Προσδοκώ Ανάσταση ανθρώπων!...

Ιδιαίτερες μέρες αυτές που περνάμε για όλους μας. Ο καθένας από εμάς έχει τους δικούς του λόγους. Η κοινή όμως συνισταμένη καταλήγει στο βράδυ του Μ.Σαββάτου και στη Κυριακή του Πάσχα. Με μια λέξη: Ανάσταση! Ποιά Ανάσταση όμως περιμένουμε; Είναι άραγε μια λύτρωση για κάποιους αυτό το γεγονός ή μήπως κάποιοι άλλοι περιμένουν ένα θαύμα που θα τους απαλλάξει από το σταυρό του δικού τους μαρτυρίου που κουβαλούν;
Προσωπικά, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το μυαλό του λειτουργεί περίεργα και μου φτιάχνει παιχνίδια όπου με οδηγεί να φαντάζομαι και να προσδοκώ θαύματα. Όπως να προσδοκώ ότι τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, θα αναστηθεί η ανθρώπινη δικαιοσύνη σε βάρος της αδικίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ότι θα πάψουν οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι σε βάρος της ίδιας της γης και των πολύτιμων αγαθών που μας προσφέρει. Ότι θα ξαναγεννηθούν τα δεκατέσσερεις χιλιάδες παιδιά που πέθαναν μόλις τώρα πρίν από ένα λεπτό από πείνα κι αρρώστιες και θα ζήσουν σε βάρος του "πολιτισμένου" κόσμου μας. Ότι θα ξανανοίξει τα ματάκια του ένα μωρό που έσβησε σαν κερί και χωρίς να φταίει, από aids για να μεγαλώσει σε βάρος κάποιας "φαρδιάς λεκάνης" που παρακολουθεί ξεδιάντροπα στη τηλεόραση -καταβροχθίζοντας ατάραχος μια ολόκληρη πίτσα- ειδήσεις βουτηγμένες στο αίμα. Ακόμα προσδοκώ την επικράτηση του "μέτρου" στη ζωή μας σε βάρος της απατηλής λάμψης της ματαιοδοξίας μας. Προσδοκώ την αλληλεγγύη και τον σεβασμό σε βάρος του φθόνου και του μίσους. Προσδοκώ τον παντοτεινό ερχομό της χαράς και της συμπόνιας σε βάρος της θλίψης και της κακομοιριάς. Ακόμα προσδοκώ για μένα, να γίνω με τους συνανθρώπους μου πιο αληθινός και ελεήμων σε βάρος των αδυναμιών και των συμπλεγμάτων μου. Προσδοκώ όταν έρθει η ώρα μου να "φύγω" να είμαι ήρεμος, χαμογελαστός και χωρίς τύψεις...
Η καρδιά μου, μια τεράστια αγκαλιά που σας χωρά όλους. Καλή σας Ανάσταση!...

Τί δεν ξέχασα από το περασμένο καλοκαίρι μου...

Αν και διανύουμε ένα μικρό καλοκαιράκι μέσα στον Απρίλη, αν και όλοι μας υποθέτω περιμένουμε πώς και πως το Πάσχα, οι διακοπές για τους περισσότερους από εμάς δεν έχουν αρχίσει. Η πιο "ελεύθερη" εποχή του χρόνου το καλοκαίρι δηλαδή, είναι ακόμη μακρυά αλλά τα πρώτα "σχέδια" γι αυτό, σχηματίζονται πλέον δειλά-δειλά στο μυαλό μου. Επιπλέον, αναλογίζομαι τί μου άφησε το περασμένο καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι πολλά, πάρα πολλά. Βίωσα το πιο ταραχώδες καλοκαίρι της ζωής μου. Ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά άλλαξα πολύ, τόσο που δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Οι λόγοι αρκετοί. Στην ουσία ένας: ΕΓΩ. Απλά θέλησα να αλλάξω, να αλλάξω ζωή για να σωθώ. Οι αφορμές πολλές. Στην ουσία μία: ΕΓΩ. Το αποτέλεσμα: ΕΓΩ θα το κρίνω, αλλά λίγο αργότερα, όταν θα έχω πάρει τις αποστάσεις μου από τον πανδαμάτορα χρόνο.
Συνέβησαν πολλά το καλοκαίρι που πέρασε. Τί δεν θα ξεχάσω:
Τις μοναχικές μου νύχτες.
Τον ατελείωτο διάλογο με τη θάλασσα.
Το σιγοτραγούδισμα μου.
Το συνεχές "γιατί" μες τη σκέψη μου.
Την ικεσία αυτού που άφησα πίσω μου.
Τον λυγμό του Έρωτα, που ήρθε και ακούμπησε στον ώμο μου.
Το κλάμα ενός άντρα που μου εκμυστηρεύτηκε την αγάπη του.
Το τελευταίο ψέμμα, που τελικά δεν ήταν το τελευταίο.
Τη λέξη Άραγε? που τόσο με επηρέασε και κακώς.
Τη ψυχή μου που πέταξα στο πάτωμα για να πείσω, και δεν έπεισα.
Το ότι άφησα τον εαυτό μου να "ξεφύγει".
Την παραλία της Τριόπετρας στο Λιβυκό πέλαγος.
Τη πηγή που βγάζει το νερό που χύνεται στη παραλία Πρέβελη.
Τα μάτια ενός παιδιού από ένα ορεινό χωριό της Κρήτης που μου "έλεγαν": πάρε με μαζί σου σε παρακαλώ.
Το πανέμορφο 20χρονο κορίτσι που γνώρισα τυχαία και μου απέδειξε ότι η ζωή είναι για να τη ζεις.
Τα λόγια του αγοριού μου: "μπαμπά, μή φύγεις!"
Όχι αγόρι μου, δεν φεύγω. Εδώ είμαι για να πολεμήσω τη ζωή για τη ζωή. Τελικά μέχρι τώρα δεν τα πήγα κι άσχημα. Τώρα αρχίζω πάλι από την αρχή.
Αν σας μπέρδεψα συγνώμη, αλλά στη ζωή δεν είναι ανάγκη να εξηγούνται όλα. Γιατί: "the life is wonderful". Και να η απόδειξη:

http://www.youtube.com/watch?v=iyfu_mU-dmo

Του χωρισμού η μαχαιριά...

Ακέφαλο το σώμα σέρνεται στη γη,
στα τέσσερα γονάτισα στο χώμα,
τσακίστηκε η καρδιά στα βράχια της απονιάς σου,
παραδόθηκε η ψυχή στο μισεμό σου.

Η αξιοπρέπεια μου φάρος που με οδηγεί,
ικέτης στο ναό σου παραμένω,
άραγε ζω ή πέθανα ποιός θα μου το μαρτυρήσει,
κλωστή που με κρατάει ζωντανό η ύπαρξη σου.

Το παραδέχομαι πως ξεγελάστηκα,
το μεγαλείο της υποκρισίας σου με ξεπέρασε,
ένα κερί το σώμα μου που σε λίγο θα σβύσει,
Θεέ αν υπάρχεις βοήθησε με.

Μαύρα ρόδα βλέπω να έρχονται μπροστά μου,
ασφυκτιώ στην πίεση του χρόνου,
συνείδηση μου που έγινες εχθρός μου,
τα λάθη μου με επιμονή να μου θυμίζεις.

Σκυφτός ο λόγος μου ντρέπεται που υπάρχει,
ύστατο βλέμμα στον ουρανό υψώνω,
στη θύελλα της μοναξιάς ως πότε θα βαστάξω;
του χωρισμού η μαχαιριά είναι μεγάλος πόνος...

I will survire!...

Θα επιζήσω και χωρίς εσένα. Έτσι πρέπει να γίνει κι έτσι θα γίνει!

Αφιερωμένο σε ένα "φίλο" που φαίνεται ότι το πήρε απόφαση...
http://www.greektube.org/content/view/26472/2/

First I was afraid

I was petrified

Kept thinking I could never live

without you by my side

But I spent so many nights

thinking how you did me wrong

I grew strong

I learned how to carry on

and so you're back

from outer space

I just walked in to find you here

with that sad look upon your face

I should have changed my stupid lock

I should have made you leave your key

If I had known for just one second

you'd be back to bother me

Go on now go walk out the door

just turn around now

'cause you're not welcome anymore

weren't you the one who tried to hurt me with goodbye

you think I'd crumble

you think I'd lay down and die

Oh no, not II will survive

as long as i know how to love

I know I will stay alive

I've got all my life to live

I've got all my love to give

and I'll survive

I will survive

It took all the strength I had not to fall apart

kept trying hard to mend

the pieces of my broken heart

and I spent oh so many nights

just feeling sorry for myself

I used to cry

Now I hold my head up high

and you see me

somebody new

I'm not that chained up little person

still in love with you

and so you felt like dropping in

and just expect me to be free

now I'm saving all my loving

for someone who's loving me

"Γιατί πολεμάμε αλήθεια;"...

"Χτυπάει ασταμάτητα το τύμπανο του πολέμου

Καλεί να μπήγουν σίδερο στους ζωντανούς.

Από τις διάφορες επικράτειες τους πολίτες

σαν σκλάβους πουλημένους

πετούν στην κόψη της λόγχης.

Για τι;

Τρέμει η γη πεινασμένη, απογυμνωμένη.

Ζεμάτισαν την ανθρωπότητα στο λουτρώνα αιματηρό

μόνο γιατί

κάποιος επιμένεινα κερδίσει την Αλβανία.

Αρπάχθηκε το μίσος των ανθρώπινων σκυλολογιών αιμόχαρο,

πέφτουν στο σώμα της γης χτυπήματα ανελέητα,

μόνο για να περάσουν

τον Βόσπορο

καράβια κάποια αφορολόγητα.

Σύντομα

η γη

δε θα’ χει άσπαστο πλευρό.

Και την ψυχή θα βγάλουν

με τα χέρια απλωμένα στα δημόσια ταμεία,

μόνο για να

πάρει κάποιος

στα χέρια του

τη Μεσοποταμία.

Εν ονόματι ποιών συμφερόντων

η αρβύλατη γη καταπατεί τρίζοντας άγρια;

Τί είναι εκεί στον ουρανό των μαχών;

Ελευθερία;

Θεός;

Δολάριο!

Πότε επιτέλους θα σηκωθείς με όλο σου τ’ ανάστημα

εσύ,

που τη ζωή σου δίνεις ηλίθια;

Πότε θα πετάξεις στα μούτρα τους την ερώτηση:

γιατί πολεμάμε, αλήθεια!"

(ποίημα με τον τίτλο: καλώ στην απολογία, 1917)

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ (7/7/1893-14/4/1931): Ενας βάρδος της Επανάστασης

Σημαίνουσα θέση ανάμεσα στους διανοούμενους που ύμνησαν την Οκτωβριανή Επανάσταση κατέχει ο αδιαμφισβήτητος βάρδος της, Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι (1893 - 1930), αλλά και ο ευρύτερος κύκλος των λογίων του ΛΕΦ (Αριστερό Μέτωπο Τέχνης), το οποίο ίδρυσε το 1923. Ο Μαγιακόφσκι έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της επανάστασης κατά πολλούς τρόπους. Πρώτα - πρώτα, με το πλούσιο, αισθητικά πρωτότυπο και με σαφήνεια προσανατολισμένο στη στήριξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έργο του. Επειτα, με τους αισθητικούς προβληματισμούς τόσο του ίδιου όσο και του κύκλου του ΛΕΦ, σε σχέση με την κοινωνική σημασία της τέχνης και με την αντανάκλασή της στη μορφή του καλλιτεχνικού δημιουργήματος.

Οι ρηξικέλευθες αισθητικές αντιλήψεις του Μαγιακόφσκι εμπεριείχαν πάντως ένα θεωρητικό σφάλμα: την άρνηση όλης της προηγούμενης πολιτιστικής παράδοσης της ανθρωπότητας και την άποψη ότι ένα σύστημα τόσο νέο όσο το σοβιετικό δεν μπορούσε παρά να εκφραστεί μόνο μέσα από εντελώς νέες αισθητικές μορφές. Από εδώ ξεκινά και η μορφική προσέγγιση του έργου του με το φουτουρισμό, την αισθητική αντίληψη που αρνείται οποιαδήποτε αξιοποίηση και επιβίωση μορφών τέχνης του παρελθόντος και που ιδεολογικο-πολιτικά χωρίστηκε σε δύο απολύτως εχθρικά μεταξύ τους ρεύματα, γεωγραφικά προσδιορισμένα: ο ιταλικός φουτουρισμός συνδέθηκε με το κίνημα του φασισμού. Αντίθετα, ο φουτουρισμός στην επαναστατημένη Ρωσία συνδέθηκε στενά με την επανάσταση και την ύμνησε.
Προκλητικός στις απόψεις, στο ντύσιμο και στον τρόπο ζωής, ο νεότατος άνδρας που, από τα εφηβικά του χρόνια είχε γίνει μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (του μετέπειτα Κόμματος των Μπολσεβίκων) και είχε γνωρίσει την εμπειρία των τσαρικών φυλακών, τάχθηκε αυτονόητα στο πλευρό της επανάστασης και κατέστη ο βάρδος της. Η αξία του λογοτεχνικού και δραματικού έργου του οφείλεται ακριβώς στη σύνδεσή του με την επανάσταση: είναι ο διθύραμβος για τους θριάμβους της, αλλά και η εναγώνια προφητεία για τους κινδύνους του μέλλοντός της.

Ο Μαγιακόφσκι όμως πρόσφερε στη σοβιετική κουλτούρα και σε ένα ακόμη επίπεδο: Η προσφορά αυτή σχετίζεται με μία «χρησιμοθηρική» αντίληψη για τη λειτουργία της τέχνης, πάρα πολύ ωφέλιμη για τα πρώτα βήματα του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Σε αυτή την περίπτωση, η τέχνη όχι μόνο ψυχαγωγεί και διαπαιδαγωγεί αισθητικά και ιδεολογικά το λαό, αλλά και τον ενημερώνει, ακόμη και για τα πιο απλά, πρακτικά ζητήματα. Ο πολυπράγμων Μαγιακόφσκι σχεδίαζε, ως προπαγανδιστικό υλικό για το πρακτορείο ΡΟΣΤΑ (πρόδρομο του σοβιετικού πρακτορείου ΤΑΣ), αφίσες που, με πολύ εύγλωττο τρόπο, αναφέρονταν σε όλα τα τρέχοντα ζητήματα της σοβιετικής πολιτικής ζωής: από τις νίκες του Κόκκινου Στρατού κατά των Εθνοφρουρών, μέχρι την ανάγκη μαζικού εμβολιασμού του πληθυσμού.

Το 1930, ο Μαγιακόφσκι θα θέσει ο ίδιος τέρμα στη σύντομη αλλά πλούσια ζωή του, με έναν πυροβολισμό. Ο ποιητής που οραματίστηκε και περιέγραψε όπως άλλος κανείς το φωτεινό μέλλον την ανθρωπότητας, αρνούμενος ωστόσο την ιστορική πείρα του παρελθόντος της, εγκλωβισμένος σε ένα πλέγμα προσωπικών αδιεξόδων (όχι άσχετων πάντως με συνολικότερους ιδεολογικούς προβληματισμούς που αφορούσαν το πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων και που αναπτύσσονταν πάνω στο έδαφος της πολιτικο-ιδεολογικής διαπάλης που ξέσπασε από πολύ νωρίς στους κόλπους των μπολσεβίκων), κινούμενος ανάμεσα στο διθύραμβο και στην κριτική γι' αυτή την πρώτη νικηφόρα «έφοδο στον ουρανό», συντρίφτηκε από το βάρος της εποχής και των οραμάτων του. Δεν τα εγκατέλειψε, δεν τα αρνήθηκε, τα ύμνησε μέχρι τέλους. Για τούτο και μέχρι σήμερα, «σείων σα μπολσεβίκικη ταυτότητα, κομματική, τους εκατό τόμους μαζί όλων του των κομματικών, των μπολσεβίκικων βιβλίων», κυριαρχεί, ως πρότυπο επαναστάτη - ποιητή, στην ποίηση του αιώνα που πέρασε, «όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια».

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

-- 1912: «Χαστούκι στο γούστο του κοινού» (θεωρητικό κείμενο, μανιφέστο του κυβοφουτουρισμού).
-- 1913: «Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Μια τραγωδία» (θεατρικό).
-- 1915: «Ο αδέσποτος σκύλος», «Σύννεφο με παντελόνια» (ποιήματα).
-- 1917 - 1918: «Μυστήριο Μπούφο» (θεατρικό στην τελική του μορφή, παίζεται το 1920, στο δεύτερο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς).
-- 1918: «Ωδή στην Επανάσταση» (ποίημα), «Σταρίσια λέξη» (συλλογή).
-- 1919: «Αριστερό Εμβατήριο» (ποίημα).
-- 1921: «150.000.000» (ποίημα, δημοσιεύτηκε ανώνυμα).
-- 1922: «Παρασυνεδριαζόμενοι» (σατιρικό ποίημα).
-- 1923: «Αγαπώ», «Γι' αυτό» (ποιήματα).
-- 1924: «Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν (ποίημα).
-- 1924 - 1925: ποιήματα και σκίτσα εμπνευσμένα από τις περιοδείες του στη Δυτική Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στο Μεξικό και την Κούβα.
-- 1926: «Πώς γίνεται η ποίηση» (πεζογράφημα).
-- 1927: «Καλά» (συνθετικό ποίημα). Σειρά σεναρίων για τον κινηματογράφο.
-- 1928: «Ο κοριός» (θεατρικό).
-- 1929: «Το χαμάμ» (θεατρικό).

πληροφορίες από τον "Ριζοσπάστη".

"Ν αγαπάς

σημαίνει να σπαρταράς σε σεντόνια
ξεσκισμένα απ την αϋπνία
Γιατί αγάπη
δεν ειν ένας τρυφερός παράδεισος
μα η βίαιη επίθεση
της λαίλαπας νερού και φωτιάς

"Ξέρω, η ΠΑΡΟΥΣΙΑ της σου θυμίζει την ΑΠΟΥΣΙΑ της..."

"...Τί κάθεσαι στο σκοτάδι έτσι μόνος σου; τί περιμένεις; τί σκέφτεσαι; ποιά απουσία σου βαραίνει τη ψυχή; παντού γύρω σου μια σιωπή. Μίλα μου να ξαλαφρώσεις. Δεν μιλάς; Λοιπόν επειδή ξέρω, θα τα πω εγώ για σένα. Ξέρω η ΠΑΡΟΥΣΙΑ της σου θυμίζει την ΑΠΟΥΣΙΑ της. Ξέρω ότι είσαι δυνατός, απλώς βιώνεις μια αδικία. Κάποτε μου είπες για κάποιο τελευταίο ψέμα. Βλέπεις υπάρχουν κι άλλα ψέματα. Λέει ότι "κι αυτό θα περάσει", ότι θα ξεχαστεί. Λες ότι όποιος ξεχνάει, τον ξεχνούν και κάνει τα ίδια λάθη. Ακόμα λες ότι όποιος δεν ξεχνά, μαθαίνει από τα λάθη του, θυμάται πως δεν πρέπει να πονά τους άλλους γιατί έχει δει πώς είναι να πονάς. Γιατί όλα είναι δανεικά. Ξέρω, έχεις τα πάντα στη ζωή σου, κάποιοι σε ζηλεύουν κι όλας. Όμως δεν ξέρουν ότι σου λείπει το πιο βασικό πράγμα: το πάθος. Το πάθος για τη ζωή. Το είχες και στο έκλεψε εκείνη, το πήρε μαζί της. Το θέλεις πίσω, γιατί χωρίς πάθος είσαι ένας ζωντανός-νεκρός. Γιατί δεν πας να τη βρεις να της μιλήσεις; Να της πεις, έχεις πολλά να της πεις. Αν τα ήξερε δεν θα φερόταν έτσι. Κι αυτή έχει πολλά να σου πει, τον λόγο, την αλήθεια που έφυγε έτσι ξαφνικά ενώ μόλις πριν, σου ψιθύριζε λόγια αγάπης. Μα τί σου λέω τόση ώρα; ξέρω δεν πρόκειται να πας εσύ. Της το υποσχέθηκες να μήν την ενοχλήσεις και θα το σεβαστείς. Μόνο αν ερθει η ίδια. Μόνο αν βρει το θάρρος κι αφήσει τη δειλία. Στην ουσία ξέρω ότι έχεις καταλάβει το πρόβλημα της, γι' αυτό δεν της κρατάς κακία. Μα θα της δώσεις έτσι κι άλλη ευκαιρία; Ναι, ξέρω ότι έχεις πάντα την αγκαλιά σου ανοιχτή. Κι αν έρθει τί θα γίνει; Ξέρω, θα της εξηγήσεις το πρόβλημα σου και μετά θα αποφασίσετε μαζί για τη ζωή σας, χωρίς τρίτους. Ναι χωρίς. Ότι θέλει εκείνη κι ότι θέλεις εσύ. Μόνο. Θα κάνει λοιπόν το βήμα; Όχι, το ξέρω ότι το ξέρεις. Ούτε που θα το σκεφθεί. Τότε τί ελπίζεις; Ξέρω, απλά δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις. Εκεί θα μείνεις; Ξέρω εκεί θα μείνεις μέχρι να πάψει αυτή η αδικία. Έστω κι έτσι όμως, σου λέω ότι έχεις μεγάλη ψυχή με τεράστια αισθήματα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ, μπορείς να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοικτά. Τουλάχιστον αυτό, θα το καταλάβει ποτέ άραγε;"...

Φανείτε ειλικρινείς, μπορείτε να συγχωρήσετε την απιστία;

Τί είναι η απιστία; Μπορείτε να (απο)δεχτείτε την "απόρριψη", έστω κι αν ο άλλος το μετανοιώνει και γυρίζει σε σας; Μπορείτε να δεχτείτε ότι το σώμα αυτού που αγαπάτε και σας αγαπά δεν είναι "κτήμα" σας. Αποτελεί ο γάμος "συμβόλαιο ένωσης με τα δεσμά του άλλου"; Τελικά είστε διατεθειμένοι να συγχωρήσετε;

Και επειδή αρκετά σας έχω ψυχοπλακώσει τελευταία, πάρτε ένα παλιό αγαπημένο αστείο τραγουδάκι για να σκάσει το χειλάκι σας:

http://www.youtube.com/watch?v=Wiq5ZyHIOXc

ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ ένας άντρας που είχε μπέσα!...

«Είμαι αναρχικός με την πραγματική έννοια του όρου και όχι του βιτρινοθραύστη. Έχω δικό μου κόμμα, του οποίου είμαι ιδρυτής, αρχηγός και μόνος οπαδός. Προσπαθώ να βάλλω εναντίον αυτού του συστήματος με το μόνο μέσον που διαθέτω: τη συνεχώς διαμορφούμενη λογική μου». (Άκης Πάνου).
Ο Αθανάσιος Δημητρίου Πάνου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1933 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του Εργάζονταν στη Βασιλική φρουρά κι αργότερα στο 15ο στρατιωτικό νοσομείο, ως γραμματέας. Ήταν τέσσερα αδέρφια, τα τρία αγόρια. Τη μύησή του στη μουσική θα πρέπει όμως να την πιστώσουμε στη μητέρα του. Εκείνη ήταν που του τραγουδούσε τα ρεμπέτικα της εποχής και τον πήρε από το χέρι να τον γνωρίσει σε σημαντικούς ανθρώπους. Έτσι, ο μικρός Θανασάκης (Άκης) βρέθηκε το 1946, στα δεκατρία του μόλις χρόνια, να παίζει στο πάλκο - αλλά και σε διάφορες ταβέρνες βγάζοντας πιατάκι - κιθάρα και μουζούκι πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο».Στα 17 του τό 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την, εφ' όρου ζωής πιστότατη, Δήμητρα, που πάντως την χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.
Καλλιθέα, Δάφνη, Πετράλωνα, Αη-Γιάννης Ρέντης ήταν μερικές απ΄τις περιοχές που εμφανίσατηκε ως μουσικός μέχρι το 1958, οπότε και αποσύρθηκε ουσιαστικά από τη νύχτα. Ήταν η ώρα του Συνθέτη.Δισκογραφεί το πρώτο του τραγούδι, «Το παιδί που απόψε πίνει», σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Τα χρόνια που ακολούθησαν δε χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του, μέχρι να φτάσουμε στο 1967, έτος κυκλοφορίας του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Χαρούλα Λαμπράκη. Εκεί αισθάνθηκε και τον πέλεκυ της ανοησίας των Λογοκριτών· μόλις 15 μέρες κυκλοφόρησε ο δίσκος. Η «φτώχια» και η «μιζέρια» που προσπαθεί να αποποιηθεί ο ήρωας του τραγουδιού αντικαθίστανται απο κάτι «λευκά περιστέρια» και η Βικύ Μοσχολιού αναλαμβάνει το 1970 να ερμηνεύσει το τραγούδι με τους πολιτικά ορθούς στίχους.Η πλέον δημιουργική δεκαετία του Άκη Πάνου έχει ξεκινήσει. «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Και τι δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά 'λεγα», «Πήρα απ' το χέρι σου νερό», «Δεν κλαίω για τώρα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Ο τρελός», «Πυρετός». Ακολούθησαν το «Θέλω να τα πω», «Ο δρόμος είναι δρόμος», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά». Το 1974 κάνει την πρώτη καλλιτεχνική υπέρβαση. Μπάινει στο στούντιο μάζι με τον Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και συγκρούεται μαζί του. Εκεί που προηγουμένως είχαν ευλαβικά πειθαρχήσει ο Γ. Μπιθικώτσης και ο Στράτος Διονυσίου, ο Καζαντζίδης αντέδρασε: Δε δέχτηκε τον απόλυτο έλεγχο που ήθελε ο συνθέτης στην ηχογράφηση. Έτσι προέκυψαν μόνο 6 τραγούδια και ο δίσκος συμπληρώθηκε με παλαιότερες επιτυχίες του τραγουδιστή. Ωστόσο μέσα από το αγαπημένο του ενεάσημο μέτρο, που κυριαρχεί και σ΄αυτον τον δίσκο, παρουσιάζει στίχους που υπερβαίνουν την μόδα της εποχής «φύγε - μη φύγεις», «Σ' αγαπώ - μ' αγαπάς» και απογειώνει τις ερμηνευτικές επιδόσεις του απόλυτου Έλληνα ερμηνευτή. για το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, «Η ζωή μου όλη», ο Καζαντζίδης είπε: «Είναι το καλύτερό μου κουστούμι, και αυτό που με εκφράζει περισσότερο.»Το 1977 με σημαία ένα τραγούδι που γράφτηκε για τη συνεργασία του με τον Καζαντζίδη και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, ηχογραφεί το «Παρώνν!» Τραγούδια-σπονδές για τα πιο άγρια όνειρα των λαϊκών ανθρώπων, που θα επισκιάσει ο θρυλικος «Τρελός», ανεπανάληπτο σουξέ και καλλιτεχνική μονογραφή του Μ. Μητσιά!Αν όμως οι δύο αυτοι δίσκοι ήταν η καλλιτεχνική του απογείωση, το 1982 έρχεται ο εμπορικότερος του δίσκος. «Θέλω να τα πω» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά», τα σκωπτικά «Άνοιξε Πέτρο» και «αδιόρθω αναρχί», ξεσηκώνουν την Ελλάδα που έχει μόλις μπει σε μια νέα πολιτικοκοινωνική εποχή.Την αμέσω επόμενη χρονιά οι Αδελφοί Φαληρέα εκτοξεύουν στο ... διάστημα τον δισκογραφικό πύραυλο «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Για το "καύσιμο", δηλαδή για το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» ο Άκης πάνου γκρίνιαζε πως πήρε πενταροδεκάρες...
Η επόμενη Δεκαετία τον βρίσκει να σιωπά καλλιτεχνικά και να φλερτάρει με την επικαιρότητα, μέσω επιστολών και άρθρων. Αποφάσισε να ξανανέβει στο πάλκο για δύο μόνο δεκαπενθήμερα: το 1989 στο «Επειγόντως» και το 1994 στα «9/8». Εκεί είχε στήσει το πάλκο σε δύο σειρές. Μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι τραγουδιστές και δεν είχε αφήσει χώρο για πίστα.Την 1η Αυγούστου 1997, πυροβολεί και σκοτώνει τον Σωτήρη Γιαλαμά, μη εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε το θύμα με την κόρη του Ελευθερία. Δικάζεται τον Μάρτιο του 1998 από το μικτό ορκωτό κακουργιοδικείο Καβάλας. «Δε μεταννόησα γιατί δεν εννόησα τι έγινε» έλεγε, οχυρωμένος πίσω από τον προσωπικό του κώδικα. Κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά. Δεν του αναγνωρίστηκε ούτε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, αλλά ούτε και αυτό της καλλιτεχνικής προσφοράς...
Τον τραγούδησαν όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού. Δισκογράφησε 200 περίπου τραγούδια, ενώ πολλά έμειναν στο συρτάρι του. Αξιοσημείωτη είναι η έντονη φήμη που αναπτύχθηκε λίγο πριν πεθάνει, πως είχε δρομολογηθεί η συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος ήταν ο μόνος καλλιτέχνης πρώτης γραμμής που τον επισκέφθηκε στη φυλακή. Στις 2 Φεβρουαρίου 2000 εισήχθη στο Ευγενίδειο θεραπευτήριο, όπου και κατέληξε την Παρασκευή 7 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, από καρκίνο του παγκρέατος. Ήταν 67 ετών.
πληροφορίες: pathfinder

http://www.youtube.com/watch?v=NEXEFvuBI9c

Πάρε τα πρέπει σου και φύγε!...

Αργά κατεβαίνω τα σκαλιά του Άδη
μπροστά μου το απόλυτο άπειρο
πίσω μου η αβάσταχτη ερημιά
νεκρός που στέκει ακόμα όρθιος.

Δηλητήριο το εγώ σου που κυλά στη φλέβα
ψυχή τελειωμένη που αρνείται να πεθάνει
σκέψη που αιωρείται στην πλάνη
ανάσα που βγαίνει με βία σαδιστική.

Καρδιά που έχει σταματήσει να χτυπά
μάτια που δε βλέπουν κι έχουν σφαλίσει
στόμα μουδιασμένο με ολόπικρη τη γεύση σου
χέρια αδύναμα να νοιώσουν τί αγγίζουν.

Κορμί πανάλαφρο ριγά στην παγωνιά του χρόνου
βυθίζομαι στη σκοτεινιά της λήθης μου
πολλά τα θέλω μου μα ένα άκου:
"πάρε τα πρέπει σου και φύγε"!

"Σπιρτόκουτο"...

Το περασμένο Σάββατο παρακολούθησα την θεατρική παράσταση "Σπιρτόκουτο", ένα έργο σύγχρονο, δοσμένο με πολύ ρεαλιστικό τρόπο. Όταν δε παρακολουθήσει κανείς τα δρώμενα της υπόθεσης, αυτά που θα σκεφθεί είναι το πόσο μοιάζει η καθημερινότητα μας με αυτά που υποδύονται οι ηθοποιοί της παράστασης. Πολλοί ίσως βρούνε και ομοιότητες με τον εαυτό τους και την προσωπική τους ζωή. Τουλάχιστον θα διαπιστώσει ότι όλοι σχεδόν εμείς οι άνθρωποι της πόλης, κάτι τέτοιο με την υπόθεση του έργου βιώνουμε. Αυτό το στοιχείο από μόνο του, καθιστά και την παρακολούθηση αυτού του θεατρικού έργου μια δυνατή εμπειρία. Πρέπει όμως να ληφθεί υπ' οψιν ότι η παράσταση με τον τρόπο που αποδίδεται πάνω στη σκηνή, έχει πραγματικά πολλή ένταση και δεν συνίσταται για εκείνους που σκοπεύουν να απολαύσουν χαλαρά μια θεατρική βραδυά.
Η Παράσταση
Το «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ» είναι το «αιματηρό» χρονικό ενός πολέμου σε τέσσερις τοίχους! Το «μακελειό» μεταξύ των μελών μιας φαινομενικά «κανονικής» - «αγίας» ελληνικής οικογένειας, όπου ο ένας έχει κυριολεκτικά καταπατήσει τη ζωή του άλλου. Κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι ο Δημήτρης, ένας φωνακλάς πάτερ φαμίλιας, ιδιοκτήτης καφετέριας στον Κορυδαλλό που ονειρεύεται να ανοίξει παράλληλα ένα σινιέ εστιατόριο με πιάνο. Ο Δημήτρης είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στα τετραγωνικά του διαμερίσματος που στεγάζει την οικογένειά του και μέσα στο οποίο ανακυκλώνει την κακότροπη συμπεριφορά του εξαντλώντας τις αντοχές των υπολοίπων. Έτσι, μια ωραία ημέρα, με αφορμή μια από τις εξάρσεις του, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και η θερμοκρασία θα «σκαρφαλώσει» επικίνδυνα στους… 90ο C. Το μικρό διαμέρισμα στον Κορυδαλλό θα μετατραπεί σε πεδίο μάχης και όλοι… θα στραφούν εναντίον όλων. Η λογική από την τρέλα παύει να ξεχωρίζει μέσα σε ένα σχεδόν «αφασικό» σύμπαν όπου κάθε ελπίδα επικοινωνίας έχει πεθάνει.
Στο «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ» (η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη που διακρίθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) στο 44ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2003) ο δημιουργός σχηματοποιεί μια σειρά από εικόνες λεκτικής βίας, συμπυκνώνοντας και αναδεικνύοντας έτσι, στον υπερθετικό βαθμό, την υπόγεια βία που διατρέχει το σώμα μιας σύγχρονης - μικροαστικής στην καταγωγή αλλά νεοπλουτίστικης στον τρόπο σκέψης και τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά - ελληνικής οικογένειας. Μια οικογένεια εγκλωβισμένη στη μικροαστική της νοοτροπία, από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν ούτε τα νεότερα μέλη της. Βλέπουμε τις συνέπειες αυτού του εγκλωβισμού, την οργή, το θυμό και τις εντάσεις που σχεδόν διαλύουν τον ιστό της, χωρίς όμως να αποτρέπουν την αναπαραγωγή της. Αυτό είναι τόσο το επίκαιρο όσο και το ιστορικό στοιχείο του έργου, που με πολύ απλά υλικά φωτίζει, χωρίς να μασάει τα λόγια του, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα.
«Στο «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ» ο Οικονομίδης συνθέτει ένα σκληρό ρεαλιστικό τοπίο, σχεδόν αφόρητα οικείο. Θίγει θέματα όπως η έλλειψη αυτογνωσίας, σεβασμού, κατανόησης, ακοής και συμπόνιας που οδηγεί τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων σε ένα ανελέητο παιχνίδι ανταγωνισμού. Τα πράγματα στο έργο δεν υπονοούνται, λέγονται», τονίζει ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Κομνηνός.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Θεατρική διασκευή: Χαρά ΤσιώληΣκηνοθεσία: Δημήτρης ΚομνηνόςΣκηνικά / Κοστούμια: Γιώργος ΛυντζέρηςΜουσική & Video: Ανδρέας ΤρούσσαςΦωτισμοί: Αντώνης ΠαναγιωτόπουλοςΕπιμέλεια Κίνησης: Πάνος Μεταξόπουλος
Σημείωση: Αν θέλετε να δείτε όλη την κινηματογραφική ταινία : «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ»,
σας την προσφέρω ολόκληρη: http://video.google.com/videoplay?docid=1334510374611806455