Η αύρα της ερημίας μου...

Βροχή και σήμερα σαν ξέπλυμα της σκονισμένης μου ψυχής.
Φύλλα που πέφτουν σαν τα νεκρά κύτταρα του κορμιού μου.
Μολυβένιος ουρανός σαν το χρώμα της καρδιάς μου.
Μουσκεμένοι δρόμοι σαν τα φτερά της ελπίδας μου.

Το σπίτι άδειο μοναχό σαν τα βάθη του μυαλού μου.
Παντού σιωπή σαν τον ήχο της συνείδησης μου.
Οσμή καμιά στον αέρα σαν το στεγνό μου σάλιο.
Άπνοια απλωμένη παντού σαν την ρότα της ζωής μου.

Τηλέφωνα κλειστά σαν τα κουτάκια της σκέψης μου.
Πόρτα κλειδωμένη σαν την κατ' οίκον απομόνωση μου.
παράθυρα σφαλιστά σαν τις πικρές μου αναμνήσεις.
Αίσθηση κενού σαν την αύρα της ερημίας μου...