Προτιμώ να εξυμνώ τη Ρωμιοσύνη μας, παρά να παρακολουθώ τις παρελάσεις μας...

Αύριο σε όλη την Ελλάδα γίνονται οι μαθητικές παρελάσεις. Κάτι που ποτέ μου δεν μπόρεσα να χωνέψω και πάντα το απέφευγα. Τί συμβολίζουν αυτές οι στρατιωτικού τύπου παρουσιάσεις του έμψυχου μαθητικού δυναμικού της χώρας; Τον ένδοξο αγώνα των προγόνων μας; την θυσία πολλών εξ αυτών; την διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης; και ποιό το αποτέλεσμα; τί κέρδισε ο απλός λαός μας με την "προσφορά" του για την ελευθερία των λαών της Ευρώπης από τον "Άξονα" κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο; τί κέρδισε από το ίδιο το Ελληνικό κράτος με τον αγώνα του για ένα καλύτερο αύριο αυτού του τόπου; πώς εξαργύρωσε τον απίστευτο αριθμό νεκρών και την μεγαλύτερη με διαφορά από όλους τους άλλους λαούς αντίσταση στον φασισμό; Με ένα πελώριο ΤΙΠΟΤΑ. Δεν είμαι μηδενιστής, είμαι ρεαλιστής. Όχι, δεν τις μπορώ τις παρελάσεις. Γιατί αν ξαναχρειαστεί -που να μην χρειαστεί ποτέ- πάλι οι απλοί άνθρωποι θα τρέξουν να πολεμήσουν για τα ιδανικά μας και μάλιστα με τους δικούς τους όρους. Με τους "δικούς μας όρους". Τους όρους του λαού. Οι παρελάσεις που γίνονται για φωτογραφίες, προβολή των εκάστοτε κεβερνόντων, γελοία "συχαρήκια" αναμεταξύ των, πομπώδεις λόγους και σωβινιστικές μεγαλοστομίες, ένα κακομοίρικο εμπορικό πανηγύρι. Όλα αυτά που συντελούνται με τους όρους της εξουσίας. Μια εξουσία που ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ όταν γινόταν εδώ ο αγώνας. Ένας λαός που έχυνε το αίμα του ΜΟΝΟΣ του.
Η Ελληνική ταυτότητα έχει χαραχτεί από πολλές τραγωδίες. Ελλάδα όπως τη ξέρω εγώ σημαίνει Ρωμιοσύνη. Και για μένα πάλι τη Ρωμιοσύνη τη φυλάνε μέσα τους οι ποιητές σαν ένα δισκοπότηρο, σαν ένα καριοφύλι. Γιατί τον λαμπερό μας ήλιο δεν τον φτιάξαμε εμείς. Την γαλανή μας θάλασσα δεν την φτιάξαμε εμείς. Τα βουνά και τα νησιά μας δεν τα φτιάξαμε εμείς. Είχαμε τη τύχη εμείς οι Έλληνες να γεννηθούμε σε αυτή τη γωνιά της γης. Εδώ όμως δημιουργήσαμε κάτι που ούτε βλέπεται, ούτε αγγίζεται, ούτε τρώγεται: τη Ρωμιοσύνη. Οι πραγματικοί Έλληνες δείξαν με τις πράξεις τους τί σημαίνει ρωμιοσύνη. Από εκεί έμαθα την σημασία αυτής της λέξης, και όχι από "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" και τις παρελάσεις σας "Κύριοι".

Υ.Γ. Πρώτα είμαι άνθρωπος, μετά Έλληνας, μετά πολίτης της Γης, μετά πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας(;).

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις

εκεί που πάει να σκύψει

με το σουγιά στο κόκκαλο

με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται απο ξαρχής

κι αντριεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό

με το καμάκι του ήλιου.