Περπατάδα στην Αθήνα!...

Είναι στιγμές που χαίρεσαι που γεννήθηκες άνθρωπος. Που ζεις και αναπνέεις. Που μπορείς να σκέφτεσαι και να μιλάς. Που νοιώθεις πως έχεις ψυχή και αισθήματα.
Περασμένη Πέμπτη βραδάκι, ώρα οκτώ και κάτι. Κατευθύνομαι με το αυτοκίνητο μου από Μαρούσι στα Βριλήσσια κάνοντας το τελευταίο "επαγγελματικό" δρομολόγιο της βραδιάς. Ξαφνικά, στο βάθος του δρόμου ξεπροβάλλει από το πουθενά, ένα υπέροχο ολόγιομο φεγγάρι σε απαλό πορτοκαλί πάνω σε φόντο βαθύ μπλε. Αισθάνομαι αμέσως όμορφα, η ψυχή μου μαλακώνει σαν ανθός, η σκέψη μου οδηγείται σε αισιόδοξα μονοπάτια. Είναι ωραία τελικά η ζωή σκέφτομαι, άσχετα αν κεντρίζεται συνήθως από το "ανθρώπινο" δηλητήριο.
Με πιάνει κόκκινο προτού διασχίσω την Κηφισίας. Πλημμύρα τα γενναιόδωρα αισθήματα μου. Ένας μικρός πομάκος πλησιάζει θαρετά κι αρχίζει να καθαρίζει τα τζάμια του αυτοκινήτου. Δεν τον αποτρέπω παρ' ολο που είναι φρεσκοπλυμμένο. Τελειώνει, και με μια κίνηση σβέλτη βρίσκεται στο παράθυρο μου. Κάνω έτσι και του δίνω ένα πεντάευρω. Τα σκούρα τσαχπίνικα μάτια του μου χαμογελούν κι εγώ του χαιδεύω λίγο τα βρώμικα μαύρα στιλπνά του μαλλιά. Το φανάρι γίνεται πράσινο και φεύγω βλέποντας από τον καθρέφτη, το μικρό χαμίνι πίσω μου, να μου κάνει μια υπόκλιση θεατρική.
Στρέφω το βλέμμα που πάλι μπροστά στην ευθεία μου. Το φεγγάρι έχει σηκωθεί ψηλότερα κι έχει γίνει σαν ένα τεράστιο ταψί. Το χρώμα του, κάτι μεταξύ ανοιχτού μπεζ και υπόλευκου ελεφαντόδοντου. Δεν είναι ασημένιο όπως τον Αύγουστο, αλλά είναι εξ ίσου ξεσηκωτικό. Πανσέληνος μεθυστική. Αναλογίζομαι τί έφτιαξε η φύση. Το μεγαλείο της η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε να το εξηγήσει. Ίσως γι αυτό επινόησε και "δημιούργησε"τους Θεούς της.
Συμπτωματικά στο επόμενο φανάρι που σταματώ, ακούγεται μέσα από τα ανοικτά παράθυρα ενός διπλανού οχήματος η γνωστή γλυκιά φωνή:

Θε μου Πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά

Θε μου Πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα!...

Αρχίζω να το σιγοτραγουδάω κι εγώ. Άλλωστε το λατρεύω αυτό το κομμάτι. Ανάλαφρες σκέψεις πυκνώνουν το μυαλό μου. Ναι ο Θεός, το "δημιούργημα" των ανθρώπων. Αυτός είναι ο Πρωτομάστορας της φύσης. Μια φύση που με τον τρόπο της, που υπενθυμίζει πως μπήκαμε στην Άνοιξη. Ο Χειμώνας μόλις μας τελείωσε για φέτος. Αλήθεια, πρέπει να καθαρίσω και το τζάκι. Να φτιάξω τα λουλούδια στα μπαλκόνια. Να ξεχυθώ πάλι στους δρόμους της Αθήνας. Οι γωνιές της πόλης με περιμένουν να τις περπατήσω, να ρουφήξω τις μυρωδιές τους. Θέλω να χωθώ στα στενά της για να φωνάξω, να γελάσω, να φάω, να πιω, να χορέψω, να τραγουδήσω. Από αύριο αρχίζω την περπατάδα!...

Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στίς πασχαλιές και Συ

Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση...

http://www.youtube.com/watch?v=_QVbC0ZeKu4&eurl=http%3A%2F%2Fwww%2Elifoland%2Egr%2Fblogs%2Fgreendim%2F15962&feature=player_embedded