Ξαναβάζω στη θήκη το μαχαίρι!...

Το πνεύμα των Χριστουγέννων ήδη μου χαϊδεύει την συνείδηση. Αρκετά με την μιζέρια της ψυχής μου. Αναίτια λιποψυχώ στον χρόνο. Κάποιοι άνθρωποι που μ' αγαπούν, έχουν ανάγκη τα κουράγια μου. Πίνω λίγο από το λικέρ της σοφίας. Ανοίγω την πόρτα κι ορμητικά βγαίνω έξω στο φως. Τα γόνατα γυμνά και ματωμένα, μα μένω αλύγιστος στη μέγγενη του τρόμου. Θαρρεύω ξανά από καιρό και νοιώθω μια Πύρρεια νίκη να με περιμένει. Ο Σταντάλ είχε πει: "τίποτε δεν σε κάνει πιο δυνατό όσο η κακία των ανθρώπων".
Ξαναβάζω στη θήκη το μαχαίρι και ξεκινώ και πάλι...