 1999 και έγινε αμέσως πολύ μεγάλη επιτυχία σε όλη τη Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη και ειδικά στη Κολομβία όπου έγινε πλατινένιο. Η μεγάλη επιτυχία του τραγουδιστή και συνθέτη από τη Κούβα που εργαζόταν ως ξυλοκόπος και τραγούδαγε τις αγροτικές μπαλάντες του σε ξενοδοχεία για τουρίστες είναι ότι κατάφερνε να γεμίζει τα στάδια όπου έπαιζε με κοινό που συνήθως δεν παρακολουθούσαν την guajiro (αγροτική) μουσική της Κούβας.Σας προτείνω λοιπόν ένα cd του καταπληκτικού αυτού καλλιτέχνη, το Memoria (sony, 2004) Το cd αυτό (φωτό αριστερά), περιέχει 11 τραγούδια τα οποία είχαν ηχογραφηθεί από τον ίδιο σε κασέτες ή στο studio και επεξεργάστηκαν από την εταιρία του Lusáfrica σε μία προσεγμένη παραγωγή που έγινε στο Παρίσι και στην Αβάνα. Να ξεχωρίσουμε εδώ το "Locura de Amor," μία ρούμπα buena που μιλάει για τη σκοτεινή πλευρά της τρέλας που στειχειώνει τον έρωτα με το εκπληκτικό σόλο του βιολιστή Silvio Dusquesne πού η επιροή του είναι σαφέστατη σε όλο το cd.
Το βιντεάκι που ακολουθεί μας αποδεικνύει το μεγαλείο του. Καλή ακρόαση!
Θα ήθελα σας παρακαλέσω, να μεσολαβήσει όποιος μπορεί και έχει τα μέσα να μιλήσω με τον Θεό (αν υπάρχει), προκειμένου να τον ρωτήσω μερικά πραγματάκια. Είναι απορίες που έχω από μικρός και δεν τις έχω λύσει ακόμα ούτε στο ελάχιστο. Γι αυτό θέλω την βοήθεια Του αφού σαν Θεός που είναι όλα τα ξέρει και όλα τα λύνει. Επειδή όμως εμένα σαν άπιστος που είμαι δεν μ' ακούει, ζητώ τη βοήθεια σας αν Τον γνωρίζετε, να μεσολαβήσετε για να με ακούσει από κοντά, έστω κι από μακρυά δηλαδή. Πάνω-κάτω θα ήθελα να του πω τα εξής: -Θα ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί κάθε λεπτό που περνάει αφήνει και πεθαίνουν πάνω στη γη περίπου πέντε αθώα παιδάκια από πείνα και δίψα; -Θα ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί κάθε χρόνο που περνάει αφήνει να επικρατεί η αδικία και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; -Θα ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί στο κόσμο που ζούμε αφήνει να ισχύει από πάντα και παντού το δίκαιο του ισχυρότερου οικονομικά; -Θα ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί αφήνει να γεννιούνται άνθρωποι άλλοι όμορφοι και άλλοι άσχημοι εξωτερικά, με τους πρώτους να είναι ρατσιστές σε βάρος των δεύτερων; -Θα ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί αφήνει μωρά παιδιά και νέους ανθρώπους να πεθαίνουν ξαφνικά από καρκίνο κι από άλλες ανίατες ασθένειες; -Θα ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί αφήνει το παπαδαριό του να ξεφτυλίζει την εκκλησία και να τη κάνει σκέτο εμπόριο; -Θα ήθελα να τον ρωτήσω, γιατί αφήνει να μας μπερδεύουν οι θεολόγοι του με τα λατρευτικά της θρησκείας όπως: " Ο Θεός είναι τρισυπόστατος"(!), "Ο Ιησούς είναι μονογενής"(!), "Η Παναγία συνέλαβε καρπόν εις την κοιλίαν μυρίζοντας τον κρίνον"(!)...; Αυτά και άλλα πολλά έχω να του πω, αν με αντέξει ως το τέλος και βεβαίως "αν υπάρχει" για να με ακούσει. Μπορείτε να κάνετε κάτι σας παρακαλώ;
Είναι κάποιες φορές που κάποιοι άνθρωποι από κοινοί θνητοί γίνονται αθάνατοι. Κι ευχαριστώ τη τύχη μου, που έχω υγιείς και τις πέντε μου αισθήσεις για να μπορώ να αντιληφθώ πως μερικές φορές η ρημάδα η ζωή είναι όμορφη. Κι αυτό, μόνο η μουσική μπορεί να σε κάνει να το αισθανθείς τόσο έντονα...
Απολαύστε δύο προικισμένες από τη φύση φωνές, απολαύστε δύο τεράστιες ερμηνείες:
Ποιό είναι το προφίλ μιας γενιάς που είχε στην αρχή τις καλύτερες προυποθέσεις για να πετύχει; Ποιοί την αποτελούν; Γιατί νομίζουν όλοι ότι την γνωρίζουν, ενώ αυτό δεν συμβαίνει; Αναφέρομαι σε μία γενιά της οποίας το μέλλον φαντάζει πιο ανασφαλές από ποτέ. Όλα ξεκίνησαν όταν η γενιά των γονέων τους, παραμερίζοντας τα επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά της λάθη, θέλησε να τους εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον: στέγη, παιδεία, οικονομική σταθερότητα και βελτίωση της ποιότητας της ζωής. Όλα όμως άλλαξαν στη πορεία, γιατί κανείς δεν υπολόγισε έναν αστάθμητο παράγοντα: την ίδια τη ζωή. Την ιδεολογία διαδέχτηκε η "απολιτίκ" φιλοσοφία και σιγά-σιγά προστέθηκαν "ασθένειες" όπως άγχος, κρίσεις πανικού, αβεβαιότητα για το μέλλον. Η γενιά αυτή παίζει τη τεχνολογία στα δάχτυλα, καταναλώνει πολύ και έχει τσιτωμένο πρόγραμμα καθημερινά. Υπό το "βάρος" του πτυχίου, ψάχνει τη καλή δουλειά που δεν έρχεται ποτέ. Βολεμένοι οι περισσότεροι στο καναπέ των γονιών τους, καλομαθημένοι και φυγόπονοι βλέπουν τη ζωή να περνάει από μπροστά τους και να χάνεται. Βλέπουν όμως και το ίδιο το κράτος να μη κάνει τίποτα και για αυτούς (ακόμη και για περιπτώσεις νέων που έχουν μεταπτυχιακό και δύο ξένες γλώσσες), με συνέπεια η ανεργία να αποτελεί για τους ίδιους το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα. Και πώς δηλαδή να πληρώσουν νοίκι κι όλα τα σχετικά όταν οι μισθοί είναι γελοίοι; Είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος ειδικά μορφωμένος και με ανάγκη για δουλειά να ξευτιλίζεται για το "μέσον"; Ειλικρινά αδυνατώ να το καταλάβω. Εκείνο όμως που έχω αντιληφθεί είναι ότι η Ελληνική κοινωνία πάσχει από νεοφοβία. Και επίσης ότι η Πολιτεία δεν δίνει -για τους γνωστούς βέβαια λόγους- κίνητρα να δουλέψουν αυτοί τουλάχιστον που θέλουν να πάνε μπροστά, τίμια και παλληκαρίσια, αλλά και ούτε επιθυμεί να σηκωθούν από το καναπέ οι υπόλοιποι! Εδώ βλέπετε το σημερινό προφίλ των σημερινών 30ρηδων από έρευνα που πραγματοποίησε η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς: 9% δηλώνουν ικανοποιημένοι από το βιοτικό τους επίπεδο. 35% όσων μένουν μόνοι έχουν σχέση εξάρτησης από το πατρικό ως προς το φαγητό και το πλύσιμο των ρούχων. 67% εργάζονται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. 70% και πλέον, χρησιμοποιούν Η/Υ στην εργασία τους. 74% όσων αυτοαπασχολούνται εργάζονται 9-10 ώρες καθημερινά. 81% αποβλέπουν σε καριέρα, αναγνώριση, χρήμα.
