ψάχνεις μια αγκαλιά να κλάψεις.
Μόνος στης ζωής την κάθε καταιγίδα
ψελίζεις τα όνειρα που έκανες από παιδί
Παγωμένος ο αέρας της μοναξιάς
μουδιάζει τις αισθήσεις.
Το σώμα σου ευθεία με το χώμα,
το μέσα σου απόλυτο κενό.
Όμως μπροστά σου πρέπει να κοιτάς,
το παρελθόν σου εχάθει.
Ξεδίπλωσε της περηφάνιας αναστεναγμό,
κι ελεύθερα προχώρα
Αφού εσύ δεν είσαι άγαλμα,
να στέκεις κρύα πέτρα.
Γιατί η θέληση σου αθάνατη,
και η ψυχή σου λάβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου